Γράφει η Ελένη Μαριόλη
Σήμερα ήταν ένα πρωινό, από αυτά που ήθελα να χαθώ να χάνομαι. Να μη δω και να μη με βλέπει άνθρωπος, ζώο, πράγμα. Πρέπει, όμως, να πάω στη δουλειά και να δω ανθρώπους, ζώα, πράγματα.
Πριν πάω στο γραφείο μου κάνω μια στάση στο κυλικείο. Στέκομαι στην ουρά και μόλις φτάνει η σειρά μου αρχίζω να λέω με ταχύτητα την παραγγελία μου. Η νεότατη υπάλληλος απέναντί μου με κοιτά και μόλις τελειώνω μου λέει ένα ζεστό χαμογελαστό «καλημέρα» και στέκει ακίνητη. Αν με έφτυνε δεν θα ένιωθα χειρότερα για τη συμπεριφορά μου, επαναλαμβάνω μία ντροπαλή «καλημέρα» και την παραγγελία άλλη μια φορά. Μόνο που τούτη τη φορά την είπα σιγά και χαμογελαστά και τόνισα στο τέλος το «παρακαλώ».
Δεν είχα λόγο να μη πω καλημέρα και σίγουρα έχω πολύ σοβαρή δικαιολογία. Είπα τα απαραίτητα για να τελειώνουμε στα γρήγορα, γνωρίζω ότι είχε δίκιο, ήξερα πως είχα απόλυτο άδικο.
Και όμως μια χαμογελαστή «καλημέρα» με έβαλε στη θέση μου, μία λέξη και μία καθαρή ματιά που πηγάζει από το αίσθημα προσωπικής αξιοπρέπειας.
Δεν με νοιάζει αν ένιωθε την καλημέρα, αν ήταν από φύση ή αν ήταν η συμπεριφορά που επέβαλε ο εργοδότης της.
Μια δύσκολη μέρα σαν την σημερινή, μια παραγνωρισμένη λέξη «καλημέρα», μια πρωινή ευχή και ένα χαμόγελο, από όπου κι αν προέρχεται, μπορεί να φτιάξει τη διάθεση και να ξαναβρεί το πρόσωπο τις γωνίες του, όπως λέει κι ένας σοφός φίλος. Να ζεστάνει το μέσα σου.
Από σήμερα η αδικημένη ευχή της καλημέρα παίρνει μια ξεχωριστή θέση στη ζωή μου. Δεν θα παρακαλέσω για καλημέρα, δεν θα την ζητήσω με κάποιον τρόπο πλάγιο, δεν θα το διαπραγματεύομαι. Τη θεωρώ δεδομένη.
Πριν σηκώσουμε τα λάβαρα της επανάστασης, πριν καταλογίσουμε ευθύνες, πριν εξοργιστούμε, ίσως θα έπρεπε να σκεφτούμε τη δική μας παραγνωρισμένη λέξη, την αδικημένη.
