Δήλωση του βουλευτή Β1 Βόρειου Τομέα υποψήφιου προέδρου του ΣΥΡΙΖΑ Προοδευτική Συμμαχία, Ευκλείδη Τσακαλώτου, εν όψει των αυριανών εκλογών:
Την Κυριακή ψηφίζουμε.
Θα αναδείξουμε τη νέα ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ-ΠΣ, την ηγεσία της αξιωματικής αντιπολίτευσης, την αυριανή κυβέρνηση, τον/την αυριανό/αυριανή πρωθυπουργό.
Η Αριστερά, τόσο στην Ευρώπη όσο και στην Ελλάδα, άλλαξε την όψη των κοινωνιών. Η καθολική ψηφοφορία και η εμβάθυνση της δημοκρατίας, ο οικονομικός σχεδιασμός και ο περιορισμός του ρόλου των αγορών, η κοινωνική προστασία και το εκτεταμένο κοινωνικό κράτος, τα εργατικά δικαιώματα και οι συλλογικές διαπραγματεύσεις, η μείωση των οικονομικών ανισοτήτων και η καθιέρωση των δικαιωμάτων των μειοψηφιών, η βελτίωση της θέσης των γυναικών στην κοινωνία, το δικαίωμα στον πολιτισμό ως δημόσιο αγαθό για όλους, όλα τα προηγούμενα – και πολλά άλλα – φέρουν την σφραγίδα της Αριστεράς.
Γιατί είναι η Αριστερά που έδωσε αξιοπρέπεια στους φτωχούς, αξιοπρέπεια σε όλες, όλους, όλα, ανεξαρτήτως εθνικότητας, θρησκείας, φύλου σεξουαλικού προσανατολισμού.
Με αυτές τις αξίες και τις ιδέες μας, προσερχόμαστε αύριο στις κάλπες.
Και θα ψηφίσουμε με αυτοπεποίθηση, για να ανοίξουμε έναν νέο πολιτικό κύκλο για το κόμμα μας. Για να δώσουμε νέα ορμή και ενέργεια στις οργανώσεις και στα μέλη μας, νέα πνοή στις ιδέες μας, για να εκλέξουμε μια νέα ηγεσία συλλογική, ενωτική αλλά και τολμηρή.
Θα ψηφίσουμε όμως – και προπάντων – για να δώσουμε αξιοπρέπεια στους πολίτες αυτής της χώρας. Η ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ, τα δύο κόμματα του παλαιού συστήματος, μας οδήγησαν στη χρεοκοπία. Η δραματική μείωση της αγοραστικής δύναμης, οι εκτεταμένες ζώνες φτώχειας και κοινωνικής ερήμου, η απαξίωση μεγάλου τμήματος του παραγωγικού ιστού, η εξασθένηση του δημόσιου συστήματος υγείας, η υποχρηματοδότηση των δημόσιων θεσμών και υπηρεσιών, είναι συνέπεια της χρεοκοπίας, των μνημονίων και των νεοφιλελεύθερων πολιτικών. Το σύστημα πνίγει τις παραγωγικές δυνάμεις αυτής της χώρας και στέλνει τους νέους μας στο εξωτερικό. Η Ελλάδα βρίσκεται στη δεύτερη ταχύτητα της Ευρωπαϊκής Ένωσης και έχασε τη θέση που κατείχε στο διεθνές οικονομικό στερέωμα.
Η χώρα έχει ανάγκη από ένα μεγάλο θεσμικό, οικονομικό και πολιτισμικό άλμα. Έχει ανάγκη από ένα αποτελεσματικό και ισχυρό αναπτυξιακό κράτος, και από μια νέα σχέση ανάμεσα στον δημόσιο και τον ιδιωτικό τομέα της οικονομίας. Έχει ανάγκη από σχεδιασμό, πρόληψη, παραγωγική ανασυγκρότηση.
