Ανάρτηση του Παύλου Mεθενίτη που αναδημοσιεύουμε με την άδεια του.
Σαν σήμερα, πριν από 60 χρόνια, στις 22 Νοεμβρίου του 1963, δολοφονείται ο 35ος Πρόεδρος των ΗΠΑ, ο Τζον Φιτζέραλντ Κένεντι, σε ηλικία μόλις 46 ετών.
Κάποιοι είχαν πει τότε πως μαζί του σκοτώθηκε και το περίφημο Αμερικανικό Όνειρο, η ελπίδα για να γίνουν οι Ηνωμένες Πολιτείες ένα καλύτερο μέρος, με λιγότερη φτώχεια και ρατσισμό και περισσότερη δημοκρατία. Ακόμα περισσότερο, κάποιοι ισχυρίζονται πως οι σφαίρες που δέχτηκε ο Κένεντι εκείνο το μεσημέρι στο Ντάλας σκότωσαν και την προσδοκία για να γίνει ολόκληρος ο ψυχροπολεμικός κόσμος της δεκαετίας του ’60 ένα πιο ασφαλές μέρος.
Όμως όλα αυτά είναι απλώς σχήματα λόγου, μια μάλλον άστοχη ελεγεία για έναν Αμερικανό πολιτικό που πρόφτασε να γίνει πολύ αγαπητός στο προοδευτικότερο κομμάτι της αμερικανικής κοινωνίας. Αυτοί οι άνθρωποι, οι πιο μορφωμένοι και καλλιεργημένοι, αυτοί που ήθελαν περισσότερη ελευθερία και μεγαλύτερο σεβασμό στα ανθρώπινα δικαιώματα, αυτοί που δεν ήταν ρατσιστές και πολεμοχαρείς, αυτοί έκλαψαν τον Κένεντι, και μάλιστα πολύ.
Οι άλλοι, οι πιο συντηρητικοί, οι ρατσιστές, ακροδεξιοί, φανατικοί, θρησκόληπτοι και μισαλλόδοξοι, εκείνοι που πίστευαν πως οι Ηνωμένες Πολιτείες έχουν εκ Θεού το δικαίωμα να εξουσιάσουν τον πλανήτη, με λευκούς στρέιτ άνδρες να κάνουν το κουμάντο, αυτοί λοιπόν χάρηκαν πολύ με τη δολοφονία του Κένεντι. Μάλιστα, κυκλοφορoύν διάφορες θεωρείες συνωμοσίας, ευρύτατα, που λένε πως το χέρι του δολοφόνου του Κένεντι, του Λι Χάρβεϊ Όσβαλντ, το όπλισε η CIA, το βαθύ κράτος της Αμερικής ή η Μαφία ή και οι δύο μαζί, σε αγαστή συνεργασία.
Μάλλον δεν θα μάθουμε ποτέ την αλήθεια, η οποία ωστόσο δεν αποκλείεται να είναι τόσο απλή και ορατή, όσο και τα γεγονότα της δολοφονίας του Κένεντι, χωρίς καμία σκοτεινή συνωμοσία από πίσω. Αρκεί ένα σαλεμένος τύπος, που μπορεί να ήταν Μαρξιστής, αλλά μπορεί και ακροδεξιός, κι ένα τουφέκι, ένα φτηνό και απαρχαιωμένο Μάνλιχερ Καρκάνο, που είχε παραγγείλει και παραλάβει ταχυδρομικά ο Λη Χάρβεϊ Όσβαλντ.
Και μάλιστα , δεν πρόκειται να μάθουμε την πάσα αλήθεια ούτε καν από τον ίδιο τον δολοφόνο, διότι δυο μέρες μετά, καθώς μεταφερόταν από την αστυνομία στη φυλακή, ένας άλλος άνθρωπος τον πυροβόλησε εξ επαφής και τον σκότωσε!
Αυτός ήταν ο Τζακ Ρούμπι, ένας ύποπτος κι αμφιλεγόμενος ιδιοκτήτης νυχτερινού κέντρου.
Εν πάση περιπτώσει, με το θάνατο του Ρούμπι, τον Ιανουάριο του 1967, έκλεισε αυτός ο κύκλος του θανάτου, που άνοιξε το μεσημέρι της Παρασκευής, 22 Νοεμβρίου του 1963, στο Ντάλας του Τέξας, καθώς ο Πρόεδρος των Ηνωμένων Πολιτειών, μαζί με τη σύζυγό του την Τζάκυ (Ζακλίν Μπουβιέ) Κένεντι, και τον Δημοκρατικό κυβερνήτη του Τέξας Τζον Κόναλυ με τη σύζυγό του, επιβαίνοντας στην προεδρική Λίνκολν Κοντινένταλ διέσχιζαν το κέντρο της πόλης προς το Εκθεσιακό Κέντρο του Ντάλας, όπου θα μιλούσε ο Πρόεδρος.
Εκείνη τη στιγμή, καθώς η πομπή διέσχιζε την πλατεία Ντίλι, ο Λι Χάρβει Όσβαλντ, από τον 6ο όροφο του κτιρίου που στέγαζε το Αποθετήριο των Σχολικών Βιβλίων της Πολιτείας του Τέξας, έριξε τρεις σφαίρες με το Μάνλιχερ Καρκάνο. Η πρώτη βρήκε τον Κένεντι στο λαιμό, η δεύτερη χτύπησε τον Κόναλυ, όμως η τρίτη διέλυσε το κρανίο του Προέδρου. Μόλις δυο ώρες μετά, αφού είχε πιστοποιηθεί ο θάνατός του, η Πρώτη Κυρία, με το αίμα του άντρα της ακόμα πάνω στο ταγιέρ της, στάθηκε δίπλα στον αντιπρόεδρο των ΗΠΑ, μέσα στο προεδρικό αεροσκάφος – τότε ο Λίντον Τζόνσον ορκίστηκε 36ος Πρόεδρος των Ηνωμένων Πολιτειών.
Κι αυτό ήταν. Η δολοφονία Κένεντι συγκλόνισε, όπως είπαμε, την αμερικανική κοινωνία – η Τέχνη την κατέγραψε, σε διάφορες μορφές. Μία από αυτές είναι και η λογοτεχνική της εκδοχή: το 2011, κυκλοφόρησε ένα βιβλίο με τίτλο «22/11/63», για τη δολοφονία Κένεντι, από τον διάσημο Αμερικανό συγγραφέα Στίβεν Κινγκ.
