Της Ελένης Μαριόλη
Αυτό έγινε την Τρίτη το βράδυ. Ο Κώστας μας “παρέσυρε” σε μα ψαροταβέρνα.
«… κι η αναπνοή σου γίνεται στιγμή
που μ’ ακουμπά τ’ αγέρι του θεού σαν χάδι…»
σιγοτραγούδησε ο Νίκος υψώνοντας το ποτήρι με το αλκοόλ.
Η Χριστίνα, η Έλενα, η Τασούλα, ο Γιώργος, η Αναστασία, η Αγγέλικα, ο Φώτης, ο Πέτρος, η Μάγδα, ο άλλος Νίκος, η Πηγή και λίγοι ακόμη άνθρωποι που λειτουργούμε – η απόσταση και η γρίπη μας στέρησαν τη φυσική τους παρουσία – κάπως σαν οικογένεια, αρχίσαμε να τραγουδάμε και να γελάμε.
Γέλια που φέρνουν δάκρυα. Δάκρυα που πνίγονται στο ποτό. Ποτό που φέρνουν αναμνήσεις. Οι αναμνήσεις που φέρνουν τραγούδι.
Η Χριστίνα άρχισε να τραγουδά τη “Σαλώμη”.
“…και την καρδιά του Φώτη θα τηνε κάψει πρώτη σαν χαρτί” .
Τέτχοια είσαι μου φώναξε η Αγγέλικα. Και όπως όλοι γνωρίζουμε καλά, τα τραγούδια έχουν έναν μοναδικό τρόπο να γεμίζουν τη σκέψη μας και να μας δημιουργούν αναμνήσεις αναπαραστάσεις και με σπιρτόζικο τρόπο διηγείται η Έλενα.
Έφυγα τραγουδώντας “χαράζει η μέρα και η πόλη έχει ρεπό” καθώς η παρέα σήκωνε τα ποτήρια για καληνύχτα. Ο Νίκος γύρισε το ποτήρι και έχυσε το κρασί του στο έδαφος, σπονδή στον Νότη.
Προχθές το βράδι όταν ο Νότης συνάντησε τον Ηλία, τη Ρόζα, τη Μαρίκα και τη Φλερύ τα λέγαμε μια ήσυχη βραδιά με την παρέα που γνωρίζουν καλά να ξορκίζουν την ασχήμια του κόσμου με αγκαλιές, ζεστές ματιές, βρισιές, με δάκρυα και με γέλια.
Θα βρεθούμε ξανά.
Τελευταίος αποχαιρετισμός στον Νότη Μαυρουδή, σήμερα στις 10.30 στο Χαλάνδρι.