Αυτά δεν μπορεί να γίνουν χωρίς εμάς, χωρίς την επιστροφή ενός ανανεωμένου ΣΥΡΙΖΑ στην εξουσία, χωρίς τη συλλογικότητα οδοδείκτη των αποφάσεών μας. Γιατί μην ξεχνάμε: είναι η αριστερή μας ταυτότητα και παράδοση που μας επιτρέπουν να διαχειριζόμαστε θέματα που άλλα κόμματα δεν τολμούν να αγγίξουν (όπως η Συνθήκη των Πρεσπών ή οι τηλεοπτικές άδειες).
Παρά τα λάθη μας, εμείς είμαστε το νέο. Υπερασπιζόμαστε την αριστερή μας ταυτότητα και επιδιώκουμε να διαμορφώσουμε ένα ριζοσπαστικό σχέδιο αλλαγών με πλειοψηφική δυναμική. Το οφείλουμε στους εργαζόμενους, το οφείλουμε σε όσες, όσους, όσα, πλήρωσαν τα σπασμένα της κρίσης, το οφείλουμε στις νέες γενιές, το οφείλουμε και στις παλαιότερες. Το οφείλουμε στις αξίες μας.
Αύριο, θα ψηφίσουμε για μια ηγεσία που θα ξαναδώσει περηφάνια στην Αριστερά και στην κοινωνία. Το όραμά μου δεν είναι η «κανονικότητα».
Τα κόμματα και οι χώρες που κάνουν ιστορικές τομές, είναι αυτά που κάνουν την υπέρβαση. Η Σουηδία του κοινωνικού κράτους δεν θα είχε γίνει ποτέ το μοντέλο αναφοράς που γνωρίζουμε, αν είχε επιλέξει «κανονικές» πολιτικές. Και η Γαλλία της δημοκρατίας, των κοινωνικών κινημάτων και των δικαιωμάτων, δεν πέτυχε γιατί ήταν μια «κανονική» χώρα.
Έχω ένα όραμα για μια κοινωνία που θα πάει μπροστά και που θα γίνει υπόδειγμα για την αναπτυξιακή της δυναμική, τους θεσμούς της, τις εργασιακές σχέσεις, την κοινωνική δικαιοσύνη.
Όραμά μου, ένας ΣΥΡΙΖΑ της αξιοπιστίας, της αυτοπεποίθησης, της συλλογικότητας. Και μια κοινωνία με πολίτες που θα ζουν σε μια χώρα που αξίζει να ζει κανείς. Αυτό είναι το όραμά μου. Αυτή είναι η Ελλάδα του μέλλοντος για την οποία αξίζει να δουλέψουμε.
Θα μου επιτρέψετε, δυο λόγια παραπάνω για τον Πολιτισμό.
Στις δύσκολες συγκυρίες της ζωής μας, σε στιγμές που η κοινωνία έρχεται αντιμέτωπη με πρωτόγνωρες απειλές και σκοτεινές καταστάσεις, η ενστικτώδης αντίδραση των αστών πολιτικών είναι η υποβάθμιση του πολιτιστικού τομέα – γιατί όπως λέγεται συχνά «εδώ ο κόσμος καίγεται, με τον πολιτισμό θα ασχολούμαστε;».
Οι τέχνες όμως, το θέατρο, η μουσική, ο κινηματογράφος, ο χορός, το βιβλίο, δεν είναι απλώς το φάρμακο που θεραπεύει τη ψυχή και τη λύπη, που ανανεώνει το μυαλό και τη φαντασία. Ο πολιτισμός αποτελεί ταυτόχρονα ισχυρή δύναμη για την προώθηση μιας δίκαιης κοινωνίας, ενισχύει το συλλογικό πνεύμα και την κοινωνική ενσυναίσθηση. Μας βάζει «στη θέση του άλλου», ακόμη και στις πιο δύσκολες συνθήκες που βιώνουμε ως σύνολο. Ο πολιτισμός είναι ένα συλλογικό αγαθό. Και οι πολίτες πρέπει να έχουν πρόσβαση σε αυτό το ανεκτίμητο αγαθό.
