Του Κωνσταντίνου Κάππου, Γαλατσιώτης Μαθητής Β΄ Λυκείου
Το ημερολόγιο έγραφε 2 Απριλίου 1948. Τότε γεννήθηκε ένας μοναδικός άνθρωπος. Ένας ωραίος άνθρωπος. Ο Δημήτρης Μητροπάνος. Στην Αγία Μονή, μια μικρή συνοικία των Τρικάλων. «Μια μικρή συνοικία, φτωχή. Μικρά σπιτάκια, ενωμένες καρδιές. Πότε μαζεμένοι στη μια αυλή, πότε στην άλλη…» Τα λόγια του ίδιου για τον τόπο του. Το ραδιόφωνο στον σταθμό “Αμαλιάδα” που έπαιζε λαϊκά, Καζαντζίδη και ένα σταθμό στη Βουλγαρία που του άφησε σήμα κατατεθέν την αγάπη του για το ακορντεόν.
Η φτώχεια και οι δυσκολίες πολλές. Δούλευε από μικρός για να βοηθήσει τον οικογενειακό προϋπολογισμό. Στην ταβέρνα του θείου του ως γκαρσόνι, και στην “κορδέλα“ κοντά στο ποτάμι που έκοβαν τα ξύλα για τον χειμώνα. Έρχεται στην Αθήνα το 1965, αφού ένας φίλος του θείου ξέρει τον Καζαντζίδη που τον ακούει να τραγουδάει. Κάμποσο καιρό αργότερα τον ακούει και ο Μπιθικώτσης σε μια συνεστίαση στο «Πλακιώτικο Σαλόνι» την γνώστη ταβέρνα της Πλάκας. Το πρώτο βήμα είχε γίνει (!) πάει στην «Columbia» τη μεγάλη δισκογραφική εταιρία της εποχής και συνεχίζει ακάθεκτος.
Όμως η αρχή της μεγάλης πορείας του Δημήτρη Μητροπάνου έχει τις ρίζες της σε δύο χρονολογίες-σταθμούς. Το 1955 και το 1966. Στο αντάμωμα πέντε χιλιάδων περίπου Σαμαριναίων το 1955 σε ηλικία επτά χρόνων, όταν τον ανέβασαν να τραγουδήσει τοπικά και παραδοσιακά τραγούδια εκπλήσσοντας τους πάντες. Το 1966 στη μεγάλη συναυλία του Μίκη Θεοδωράκη στο Παγκρήτιο δίνει νέο επιτυχημένο δείγμα γραφής. Ήταν τα χρόνια που ο Μίκης έκανε μεγάλες συναυλίες με γνωστούς καλλιτέχνες σε ολόκληρη την Ελλάδα. «Ο Μητροπάνος ως ”Λαμπράκης” ήταν στην περιφρούρηση στο σπίτι του Μίκη στο Βραχάτι. Ο Θεοδωράκης δεχόταν απειλές για τη ζωή του και σε μια στιγμή ακολουθεί ο παρακάτω διάλογος μεταξύ των δύο: «Σύντροφε Μίκη κι εγώ τραγουδάω», λέει ο Μητροπάνος. «Έλα μαζί μου στο Ηράκλειο», απαντά ο Θεoδωράκης.
Η συναυλία στο Παγκρήτιο έμελλε να αφήσει εποχή. 6 Αυγούστου 1966. Μια ημερομηνία-σταθμός στην ιστορία της ελληνικής μουσικής. Μια συναυλία που πήρε τη μορφή λαϊκού συλλαλητηρίου. Όλοι έλεγαν για τον Μητροπάνο,”τι είναι τούτο το κοπέλι;” Μάλιστα ο Νομάρχης Ηρακλείου δεν παραχωρούσε το γήπεδο για την συναυλία. Παρόλα αυτά η διοίκηση του Εργοτέλη έχοντας αριστερές καταβολές και πεποιθήσεις χωρίς δεύτερη σκέψη παραχωρεί το γήπεδο για την συναυλία. Πλήθος κόσμου κατακλύζει το γήπεδο φτάνοντας μέχρι τον λόφο που ήταν ο τάφος του Νίκου Καζαντζάκη, φωνάζοντας το σύνθημα, “Σήκω Νίκο να τον δεις”. Για την συναυλία υπάρχουν πληροφορίες στο βιβλίο του συγγραφέα Μίμη Ανδρουλάκη, “Σαλος ο θεός του ο Μυστικός Μίκης”. Στη συναυλία εκείνη τραγούδησε τα λαϊκά του Μίκη («Δραπετσώνα», «Βρέχει στη φτωχογειτονιά» κ.α).
Το 1975 γνωρίζει τον Μανώλη Μητσιά. Όπως μου διηγήθηκε ο ίδιος, ο Μητροπάνος ήταν ένας άνθρωπος κιμπάρης. Άνθρωπος έξω καρδιά. Όταν ένας συνάδελφος του είχε οικονομικό πρόβλημα ή ότι, έλεγε πάντα «εγώ». Δεν ξεχνούσε την καταγωγή και το παρελθόν του Ήταν ένας «τελάλης ονείρων». Γι΄ αυτό και Αγία Μονή τιμά κάθε χρόνο τον Δημήτρη Μητροπάνο. Γιατί ήταν ένας ωραίος άνθρωπος.
