Κριτική κινηματογράφου από ανάρτηση του Στράτου Κερσανίδη
Μια νεαρή γυναίκα αποβιβάζεται στο αεροδρόμιο JFK στη Νέα Υόρκη. Μπαίνει σε ένα ταξί για να πάει στο κέντρο της πόλης και ξεκινά να συζητά με τον ταξιτζή. Στη διάρκεια της διαδρομής η συζήτηση θα εξελιχθεί, με την επιβάτισσα και τον οδηγό να ανοίγουν τις καρδιές τους.
Δύο χαρακτήρες και το εσωτερικό ενός ταξί. Η Κρίστι Χολ, με την ταινία «Μόνοι στη Νέα Υόρκη» (Daddio) σκηνοθετεί ένα μινιμαλιστικό, αστικό ρόουντ μούβι κλειστού χώρου που γυρίστηκε μέσα σε 16 μέρες! Είναι η πρώτη της ταινία και παίρνει μεγάλο ρίσκο καθώς αποφασίζει ουσιαστικά, να κινηματογραφήσει μια συζήτηση μεταξύ δύο ανθρώπων, χωρίς καθόλου δράση, χωρίς να υπάρχει καμία έξωθεν παρέμβαση, εκτός από τα μηνύματα που παίρνει στο κινητό της η κοπέλα.
Όλη η ουσία της ταινίας είναι ο διάλογος που αναπτύσσεται μεταξύ των δύο ηρώων, οι προσωπικές αποκαλύψεις και οι εξομολογήσεις που προσδίδουν ενδιαφέρον. Και καθώς η συζήτηση ανάβει και οι χαρακτήρες ξεδιπλώνονται ο θεατής παρασύρεται και ξεχνά ότι η κάμερα κινείται μέσα σε έναν χώρο 2-3 τ.μ., ότι οι δύο πρωταγωνιστές κάθονται στις θέσεις τους (δεν τους βλέπουμε καθόλου όρθιους παρά μόνον στη σκηνή του τέλους), ότι δράση δεν υπάρχει αρά μόνον λόγος. Και βλέμματα! Σε αυτά όμως, στα βλέμματα, κρύβεται και η υπόγεια δύναμη της ταινίας. Και εδώ έρχονται οι ερμηνείες του Σον Πεν και της Ντακότα Τζόνσον, που παίζουν μα τα μάτια, με τις συσπάσεις των μυών του προσώπου. Και βέβαια η επίμονη, εξ επαφής σχεδόν κινηματογράφηση της Χολ, η οποία «φυλακίζει» τα συναισθήματα και τις αντιδράσεις.
Μια πολύ γλυκιά, πολύ ανθρώπινη ταινία που γοητεύει και μαγνητίζει. Που όσο περνά η ώρα και οι εξομολογήσεις πληθαίνουν, αυξάνει τους καρδιακούς παλμούς, δημιουργεί ένα είδος έξαψης καθώς περιμένουμε να δούμε μέχρι που θα φτάσουν οι αλήθειες που ξεστομίζονται.
Η Κρίστι Χολ σκηνοθετεί με σιγουριά και συγκρατημένα μια δυνατή, τρυφερή και ατμοσφαιρική ταινία χαρακτήρων στο επίκεντρο της οποίας βρίσκεται η ανάγκη για επικοινωνία των ανθρώπων στις δυτικές μεγαλουπόλεις.