Γνωρίζω πως υπάρχουν άνθρωποι άξιοι, κοινωνικά ευαίσθητοι, με μεγάλο ταλέντο, που επενδύουν στην ποιότητα. Ανεξαρτήτως του ιδεολογικού χώρου στον οποίο ανήκουν, η Αριστερά οφείλει να δουλέψει μαζί τους, να μάθει και να εμπνευστεί από αυτούς. Ο πολιτισμός είναι το «μαζί», είναι η συλλογικότητα, όχι η απομόνωση, η υποβάθμιση, ο παραγκωνισμός, όπως σήμερα. Αυτό πρέπει να αλλάξει. Και πρέπει να αλλάξει ριζικά.
Κάτι τελευταίο: αυτές τις ώρες, το μυαλό μου βρίσκεται στους συνανθρώπους μας που χάθηκαν, σε αυτούς που δοκιμάστηκαν και δοκιμάζονται φέτος το καλοκαίρι, από τη Ρόδο και τη Θεσσαλία μέχρι τον Έβρο. Θέλω να τους δώσω μια δέσμευση: ο ΣΥΡΙΖΑ – ΠΣ θα βρεθεί μπροστά την επόμενη μέρα για να ανοικοδομήσει τις περιοχές που επλήγησαν, με σχέδιο και όραμα.
Πεποίθησή μου είναι ότι η ανοικοδόμηση της χώρας θα πρέπει να ξεκινήσει από εκεί. Να δημιουργήσουμε στα συντρίμμια του «επιτελικού κράτους», ένα αναπτυξιακό κράτος που στο επίκεντρό του θα βρίσκεται ο άνθρωπος και οι ανάγκες του.
Θα ήθελα, τέλος, να ευχαριστήσω όλα τα μέλη, τους φίλους και τις φίλες του ΣΥΡΙΖΑ – ΠΣ που συνάντησα, συζήτησα, μοιράστηκα κοινές αγωνίες αλλά και διαφωνίες. Όλες αυτές οι μέρες ήταν παραγωγικές και χρήσιμες, ήρθα κοντά με τις αγωνίες των ανθρώπων, έμαθα πράγματα αλλά και είδα μια άλλη χώρα, αυτή της δημιουργίας και της καινοτομίας. Να ευχαριστήσω όμως και τους ανθρώπους της ομάδας μου, που μαζί παλεύουμε, μαζί δίνουμε τον αγώνα αυτό.
Ο πλούτος αυτής της χώρας είναι οι άνθρωποι της, ο πλούτος του κόμματός μας είναι τα μέλη και οι φίλοι του.
Είμαστε εδώ, με δύναμη, περηφάνια και αυτοπεποίθηση για τις ιδέες μας, για ό,τι κάναμε μέχρι τώρα αλλά για και όλα όσα έρχονται.
Την Κυριακή, σας ζητώ την εντολή να προχωρήσουμε μαζί στη νέα αυτή περίοδο που ανοίγεται για το κόμμα μας και για την Αριστερά στην χώρα μας. Μετά τις 17 Σεπτέμβρη θα είμαστε παντού.
Μπορούμε να νικήσουμε και θα νικήσουμε.
