Αναδημοσίευση από την εφημερίδα Εποχή
Του Θωμά Τσαλαπάτη
Είναι τα χρυσά παιδιά, τα δικά μας παιδιά. Είναι τα πρόσωπα αυτά που ακούγονται τις μέρες αυτές, να μετακινούν ποσά που όλοι εμείς δεν μπορούμε καν να υπολογίσουμε ή να τα μεταφράσουμε σε συγκεκριμένες ανάγκες.
Πρόσωπα που ο κάθε δημοσιογράφος θα μας επιβεβαιώσει πως είναι υπεράνω πάσης υποψίας, ήσυχοι, εργατικοί, άνθρωποι που δεν έδωσαν δικαιώματα στη γειτονιά. Είναι τα παιδιά αυτά που προήλθαν από μια εποχή κομπίνας και γενικευμένης ρεμούλας, όταν η παράκαμψη ήταν απλώς ένα μέρος της διαδρομής.
Άνθρωποι που μεταμορφώνονται και αλλάζουν θέσεις από κομματικά στελέχη σε επιχειρηματίες, μετά παρουσιαστές, βουλευτές, ευρωβουλευτές. Πολυεργαλεία χωρίς πραγματική αξία χρήσης. Οι ευνοημένοι μουρόχαυλοι και τα καλά παιδιά ενός συστήματος προώθησης που ορίζει την αξιοκρατία της οικειότητας, της κολεγιάς.
Είναι αυτοί που περιέγραφαν την πονηριά ως ρεαλισμό, γιατί «έτσι δουλεύει ο κόσμος», αυτοί που διαρκώς θα σε ειρωνεύονταν και θα σε περιφρονούσαν αν έκανες λόγο για αξίες και ιδανικά, για τέχνη και κουλτούρα, για αλληλεγγύη και πραγματική πολιτική. «Μικρός είσαι θα μεγαλώσεις».
Είναι αυτοί που φρόντισαν να μην μεγαλώσεις. Αυτοί που τάισαν και ταΐστηκαν από ένα σύστημα πολλαπλού αποκλεισμού που καθήλωσε μια ολόκληρη γενιά στο αδιέξοδο, στην αδυναμία, στη στασιμότητα. Ένα σύστημα που χρεοκόπησε, αφού ξήλωσε μια ολόκληρη κοινωνία, και τώρα βλέπουμε (στην πραγματικότητα επιβεβαιώνοντας μια βεβαιότητα) πως κάνει μπίζνες ακόμη.
Αυτό που κάνει εντύπωση στην υπόθεση διαφθοράς της Εύας Καϊλή και του χρηματισμού της από το Κατάρ δεν είναι τόσο η ύπαρξή της, το μέγεθος των ποσών ή οι λεπτομέρειες των κινήσεων.
Είναι ακριβώς το γεγονός πως φανερώθηκε και πως οι ένοχοι ήδη έχουν αρχίσει να αντιμετωπίζουν έμπρακτα τις κατηγορίες. Είναι η συνειδητοποίηση αυτή της ατιμωρησίας και των προβληματικών θεσμών της δικής μας χώρας. Η βεβαιότητα αυτή πως οι ισχυροί ποτέ δεν τιμωρούνται και πως η δικαιοσύνη είναι το μεγάλο φίλτρο απαλλαγής αυτών που μπορούν να την εξασφαλίσουν.
Είναι η υπενθύμιση πως μια σειρά από σκάνδαλα που ήρθαν στην επιφάνεια, παραγράφηκαν και στη συνέχεια αρχειοθετήθηκαν ώστε να ξεχαστούν, σκεπασμένα από επόμενα σκάνδαλα και ύστερα νέα σκάνδαλα. Είναι η υπενθύμιση του πώς δημιουργήθηκε, κυριάρχησε και συνεχίζει να λειτουργεί η άρχουσα τάξη σε αυτό τον τόπο.
Με την ηθικολογία του αθωωμένου ενόχου, τον ναρκισσισμό αυτού που την γλίτωσε (και που πιστεύει πως πάντα θα την γλιτώνει), της εξουσίας που διαρκώς απολαμβάνει τη δημόσια επιβεβαίωσή της. Είναι η βεβαιότητα μας πως την πλειοψηφία των σκανδάλων δεν την έχουμε μάθει και ούτε θα την μάθουμε, πως οι μεταστάσεις τους έχουν φτάσει στο απροχώρητο και κανείς γιατρός δεν μας ενημερώνει για αυτό το πτώμα που κατοικούμε.
Είναι τα χρυσά παιδιά, τα όμορφα παιδιά. Της ψυχρής ομορφιάς της υπεροψίας. Εκεί που η εξωτερική εμφάνιση είναι απόλυτο πλεονέκτημα και όριο που περιγράφει τον πιο απόλυτο διαχωρισμό από τους κοινούς θνητούς. Είναι τα εξωτερικά χαρακτηριστικά ως επιβεβαίωση κατασκευασμένων προτύπων, μιας κάστας που μπορεί να κάνει οτιδήποτε επειδή πιστεύει πως μπορεί και ακόμη περισσότερο επειδή το θέλει (όπως το να παρουσιάζει δελτίο ειδήσεων ακόμα και αν η ανύπαρκτη άρθρωσή της παραπέμπει σε αρχή φτερνίσματος).
Είναι η πλήρης κατάφαση σε συμπεριφορές, κώδικες και εικόνες ενός χρεοκοπημένου ηθικού και αισθητικού συστήματος, όπου η όψη ταυτίζεται με την υπεροχή και η επίδειξη με την ουσία.
Τα χρυσά παιδιά… Με τις γελοίες δηλώσεις και τους γλοιώδεις τρόπους, τις τέλειες οδοντοστοιχίες και τους νεκρούς παππούδες (που δεν ήταν παππούδες) από τους κομμουνιστές (που δεν ήταν κομμουνιστές ), αυτούς που περιγράφουν όσους έχουν ανάγκη από επιδόματα ως τεμπέληδες και όσους κερδοσκοπούν, παίρνουν μίζες, λαδώνονται ως άρχοντες (στην πραγματικότητα αρχόντους).
Οι λεγεώνες των αμόρφωτων απουσιολόγων και των ανήθικων ηθικολόγων. Είναι τα χρυσά παιδιά μιας επιχρυσωμένης εποχής που εδώ και καιρό ξεφλουδίζει, αποκαλύπτοντας τα σάπια υλικά από τα οποία κατασκευάστηκε.
