Της Μαρίας Συμεωνίδου, Φωτογραφία εξωφύλλου: Greg Rakozy
Νότια Αφρική, νυχτερινή παραλία γεμάτη κόσμο συγκεντρωμένο για να θαυμάσει τον Σταυρό του Νότου.
Στρέφει τα μάτια του προς τον ορίζοντα. Στο βάθος, η γήινη σφαίρα σε μέγεθος ανατέλλουσας σελήνης, ο γαλάζιος πλανήτης όπως φαίνεται από το διάστημα· γύρω της, ένα φωτοστέφανο μπλε, λαμπερό, σαν από φώτα νέον· ακριβώς από κάτω, μια δεύτερη Γη, αντανάκλαση της πρώτης σε νερά του ουρανού· οι δύο Γαίες ενώνονται με λεπτά κυανά νήματα, όμοια με τις ευθείες των αστρονόμων που συνδέουν τα άστρα των αστερισμών στους σχηματισμούς τους.
Μένει άναυδος από αυτή την ομορφιά. Αναρωτιέται αν είναι ο Σταυρός του Νότου ή κάποιο σπάνιο ουράνιο φαινόμενο. Οι αντιδράσεις του πλήθους τού υπαγορεύουν το δεύτερο, μαζί με μια αίσθηση πως το έχουν ξαναδεί, πως δεν είναι από τα πράγματα που συμβαίνουν μία φορά στα χίλια χρόνια. Σιγουρεύεται ότι δεν πρόκειται για αστερισμό. Κοιτάζει άπληστα, να χορτάσει τούτο το θέαμα, μα δεν προλαβαίνει. Εξαφανίζεται μέσα σε ένα ανοιγόκλεισμα των βλεφάρων.
Η ασύλληπτη ομορφιά των δίδυμων γαλάζιων φωτεινών Γαιών εκεί χαμηλά στον ορίζοντα της Νότιας Αφρικής τον συγκλονίζει διπλά με το φευγαλέο και άπιαστο της εικόνας. Θλίβεται από την τόσο σύντομη δόση χαράς και μαζί νιώθει περήφανος που μετείχε αυτού του θαύματος.
Αυτόματα στρέφει το βλέμμα του στον ουρανό, να αντικρίσει -με την ίδια απόλαυση;- τον Σταυρό του Νότου. Δεν τον βλέπει: ο ουρανός νυχτερινά κοκκινωπός, και τα αστέρια του Σταυρού(;) χλομά, σχεδόν εξαφανισμένα πίσω από τη διάχυτη συννεφιά.
