Του Μωυσή Μπερμπερή
Περιφερειακού Σύμβουλου Στερεάς Ελλάδας
Μπήκαμε σε καθαρά προεκλογική περίοδο και σε ένα δυστοπικό περιβάλλον πληθωρισμού, ακρίβειας, ενεργειακής κρίσης, δοκιμασίας των θεσμών, περιστολής των δημοκρατικών δικαιωμάτων με τις ευρείας κλίμακας παρακολουθήσεις, με σκάνδαλα και μεγάλη διαφθορά.
Σε ένα περιβάλλον ρευστό από άποψη συσχετισμού δυνάμεων και με τις δημοσκοπήσεις ως τον φωτεινό παντογνώστη και ως μέσον επιβολής και χειραγώγησης. Ο κόσμος περνάει δύσκολα, με ευθύνη της κυβέρνησης.
«Όμως άλλα δείχνουν οι δημοσκοπήσεις» μας λέει περιχαρής ο Γιάννης Πρετεντέρης.
Το πώς βέβαια διαμορφώνονται οι εκλογικοί συσχετισμοί στη χώρα μας ή και γενικότερα είναι ένα τεράστιο αλλά και πολύτροπο θέμα
Σαφώς έχει να κάνει πρωτίστως με το τι μπαίνει στο πορτοφόλι του καθενός και της καθεμιάς, δεν είναι όμως το μοναδικό κριτήριο, για να μην πω ότι και σε ένα βαθμό αυτό έχει μάλλον και υπερτιμηθεί.
Οι εκλογικές μας συμπεριφορές θεωρώ ότι είναι μία διαδικασία πολυπαραγοντική και πολυκύμαντη, που έχει να κάνει με την ιστορική μνήμη, με συναισθηματικές ή και αισθητικές ταυτίσεις, οικογενειακές ή και ευρύτερες παραδόσεις.
Έχει βέβαια και μία πολύ σημαντική πολιτισμική και μορφωτική διάσταση με διάφορες προκαταλήψεις και στερεότυπα όπως και με σκιερές η και αθέμιτες εξαρτήσεις
Έτσι ένα πολύ χαρακτηριστικό παράδειγμα, και για του λόγου το αληθές, είναι το ότι στις τελευταίες εθνικές εκλογές και το νομό Ευρυτανίας, το φτωχότερο δηλαδή και πιο γερασμένο νόμο στη χώρα μας αλλά και την Ευρώπη, η Ν.Δ κέρδισε συντριπτικά και με ποσοστό 49%.
Στον αντίποδα και το νομό Χανίων έναν από τους πιο πλούσιους νόμους της χώρας μας ο ΣΥΡΙΖΑ ήταν πρώτη δύναμη και με διαφορά και δεν νομίζω ότι έχει να κάνει τούτο με την αριστερά του χαβιαριού που λέει και ο Κυριάκος, άλλο πράγμα είναι.
Σε πολλές, λοιπόν, των περιπτώσεων οι αποφάσεις παίρνονται και με βάση το θυμικό και λιγότερο με αυτό που ίσως και απλοϊκά ονομάζουμε ταξικό συμφέρον.
Ακούμε συχνά σε προεκλογικές περιόδους από μεγαλοπαράγοντες της πολιτικής την έκφραση, «είμαι ένας από εσάς», ή ότι «ο παππούς μου ήταν αγροφύλακας στην Κάτω Ραχούλα», ποιώντας βέβαια την ανάγκη φιλότιμο.
Η δε Καϊλή, μας πρότεινε να την εμπιστευτούμε, γιατί λέει σκότωσαν οι κομμουνιστές στον παππού της.
Η τακτική παρουσία πολιτικών παραγόντων σε πανηγύρια και μνημόσυνα αποτελεί και το ισχυρό πολιτικό τους όπλο.
Υπάρχουν και δύο συνήθεις εκφράσεις που στον τρέχοντα λόγο έχουν αρνητικό φορτίο παίρνουν όμως σε άλλη διάσταση στο πολιτικό λεξιλόγιο. Είναι οι εκφράσεις κατέρχομαι- κατεβαίνω και το εκτίθεμαι και σε μια διαδρομή προς το λαό.
