Γράφει η Άννη Νούνεση
Με το “ευχαριστώ” στο στόμα ήταν η Τίνα. Πριν προλάβεις να της το κάνεις, το ζητούμενο, άνοιγε το στόμα της και ξεστόμιζε το “ευ’.
“Ευχαριστώ” έλεγε και το επαναλάμβανε. Το παρακαλώ την αποθούσε. Είχε ορκιστεί core moto και όλα τα ζητούσε αναλόγως. Έλεγε για παράδειγμα “μμμ” να πάρω πιπέρι και εννοούσε “φέρε πιπέρι, όπως έρχεσαι” γιατί τον είχε τον άνδρα της για όλες τις δουλειές!
“Θέλω παπούτσια”, θα έλεγε και θα περίμενε ο σύζυγος να μαντέψει και το χρώμα. Για το νούμερο βέβαια δε γινόταν λόγος γιατί όφειλε να το γνωρίζει. Όπως όφειλε να γνωρίζει την κρέμα που έβαζε στο πρόσωπο “δια τας ρυτίδας”, το ύφασμα που προτιμούσε για ταγιέρ, το μαλλί που ήθελε για την ζακέτα της και το μεταξωτό που αγόραζε πάντα από το ίδιο μαγαζί για το πουκάμισο της.
Όφειλε να γνωρίζει το φαγητό που αγαπά, το ψάρι που σιχαίνεται.
Ο κύριος εκείνος, ο καημένος είχε στο passé του ταπεινή καταγωγή. Πέντε αδέλφια και μια αδελφή και τρώγανε όλοι ψάρι. Αλήθεια είναι, το πλήρωνε αυτός και βέβαια το καθάριζε πάντα ο ίδιος, μα ποτέ κανείς δεν του είχε κάνει θέμα για τον τρόπο μαγειρέματος.
Στο σπίτι όμως το καινούργιο, εκεί που έγινε γαμπρός είχανε θέμα με το μαγείρεμα.
Να σας το πω λίγο μια στιγμή στην μητρικήν μου! “Αβέβανο ομπίε”, είχανε δηλαδή μανίες.
Σοφρίτο, μόνο με πουρέ. Μπουρδέτο με σκορπιούς τους μαύρους. Την παστιτσάδα από κόκορα του Σπύρου ή από κρέας Μαλτέζικο, της Πεπίνας και το σαβούρο μόνο από μπαρμπούνια κόκκινα.
Εκείνο το πρωί του φέρανε ένα καλάθι βόπες. Ψυγείο είχανε του πάγου. Πάγο που έφερνε in core moto ο Λευτέρης με ένα μμμ που του έκανε η κυρία, καθώς περνούσε από το μαγαζί να πάρει και το φύλλο για την σπανακόπιτα, μια και ήταν το μόνο πράγμα που έφτιαχνε η ίδια διότι ο ανήρ ως άρχων, και λιοντάρι της ζούγκλας του σπιτιού δεν ήθελε να βάλει μέσα ρύζι όπως όριζε της γυναίκας του η αστική καταγωγή.
Πήρε λοιπόν τις βόπες στο σπίτι φρέσκες, φρέσκες, παχουλές, κούκλες, κοκόνες όπως τις αποκάλεσε καθώς τις έριξε στον νεροχύτη!
Εκείνη την ώρα ακούστηκε το μπαμ της πόρτας του σαλονιού που έκλεισε απότομα. Έτσι με ένα μμμ in core moto έκλεινε πάντα η πόρτα, όταν έμπαινε στο σπίτι ψάρι, μήπως μυρίσουν οι κουρτίνες ψαρίλα, σαν το σπίτι του, που μύριζε πάντα.
Αυτός καθάρισε τις βόπες. Χέρια χοντρά, βόπες παχιές, βρώμισε ο τόπος, μύρισε θάλασσα.
Τηγάνισε αμέσως όλο το καλάθι και τοποθέτησε το ψάρι σε πιατέλα. Τότε δεν ξέρανε να βάζουν το ψάρι στο χαρτί, δεν είχαν κιόλας. Σούρωσε ζεστό το τηγανόλαδο και γέμισε τον πάτο.
Την ώρα που βουτούσε το ψωμί, φρέσκο στο λάδι να το φάει άνοιξε η πόρτα της κουζίνας.
Με ένα μμμ in core moto την ξανάκλεισε, απότομα η κυρία, η οποία πάλι με μμμ ακούστηκε να λέει στην μητέρα της.
“Μαμά αν κάμει τις βόπες σαβούρο, δεν θα το αντέξω” !
