Του Μιχάλη Ανδριγιαννάκη. Εξώφυλλο πίνακας του Γιάννη Γαΐτη.
Αυτό δεν είναι το κόμμα των συντρόφων που βρεθήκαμε για ένα νέο ταξίδι στο μέλλον.
Αλλότριο πλήθος μέσα και έξω από το ναό.
Περίεργες λέξεις, άναρθρες κραυγές, ύβρεις, και διαγραφές της ιστορίας, των αγώνων, των ταγών, της ματωμένης πορείας τους.
Υψώνονται νέα εικονίσματα…αλλάζει η ονοματοδοσία των δρόμων της Πόλης μας.
Οι επίγονοι του χθεσινού μπροστάρη λιθοβολούν τους ντόπιους, μα και τους ξένους που δεν έχουν την ίδια θρησκεία, δεν προσκυνούν το νέο ιερατείο και που επιμένουν να αισθάνονται παιδιά και αχθοφόροι μιας άλλης, ασυμβίβαστης, ματωμένης ιστορικής παρακαταθήκης
Γίναμε άγνωστοι σ’ ένα άγνωστο εκκλησίασμα που μισεί ότι δεν καταλαβαίνει και ότι δεν μπορεί να φτάσει
Από τον άμβωνα, που έγινε πραιτώριο, μας αφορίζουν όλους
Ρίχνουν κατάρες σε όποιον δεν μιλά την συφοριασμένη γλώσσα τους
Δεν έχει αύριο για μας σε τούτη την άρρωστη πόλη
Έξοδος…η μόνη διέξοδος, όχι αποστράτευση.
Να ξαναστήσουμε τα λάβαρα μας, να σφίξουμε τα χέρια των συνανθρώπων μας, αυτών που από θεωρία και πράξη είναι το υποκείμενο της πολιτικής μας δράσης
Να ξαναϋπάρξουμε η Αριστερά της Δημοκρατίας, της Ανθρωπιάς, των Δικαιωμάτων, της Χειραφέτησης, της Ουτοπίας και των ρεαλιστικών Ανατροπών
Υ.Γ. Η θύμηση ενός ποιήματος δεν αποτελεί σύμπτωση…