Την ύστερη εποχή της παρακμής, ο ρόλος της επικοινωνίας με παραδοσιακές αλλά κυρίως σύγχρονες μεθόδους σήμερα, είναι ένας πολύ σημαντικός παράγοντας που καθορίζει επιλογές και σε εύπιστα ακροατήρια.
Προεξέχουσας της τηλεόρασης, των μέσων κοινωνικής δικτύωσης, των πολιτικά άλαλων φωτογραφιών στο Facebook,της έξυπνης ατάκας και του άνευρου αλλά φλεγόμενου λόγου
Ο Παπακαλιάτης σίγουρα θα ήταν από τις πρώτες μας επιλογές όπου όταν και με όποιον ήθελε κατέλθει στην πολιτική. Το έχουμε ζήσει άλλωστε στο παρελθόν και πολλάκις!
Κάποια στιγμή βέβαια όταν η ανέχεια μπει για τα καλά και από την πόρτα, η επικοινωνία φεύγει από το παράθυρο.
Καθοριστικός επίσης παράγοντας για την πολιτική κυριαρχία είναι ο έλεγχος των αρμών της εξουσίας, θεσμικών και εξωθεσμικών κέντρων και παράκεντρων εξουσίας.
Όποια πέτρα κι αν σηκώσεις ΝεοΔημοκράτη βρίσκεις από κάτω, άντε και κάμποσους Πασόκους, αμφοτέρων δε σε δυσαναλογία με το εκλογικό τους αποτύπωμα.
Εκείνο όμως που η κυβέρνηση πρέπει να πιστωθεί τα μέγιστα είναι ότι έχει με μεγάλη ευκρίνεια ακτινογραφήσει την κοινωνία, τα οποία θέλω της ή και τα οποία τρωτά της.
Πορεύεται δε η κυβέρνηση αναλόγως, πολλές φορές δε γαργαλίζοντας ταπεινές αδυναμίες, τα πιο συντηρητικά ένστικτα ίσως και κάποιες φορές με έναν καμουφλαρισμένο πολιτικό πρωτογονισμό.
Ο νόμος και η τάξη της πλέμπας, η κατ’ επίφαση αριστεία, ο υπερπατριωτισμός, η ξενοφοβία, η ομοφοβία, ακόμα και η χρήση τυμβωρυχίας ή και ό,τι άλλο όταν και όποτε χρειαστεί.
Σε αυτό το κομμάτι της επικοινωνίας ο ΣυΡιζΑ και τα στελέχη του χρειάζονται μαθήματα για αρχάριους ή να αλλάξουν άμεσα επικοινωνιολόγο.
Ως κυβέρνηση αλλά και ως αντιπολίτευση στην επικοινωνία δεν το πολυέχουν, στο όνομα ίσως της πολιτικής ευπρέπειας ή και ενός είδους πολιτικού πολιτισμού (;)
Λείπουν βέβαια και τα χρήματα όπως και τα μέσα!
Πού πας ρε Νίκο Φίλη έτσι άγαρμπα και δίνεις τη σημαία στο Δημοτικό με κλήρωση;
Σωστό το σκεπτικό σου δε λέω και ως μια διαδικασία άσκησης της συνύπαρξης της συνεργατικότητας και με λιγότερο ανταγωνισμό στην πιο τρυφερή και ευαίσθητη ηλικία.
Του Νεοέλληνα το βλαστάρι όμως, υπουργέ μου, θα είναι πάντα πρώτο των πρώτων και τούτο πρέπει να φαίνεται και προς τα έξω.
Την φιλελεύθερη Κεραμέως δε τη βλέπεις που δεν άφησε παπά για παπά που να μην ασπασθεί τη δεξιά, είναι δε και της Σορβόνης.
Πέρασε μάλλον και δεν ακούμπησε, άλλο αυτό, τη δουλειά της όμως την κάνει όπως της είπαν. Λες και κουμαντάρει μπακάλικο.
Διότι διαχρονικά ισχύει το ρηθέν υπ’ αγνώστου, ότι σε κάθε λαό αρμόζουν οι ηγέτες του, όσο κι αν αυτό ακούγεται αντικορέκτ και στον αντίποδα του από χέρι καθαγιασμένου λαού.
