Του Μπάμπη Γεωργούλα από την Εποχή
Μέχρι πριν από μερικές εβδομάδες, η βασική κατηγορία της ΝΔ κατά του ΣΥΡΙΖΑ ήταν ότι θέλει να επιβάλει την τοξικότητα στην πολιτική αντιπαράθεση και να δαιμονοποιήσει τον πολιτικό του αντίπαλο. Οι εξελίξεις όχι μόνο δεν επαλήθευσαν την κατηγορία, αλλά τείνουν να πείσουν τον αντικειμενικό παρατηρητή ότι κ. Μητσοτάκης νιώθει τώρα ο ίδιος έντονη την ανάγκη να δαιμονολογήσει και να καταστροφολογήσει, προκειμένου να αντιμετωπίσει τους πολιτικούς αντιπάλους του.
Η κόλασή της είναι όλοι οι άλλοι
ΣΥΡΙΖΑ και ΠΑΣΟΚ-ΚΙΝΑΛ, προσβλέποντας στην αύξηση της επιρροής τους στον λεγόμενο μεσαίο χώρο, έδωσαν βάρος στην ενίσχυση της προβολής των προγραμματικών διαφορών τους από τη ΝΔ, τη στιγμή που η τελευταία προβάλλει σαν βασικό αντεπιχείρημά της την ανεδαφικότητα των αντίπαλων προγραμμάτων και τη συκοφάντησή τους ως καταστροφικών για την οικονομία.
Και το κάνει με το χειρότερο δυνατό τρόπο. Επικαλείται μια ανύπαρκτη κοστολόγηση των προγραμμάτων των αντιπάλων από το Γενικό Λογιστήριο του Κράτους. Την ίδια ώρα που νιώθει την ανάγκη να δελεάσει τους δεκαοχτάρηδες με ένα εξευτελιστικό έξτρα μπόνους 150 ευρώ, που, προφανώς, δεν επιβαρύνει καθόλου τα δημοσιονομικά.
Παράλληλα, εξαπολύει έναν γκεμπελικό προπαγανδιστικό μηχανισμό, για να συκοφαντήσει διαστρεβλώνοντας κάθε ιδέα ή πρόταση που έχει ποτέ ακουστεί για την εξασφάλιση δημοσιονομικού χώρου, σαν έργο αρρωστημένων μυαλών, που στόχο έχουν να αποσπάσουν τη χώρα από το ευρώ και να καταστρέψουν την οικονομία. Ένα κανονικό κυνήγι μαγισσών, που θα μπορούσε να καταλήξει στην καταγγελία ακόμα και κάθε θεωρητικής συζήτησης ως αντεθνικής.
Έχει λόγο να ξεχωρίζει από τους άλλους
Μια βολική ερμηνεία αυτής της τροπής θα ήταν να πούμε ότι οφείλεται στον πανικό της ΝΔ μπροστά στο ενδεχόμενο μιας εκλογικής ήττας. Ορθότερο θα ήταν, ωστόσο, να δούμε πίσω από αυτή την εξοργιστική στάση την εμμονή της να επιβάλει τη νεοφιλελεύθερη και αυταρχική πολιτική της με κάθε μέσο. Όχι εξ αιτίας κάποιας ιδεοληψίας μόνο, αλλά ως προϋπόθεση εξυπηρέτησης συγκεκριμένων ταξικών συμφερόντων, ως αναγκαία ταξική επιλογή.
Ήταν χαρακτηριστική και αποκαλυπτική η απάντηση του κ. Μητσοτάκη, στη διάρκεια της τηλεμαχίας, στο ερώτημα τι θα κάνει για την αντιμετώπιση της ακρίβειας: τίποτα. Δεν υπάρχει αισχροκέρδεια, δεν υπάρχουν έλεγχοι, δεν υπάρχουν ουρανοκατέβατα κέρδη. Και αν υπάρχουν κάποια προβληματάκια, θα τα ρυθμίσει όλα η θεά Αγορά.
