Γράφει η Μαρία Κ.
Σοφία
Κάθεται στον καναπέ και πίνει ένα ζεστό τσάι, μέχρι να ξυπνήσει και να την φωνάξει. Σήμερα έχει τα λογικά του, θα τον κάνει μπάνιο, σίγουρα θα είναι πιο συνεργάσιμος. Βλέπει ειδήσεις στη τηλεόραση και στήνει το σχέδιο δράσης για αύριο. Πολλές δουλειές μα θα προλάβει, θα είναι συνεργάσιμος τουλάχιστον για δύο μέρες, θα είναι.
Η ώρα περνάει και δεν τη φωνάζει. Τα χάπια, είναι ώρα για τα χάπια του. Παίρνει ένα ποτήρι νερό απ’ την κουζίνα και τα χάπια απ’ το κουτάκι, στη θήκη με την ένδειξη Πέμπτη βράδυ. Σήμερα θα τα πιει κανονικά δεν θα αντιδράσει παράξενα. Αλλιώς θα τα βάλει στο στόμα της και θα του τα δώσει έτσι. Θα επιμείνει, ώσπου να ματώσει. Ηρέμησε Σοφία, θα είναι συνεργάσιμος.
Ελένη
Ανεβαίνει γρήγορα απ’ τις σκάλες, δεν προλαβαίνει το ασανσέρ, δεν έχει χρόνο. Στα χέρια της, δύο τσάντες με ψώνια, νερά, τρόφιμα, κάτω απ’ τη μασχάλη της βιβλία και ένας φάκελος. Στο στόμα της τα κλειδιά για να ανοίξει γρήγορα. Πρέπει να προλάβει τα παιδιά ξύπνια. Αυτή η γαμωδουλειά την έχει σκοτώσει. Κάθε μέρα απόγευμα. Η αφεντικίνα της, τη μισεί, δεν εξηγείται αλλιώς. Μπαίνει μέσα. “Αγάπες μου διαβάσατε; Θέλετε να έρθω να τα πούμε μαζί; Σε πέντε λεπτά είμαι εκεί. Βγάλτε τα τετράδια γρήγορα!”
Γιολάντα
Κλαίει και πονάει πάλι. Φωνάζει τη νοσοκόμα, την παρακαλάει να της πάρει τον πόνο. Είναι μόνη της, η μάνα της πήγε σπίτι απόψε. Τόσες μέρες δίπλα της, έπρεπε να επιστρέψει έστω για μια μέρα. Τραβάει με δύναμη τον όρο, τα σωληνάκια, σπάει τα μπουκάλια με το νερό, πετάει κάτω τα βιβλία. Δεν θέλει παυσίπονα, ούτε κουβέρτα. Δεν θέλει αέρα, δεν θέλει ούτε το γιατρό. Θελει να ζήσει, να νικήσει τον καρκίνο αλλιώς ας πεθάνει αυτή τη στιγμή, αυτή τη γαμημένη ώρα. Ακούς Θεέ; Πάρε μια απόφαση!
Ξένια
Γυρίζει απ’ τη συνέντευξη για δουλειά. Άλλη μια συνέντευξη, άλλη μια ελπίδα. Είναι ταπί, μόνο τα εισιτήρια για να γυρίσει είχε. Ήρθε με τα πόδια και πήρε τσιγάρα με τα λεφτά. Μη φανταστείς, αυτά τα σκατοτσίγαρα που κάνουν ένα ευρώ. Που τα καπνίζει αυτή και όλοι οι τελειωμένοι τύποι που κυκλοφορούν τέτοια ώρα με τα πόδια.” Τι στο διάολο την θέλουν τη συνέντευξη; σε καφενείο πήγα για δουλειά!”
“-Ξέρετε από καλούς μεζέδες; -Θα μάθω ρε μαλακά, θα μάθω!”
Μπαίνει στο σπίτι. Πάνω στον πάγκο της κουζίνας έχει Xanax και ένα μπουκάλι ουίσκι. Όσο έχει απομείνει δηλαδή. Το πίνει και ελπίζει να εκραγεί μαζί μ’ αυτά, να σκορπιστεί σε κομμάτια.
Φλώρα
Θηλάζει το μωρό της. Κάθε δύο ώρες ξυπνάει και την ξεζουμίζει. Πρέπει να το θηλάσει, έτσι λέει δένεσαι με το παιδί. Τους τελευταίους μήνες είναι σε έναν καναπέ, με ανοιχτή τηλεόραση και το στήθος έξω. Όταν κοιμάται το παιδί, βάζει πλυντήριο, ξεσκονίζει, σκουπίζει, μαγειρεύει, χέζει. Ναι, προλαβαίνει κάποιες φορές να το κάνει κι αυτό. Καμιά φορά καπνίζει στο μπαλκόνι, κρυφά. Αν της μιλήσει κάποια γειτόνισσα κάνει πως τυλίγει τα σεντόνια. Μια φορά πρόλαβε και διάβασε ένα ποίημα. Όταν ξυπνάει το μωρό, αναστενάζει..
Μαρία
Έχει κλειστεί στο μπάνιο και κοιτάζει στον καθρέφτη το σώμα της.
“Μαμά άνοιξε! Κατουριέμαι” -Τώρα κατούρησες αγάπη μου; Πάλι; -Θέλω πάλι. Άνοιξε και μη κλειδώσεις ξανά την πόρτα “Σκεπάζει τη γύμνια της με μια πετσέτα. Ο μικρός βγαίνει. Κλείνει την πόρτα και ξανακοιτάζει το σώμα της. Το πεσμένο στήθος της, τις ουλές, τα σημάδια, το γερασμένο δέρμα της, τις ρυτίδες, τα αραιά μαλλιά της.
Η πόρτα ανοίγει απότομα, μπαίνει ο άντρας της, σηκώνει το καπάκι της λεκάνης και κατουράει.” Τι κοιτάς; Πόσες ώρες θα κάτσεις εδώ μέσα; Πεινάμε! Τελείωνε!”
Μπαίνει στο ντους και ανοίγει το καυτό νερό, μπαίνει από κάτω, μια καυτό, μια κρύο, εναλλάξ, μέχρι να σταματήσει να κλαίει.
“Πειναμε, άντε!””
Δεν έχει απομείνει ούτε μια τρύπα για να κρυφτεί για ένα λεπτό, μόνο ένα λεπτό.
Όλες μα όλες φώναξαν από μέσα τους “Άντε γαμηθείτε όλοι!” Την ίδια ώρα. Στις 9.15 μ.μ. Κάποια μέρα θα το φωνάξουν και δυνατά. Κάποια γαμημένη μέρα!