****************************************************************************
Αρθρο Ευκλείδη Τσακαλώτου στην «Καθημερινή» 12.9.23:
Είναι αναπότρεπτος ο εκφυλισμός αυτού του τόπου;
Η βροχή που έπεσε ήταν πρωτοφανής. Η κλιματική κρίση είναι δυσβάσταχτη. Αλλά το ότι συνιστά πλέον και μια ενδημική κατάσταση κρίσης, το ξέρουμε καλά εδώ και χρόνια. Τι κάνουμε όμως γι’ αυτό;
Είμαι συγκλονισμένος. Και εξοργισμένος. Οχι με τον καιρό και την «αναποδιά» του, όπως είπε ο… νυχτοφύλακας πρωθυπουργός μας. Γιατί αναποδιά είναι να κλειστείς έξω από το σπίτι ή να ξεχάσεις τη βρύση ανοιχτή. Αυτό που έγινε δεν λέγεται αναποδιά σε καμία γλώσσα του κόσμου. Είναι μια φυσική καταστροφή άνευ προηγουμένου που διέλυσε τον τόπο, μια καταστροφή που ούτε μπορέσαμε να την προλάβουμε ούτε να την αντιμετωπίσουμε. Ολική αποτυχία…
Ως και ο κ. Πορτοσάλτε πρότεινε στον αγαπημένο του πρωθυπουργό να αναθέσει σε κάποιον τη διοίκηση του τόπου, και να ασχοληθεί με εκείνα που τον ενδιαφέρουν…
Η κυβέρνηση της Νέας Δημοκρατίας, και προσωπικά ο κ. Μητσοτάκης, αποστρέφεται με πηγαία, με αυθεντική ειλικρίνεια την έννοια του κοινού αγαθού. Αντιπαθεί το δημόσιο. Δεν αγαπά την ανθρώπινη συλλογικότητα, δεν τη θέλει ο άνθρωπος. Για εκείνον, όλα είναι ο ιδιώτης και η αυτορρυθμιζόμενη αγορά. Αποστρέφεται τα κοινά αγαθά, αντίληψη που ουσιαστικά οδηγεί στην εγκατάλειψη της οποιασδήποτε προσπάθειας να σωθούν σε μια συνθήκη κρίσης, όπως αυτή που βιώνει ακόμη η χώρα. Το μήνυμα το έχει πάρει η δημόσια διοίκηση και έχει κατεβάσει τους διακόπτες.
Γιατί να είναι εκεί το λιμενικό, όταν ένα καράβι φεύγει; Μια χαρά θα τα κάνει ο πλοιοκτήτης με τους υπαλλήλους του… Γιατί να καθαρίσουμε το δάσος της Δαδιάς, αφού όλη η επένδυσή μας στον Εβρο είναι να οχυρώσουμε τη χώρα από τους επιβουλείς και τους εχθρούς της; Δεν είναι τυχαίο ότι με τους καπνούς ακόμη να καίνε ολόκληρο τον νομό, ανακοίνωσαν την πρόσληψη νέων συνοριοφυλάκων. Ετσι, χωρίς ντροπή. Οχυρώνουν τη χώρα από τους έξω, και μέσα την αφήνουν να καίγεται. Καθιστώντας την, επί της ουσίας, εσωτερικά ανοχύρωτη.
Με μια διοίκηση εκφυλισμένη, ματαιωμένη. Με στοιχειώδεις επιχειρησιακές λειτουργίες της σε sleeping mode. Αλήθεια, πώς γίνεται ένα από τα μεγαλύτερα δάση της χώρας να μην έχει στοιχειωδώς καθαριστεί ώστε να αντιμετωπιστεί προληπτικά η ζημιά; Βλάκες είναι οι στρατιωτικοί που ιεραρχούν την αποψίλωση ως την κατεξοχήν δουλειά στα ελληνικά στρατόπεδα; Και με τόσα στρατόπεδα στον Εβρο, δεν καταφέραμε να καθαρίσουμε ένα δάσος…
Τόσο φοβερό θα ήταν να είχε γίνει μια προσπάθεια αποτροπής του κακού με τους δοκιμασμένους τρόπους; Αυτό όμως προϋποθέτει να νοιάζεσαι και να μεριμνάς για τα κοινά. Να προτάσσεις έναν δημόσιο σχεδιασμό ώστε να αντιμετωπιστεί η κρίση. Οταν αυτά όμως τα θεωρείς ξεπερασμένες ιδεοληψίες της Αριστεράς, όταν η έννοια «πατρίδα» παύει να είναι ο τόπος αλλά νοείται ως τέτοια μόνο το «απειλούμενο έθνος» –και μόνο αυτό– τότε, στην πρώτη «αναποδιά», θα φανεί πόσο γυμνός είσαι.