Θα πείτε, αυτά ισχύουν χρόνια τώρα, δεν είναι καινούργια. Τι νόημα έχει να τα επαναλαμβάνουμε; Κι όμως έχει. Γιατί αν ισχύουν και στη συγκεκριμένη συγκυρία, τότε δεν ευσταθεί η εκτίμηση ότι δεν υπάρχουν διαφορές ουσιαστικές ανάμεσα στα κόμματα και, συνεπώς, δεν έχει ιδιαίτερη σημασία ποιος θα σχηματίσει κυβέρνηση ή ποιος θα συνεργαστεί με ποιον. Αντίθετα, έχει πολύ μεγάλη σημασία αν θα είναι η ΝΔ στην αντιπολίτευση και αν θα διασωθεί η απλή αναλογική ως εκλογικό σύστημα που καθιερώνει τις συνεργασίες με βάση τις προγραμματικές συγκλίσεις και, έτσι, απομακρύνει τις δυνάμεις του πολιτικού κέντρου από τη Δεξιά. Παράλληλα, ωθεί και τις δυνάμεις της Αριστεράς σε μια λογική αξιοποίησης της εκλογικής δύναμής τους και αύξησης της επιρροής τους στη διαμόρφωση μιας προοδευτικής, αριστερόστροφης κυβερνητικής κατεύθυνσης.
Όλοι οι άλλοι ίδιοι ή όλοι μαζί απέναντι;
Η απλή αντιπαραβολή μιας τέτοιας προοπτικής και μιας ακόμα τετραετίας με τη ΝΔ και τον κ. Μητσοτάκη στην κυβέρνηση, με την ευχέρεια να ολοκληρώσουν το καταστροφικό για τις λαϊκές τάξεις και τη δημοκρατική νομιμότητα έργο τους, αναδεικνύει την κρισιμότητα του εκλογικού διακυβεύματος. Ακόμα και το ΚΚΕ διά στόματος Δ. Κουτσούμπα ένιωσε την ανάγκη, στη διάρκεια της τηλεμαχίας, να διαφοροποιήσει τη ρητορική του. «Ποτέ δεν είπαμε ότι όλοι είναι ίδιοι». Έστω για λίγο, μέχρι να επιστρέψει στην τυφλωτική ισοπέδωση ότι όλοι, φύρδην μίγδην, έχουν τις ίδιες στρατηγικές παραδοχές… Δεν αναρωτήθηκε, άραγε, κανείς ποτέ μήπως αυτή η ισοπέδωση διευκολύνει τη ΝΔ να εμφανίζει τη νεοφιλελεύθερη αυταρχική πολιτική της σαν μια απλή παραλλαγή των προγραμματικών θέσεων των άλλων κομμάτων εντεύθεν της Δεξιάς;
Κι αν δεν αναρωτήθηκαν γι’ αυτό, μήπως έχουν κάποια λογική εξήγηση για την ύπαρξη τόσων διαφορετικών, και ανταγωνιστικών σε μικρότερο ή μεγαλύτερο βαθμό, κομμάτων, που τοποθετούνται απέναντι στη ΝΔ και τις επιδιώξεις της; Μόνο για το πάπλωμα γίνεται ο καβγάς; Έχουν, άραγε, κάποιο άλλο λόγο ύπαρξης πέρα από τις προσωπικές φιλοδοξίες; Μήπως έχουν και κάποια κοινωνική αναφορά και αντιστοίχηση; Και αν έχουν, αξίζει τον κόπο να συζητηθεί και να αναζητηθεί η δυνατότητα και η χρησιμότητα μιας συνεργασίας, ενός κοινού μετώπου απέναντι σ’ έναν κοινό κίνδυνο; Ή μήπως δεν είναι υπαρκτός αυτός ο κίνδυνος; Ή μήπως δεν είναι και τόσο κοινός;
Αυτά τα ερωτήματα απασχολούν επίμονα και πιεστικά όσους δεν έχουν κατεψυγμένες βεβαιότητες τακτοποιημένες σε κουτάκια. Πολύ περισσότερο όσους πιστεύουν στην αυταξία της απλής αναλογικής και στην αποφασιστική συμβολή της σε μια κουλτούρα συνεργασιών όχι μόνο στο πολιτικό πεδίο. Και είναι κοινά για όσους με ανησυχίες και προβληματισμούς προσανατολίζονται ή σκέφτονται να αξιοποιήσουν με θετικό τρόπο την ψήφο τους, ενισχύοντας εκείνους τους συνδυασμούς που αφήνουν ανοιχτή την προοπτική της συσπείρωσης δυνάμεων με έναν κοινό στόχο: την ήττα της πολιτικής και των ιδεών της ΝΔ. Ακόμα κι αν έχουν αμφιβολίες για το αν η μάχη γι’ αυτή την ήττα θα δοθεί μέχρι τέλους με όλα τα μέσα.
