Έφυγε από τη ζωή ο συνθέτης Νότης Μαυρουδής.
Είναι ο συνθέτης στον οποίο ο Μάνος Χατζιδάκης εμπιστεύτηκε να μελοποιήσει ποιήματα του και αυτός που στα χέρια του η κιθάρα μπορούσε να γίνει από συμφωνική ορχήστρα έως ροκ συγκρότημα.
Ν.Σ.
Επί πέντε δεκαετίες, ο Νότης Μαυρουδής, παράλληλα με τη διδακτική του καριέρα, έχει μία δυναμική παρουσία σε όλα τα κιθαριστικά δρώμενα της Ελλάδας. Σπούδασε κιθάρα στο Εθνικό Ωδείο με καθηγητή τον Δημήτρη Φάμπα και το 1969 στην Ισπανία με τον Jose Tomas.
Ως σολίστ και καθηγητής κιθάρας αλλά και ως συνθέτης έντεχνων τραγουδιών έχει δώσει πολλές συναυλίες και ρεσιτάλ, τόσο στην Ελλάδα, όσο και στο εξωτερικό. Το 1965 τιμήθηκε με το ‘Α βραβείο στο Φεστιβάλ τραγουδιού της Θεσσαλονίκης, το 1969 με το ‘Α βραβείο στο διεθνή διαγωνισμό κιθάρας στο Μιλάνο, το 1990 βραβεύεται δικό του τραγούδι στο διεθνή διαγωνισμό παιδικού τραγουδιού στη Λισσαβόνα.
Την ίδια χρονιά η Πρεσβεία της Βραζιλίας στην Ελλάδα του απένειμε το βραβείο «Heitor Villa-Lobbos» για την προσφορά του στη διάδοση του έργου του Βραζιλιάνου συνθέτη στην Ελλάδα.
Αδιάλειπτη η παρουσία του όλα αυτά τα χρόνια με συνθέσεις για το θέατρο και τον κινηματογράφο, αρθρογραφία σε εφημερίδες και περιοδικά, συνεργασίες με ραδιοφωνικούς σταθμούς, καθώς και διδακτικό έργο που ξεκίνησε το 1969 από τη Δημοτική Μουσική Ακαδημία του Μιλάνου και συνεχίστηκε ανελλιπώς από το 1975 στην Ελλάδα (κυρίως στην Αθήνα).
Έχει αναλάβει κατά καιρούς υπεύθυνες θέσεις σε κρατικά ιδρύματα και οργανισμούς και έχει διατελέσει καλλιτεχνικός διευθυντής σε διάφορα φεστιβάλ. Από το 1983 έως το 1987 εκδίδει και διευθύνει το μοναδικό περιοδικό κιθάρας, το Tar (χορδή), που από το 2006 υπάρχει στο διαδύκτιο
Η πλούσια δισκογραφία του (30 προσωπικοί δίσκοι) περιλαμβάνει έργα για κλασική κιθάρα (Solo-duo)καθώς και συνθέσεις του (τραγούδια) με δημοφιλείς τραγουδιστές.
Τον Φεβρουάριο του 2008 εκδίδεται το πρώτο του βιβλίο με κείμενα περί μουσικής και πολιτισμού, με τίτλο «Ηχολογήματα» (εκδ. Νεφέλη).
Ένα σημείωμα του ίδιου
Θα έπρεπε και στην εποχή μας να υπάρχει ένας δίσκος με κλασική κιθάρα και με τους …παππούδες Beatles να δηλώνουν στη δεύτερη δεκαετία του 2000 πως ¨είναι ακόμα εδώ¨. Μετά από εξήντα χρόνια!
Και ιδού η πρόκληση. Θα γνωρίζουν όσοι παρακολουθούν τα τεκταινόμενα της κιθάρας στη χώρα μας, πως η πρώτη ηχογράφηση αυτού του υλικού με κλασική κιθάρα σε τραγούδια των Beatles, έγινε στο μακρινό (;) 1978!
Όταν ακόμα στο χώρο της κλασικής κιθάρας ήταν (ως ιδέα) ρηξικέλευθη και ριψοκίνδυνη για την ¨αξιοπρέπεια¨ ενός κλασικού κιθαριστή που ερμηνεύει Beatles για κλασική κιθάρα…
Όμως έγινε˙ και κυκλοφόρησε το βινύλιο που δεν πέρασε απαρατήρητο από όσους συμφωνούσαν πως η δισκογραφία θα πρέπει συνεχώς να ξαφνιάζει το κοινό με νέες προτάσεις, σκέψεις, έστω και απρόσμενες. Με αφορμή το βιβλίο του Joe Washington “Beatles for the classical guitar” , επεξεργάστηκα το υλικό, ρίχνοντας και άλλες ιδέες στις παρτιτούρες, τόσο ώστε να νιώσω τα τραγούδια αυτά ¨και δικά μου¨…
Μετά λοιπόν από 32 χρόνια, είπαμε με το Νίκο (Μωραϊτη) να επανακυκλοφορήσει σε ψηφιακή μορφή (cd) αυτό το υλικό που με είχε βάλει (από τότε) στη διαδικασία να βλέπω κάθε μουσική να διαφοροποιείται μέσα μου, να διασκευάζεται, να τροποποιείται, παίρνοντας άλλες διαστάσεις, αλλάζοντας πάντα πρόσωπο, θα τολμούσα να πω, έως και ψυχή…
Τα πιο γνωστά τραγούδια των Beatles σ’ αυτό το δίσκο, παίρνουν μορφή και ουσία διαφορετική από τις πρωτότυπες ηχογραφήσεις, όπως μας τις έδωσαν τα θρυλικά ¨σκαθάρια¨ του ’60. Αλλά ποιο θα ήταν το νόημα μιας ίδιας εκτέλεσης όταν όλα πλέον είναι τόσο διαφορετικά; άλλα όργανα, άλλος ήχος, άλλες αφορμές, άλλες φωνές, άλλη ψυχή, άλλος κόσμος, άλλη εποχή…
Πήρα λοιπόν τις παλιές ταινίες και πήγα στον φίλο Κώστα (Γρηγορέα) για μια ψηφιακή ηχητική επεξεργασία που θα αφαιρούσε, στο μέτρο του δυνατού, θορύβους από τα στούντιο εκείνης της περιόδου της αναλογικής τεχνολογίας εκείνων των συνθηκών. Δουλέψαμε λοιπόν το υλικό σύμφωνα με τις επικρατούσες ηχητικές αντιλήψεις μας, στο βαθμό που η παλαιά περίοδος και οι τεχνολογίες της, μάς …επέτρεψαν.
Οι ακροατές σήμερα ακούνε την ίδια εκτέλεση-ερμηνεία από solo κιθάρα που ερμήνευα και σε κάποια σημεία θα ακούνε μικρές προσθήκες (κιθάρας) που είχαν από τότε προστεθεί σε κάποια σημεία για να υπογραμμιστούν μικρές φρασούλες που θεωρούσα αναγκαίες.
Θεωρώ πως η διαχρονικότητα των Beatles και η επικαιρότητα της ύπαρξής τους στις μέρες μας, «επιτρέπουν» να επανακυκλοφορήσει ένας τέτοιος δίσκος που αποκαλύπτει πως η κλασική κιθάρα εξακολουθεί να είναι όργανο που το στοιχείο της μεταμόρφωσης είναι πάντα αναγκαίο, τόσο στην παλαιότερη περίοδο, όσο και στην εποχή μας και – βεβαίως- στο μακρινότερο μέλλον…
Νότης Μαυρουδής
(10/10/2010)