Από πού θυμόμαστε τον Εβρο τα τελευταία χρόνια; Μόνο από το τείχος που χτίστηκε για να μην μπαίνουν πρόσφυγες και μετανάστες. Οταν ασχολείσαι με τον φράχτη –στον οποίο επενδύεις πραγματικό και πολιτικό κεφάλαιο για να συσπειρώνεις τον λαό γύρω από έναν λόγο δηλητήριο–, όταν με περισσό θράσος δηλώνεις στη Βουλή ότι η φωτιά μπήκε στα περάσματα των μεταναστών, τότε δεν θρέφεις μόνο τον ρατσισμό και την ασυδοσία των αυτόκλητων φασιστών τιμωρών. Κάνεις και δεύτερο κακό: και την κοινωνία δηλητηριάζεις και τη διοίκηση τελικά εθίζεις στο ότι άλλα είναι τα σημαντικά και όχι οι καθημερινές λειτουργίες προστασίας του τόπου. Αυτό δεν έγινε; Και πριν ακόμη σβήσει η μεγαλύτερη φωτιά στην ιστορία της Ε.Ε. –με ένα εκατομμύριο στρέμματα καμένα– η Θεσσαλία πνίγεται. Ο πάλαι ποτέ «σιτοβολώνας» της χώρας (όπως μαθαίνουν να παπαγαλίζουν τα παιδιά στο δημοτικό) διαλύεται κι εμείς κοιτάμε ανήμποροι.
Και ναι, φυσικά η βροχή που έπεσε ήταν πρωτοφανής. Και ναι, η κλιματική κρίση είναι δυσβάσταχτη. Αλλά το ότι συνιστά πλέον και μια ενδημική κατάσταση κρίσης, το ξέρουμε καλά εδώ και χρόνια. Τι κάνουμε όμως γι’ αυτό, πέρα από το να το θεωρεί «αναποδιά» ο νυχτοφύλαξ πρωθυπουργός μας;
Και όταν διαμαρτυρόμαστε και όταν παλεύουμε να αναδείξουμε ότι οι φωτιές, οι πλημμύρες και η ανθρωποκτονία στο λιμάνι του Πειραιά έχουν ένα κοινό νήμα που εξηγεί αίτια και φαινόμενα, τότε μας ορθώνουν το δάχτυλο και μας λένε: 41%.
Ετσι, ο διοικητικός εκφυλισμός γίνεται πολιτειακός. Η επιχειρησιακή ματαίωση μιας διοίκησης που ασθμαίνει, δίνει τη θέση της σε έναν πολιτειακό εκφυλισμό. Μια κρίση του δημοκρατικού πολιτεύματος. Αυτό βιώνουμε σήμερα όσο η κυβέρνηση συνεχίζει σε αυτόν τον μοιραίο δρόμο. Αυτόν τον δρόμο οφείλουμε να τον αποτρέψουμε.
ΥΓ. Αποφάσισα να μην επισκεφθώ, κατά μόνας, την πλημμυρισμένη Θεσσαλία, όπως αποφάσισα να μην επισκεφτώ, κατά μόνας, τον Εβρο που κάηκε. Ξέρω: είθισται οι πολιτικοί και δη οι υποψήφιοι αρχηγοί όπως εγώ, όταν κάνουν καμπάνια να επισκέπτονται τους τόπους που καταστρέφονται. Να δηλώνουν «παρών». Να λένε ότι συμπαρίστανται στους αναξιοπαθούντες. Να φωτογραφίζονται με φόντο την καταστροφή και να δηλώνουν την οργή τους. Να λένε ότι «θα σηκώσουμε τα μανίκια», και άλλες υπερφίαλες μεγαλοστομίες, με τους κατεστραμμένους ανθρώπους δίπλα τους ντεκόρ στις δηλώσεις τους.
Ομως εγώ πιστεύω στη συλλογικότητα, στη συντονισμένη δράση, στο όλον κόμμα. Πιστεύω ότι όλες, όλοι, όλα μαζί, το κόμμα μας εν συνόλω, πρέπει να μάθουμε τι έγινε, να αποδώσουμε ευθύνες, να προτείνουμε βιώσιμες λύσεις. Αυτό επιτάσσει το ηθικό και πολιτικό μας χρέος απέναντι στους ανθρώπους που υποφέρουν, έτσι μάθαμε, χρόνια τώρα, να λειτουργούμε στην Αριστερά.
***************************************************************************
Κι ένας ακόμα σημαντικός, πολή σημαντικός λόγος:
