Της Άννης Νούνεση
Σαν τρυφερότητα που ξεχάστηκε σε αναχώρηση
σαν αγκαλιά που δεν είχε κανείς
σαν το νερό που ήπια
στη βρύση σας,
στερημένη γιατί σε έψαχνα.
Σ’ αγαπάω ξυπόλητη
στο σπίτι σου,
χωρίς θέλω
με τη γεύση
που αφήνεις ώριμη
στο στόμα μου.
Ευτυχώς.