Της Ελένης Μαριόλη
Είμαι πάνω στο πάγκο και καθαρίζω τα τζάμια της κουζίνας… γλιστράω και πέφτω με την πλάτη, το δεξί μου πόδι στο ντουλάπι του νεροχύτη, το άλλο κάτω από το σκαμπό… δεν περιγράφω άλλο.
Στο σημείο αυτό ξεκίνησα να φωνάζω την μάνα μου, τον Χριστούλη μου και την Παναγία μου. Με πήραν σηκωτή και με πήγαν στο ΚΑΤ.
Από την είσοδο του νοσοκομείου με έστειλαν στο ορθοπεδικό. Εκεί αντίκρισα περίπου 25 πονεμένους. Κάθισα στη γωνίτσα μου και βογκούσαμε παρέα.
– Τι έπαθες; με ρώτησε ο γιατρός. Δεν σήκωσε το κεφάλι του από το γραφείο, λόγω των σημειώσεων που έγραφε με τα στοιχεία μου.
– Γλίστρησα και σαβουρντιάστηκα μέσα στην κουζίνα μου, ψέλλισα με πόνο.
– Να αυτά παθαίνετε εσείς οι μεγαλοκοπέλες, μου απαντάει και με διώχνει για το ακτινολογικό.
Σηκώθηκα με το ύφος και το στυλ του “you talkin’ to me?” και καθώς είχα πάρει το διάδρομο για τις ακτινογραφίες, παρατήρησα μια ταραχή στην είσοδο.
Κάποιοι Άγιοι Βασίληδες έσπρωχναν κάποιους άλλους Αγίους Βασίληδες . Για μια στιγμή σκέφτηκα ότι ήρθαν να φέρουν δώρα σε μας τους πονεμένους.
«Ήρθατε παλικάρια μου;!;!!» φώναζε ο “με τον καλό τον λόγο” γιατρός από το βάθος του διαδρόμου. Γιατροί, νοσηλευτές, το προσωπικό ασφαλείας, οι καθαριστές, οι τραυματιοφορείς, οι ασθενείς και οι συνοδοί τους κοιτούσαν εκστασιασμένοι.
Εκπνοή, ανάσα μεγάλη… έβγαλα ακτινογραφία και γύρισα στη θεσούλα μου.
Καθισμένοι απέναντί μου στις θέσεις αναμονής οι στραπατσαρισμένοι άγιοι Βασίληδες. Τους παρατηρώ προσεκτικά. Ανακαλύπτω ότι διαθέτουν επίπεδη κοιλιά, αθλητικό κορμί, πονεμένο χαμόγελο πόνου και κατάλευκα δόντια, ύφος, στυλάκι, ακαταδεξία, βεντετιλίκι, σταριλίκι, ξιπασιά και με σνομπισμό σχολίαζαν τα πάντα και τους πάντες.
Καμία σχέση δηλαδή με τον συμπαθή και ευτραφέστατο γέρο, με την παρατεταμένη κοιλιά, τα ροδοκόκκινα μάγουλα και τα γαλανά πονηρά μάτια.
– Λοιπόν, πώς τα καταφέρατε και σπάστε τον καρπό του χεριού; Ρωτάει ο «μελιστάλακτος» γιατρός.
– Είχα πάει για σκι, ψηλά μέσα στα χιόνια στην Αράχοβα … δεν αργεί να γίνει το κακό, απάντησα με ύφος σταρ.
Βγήκε από μέσα μου η Κλάουντια Καρντινάλε στο φοβερό φινάλε του «The Panther» όπου όλοι καταδίωκαν όλους με αυτοκίνητα μέσα στα χιόνια στις ιταλικές Άλπεις και περιλάμβανεκρήξεις πυροτεχνημάτων.
Μ’ ένα σπάσιμο κοινό σαν των πολλών ανθρώπων τα σπασίματα, γυρίζω στο σπίτι μου.
Εκπνοή, ανάσα μεγάλη…Πάντως για να έχουμε τόσες εκφράσεις για την αλαζονεία και την έπαρση κάτι λέει. Να το προσέξουμε παίδες αυτό.
