Της ψυχολόγου Ακριβής Κονιδάρη
«Μα πώς είναι δυνατόν; Μορφωμένη γυναίκα και κάθεται να τρώει ξύλο στην εποχή μας που υπάρχουν κοινωνικές υπηρεσίες, δομές και ειδικοί να απευθυνθεί για να ζητήσει στήριξη και βοήθεια;»
«Αν δεν μπορεί να τα καταφέρει ένας μορφωμένος άνθρωπος που είναι σε θέση να γνωρίζει τι πρέπει να κάνει, πώς θα τα καταφέρει ένας άνθρωπος που ζει στη σκιά μιας συντηρητικής κοινωνίας και μιας οικογένειας που τον έχει μάθει να φοβάται τη ματιά και τα σχόλια “της γειτονιάς”;»
Πώς μπορεί να τα καταφέρει ένας νέος άνθρωπος που ζει -άνεργος ή απολυμένος- παρά τη θέληση του στην οικογενειακή εστία, σε σχέση απόλυτης ή μερικής οικονομικής εξάρτησης;
Οι απορίες πληθαίνουν και πλάι σ αυτές σε κατ’ ιδίαν προσωπικές εκμυστηρεύσεις εκφράζονται και κάποιες επικίνδυνες σκέψεις: «Δεν λέω πως δεν είναι αλήθεια ότι την/τον χτύπησε, την/τον παρενόχλησε, δεν βγαίνει καπνός χωρίς φωτιά….αλλά μήπως έχει γίνει μόδα να βγαίνουν στα μέσα και να θυμούνται εκ των υστέρων όσα “τάχα” έπαθαν πριν χρόνια;
Δυστυχώς ακούγονται και τέτοια σχόλια που κάνουν τη ζωή να κυλάει στη κατηφόρα.
Στα χρόνια της πανδημίας, ο εγκλεισμός, η απομόνωση, ο φόβος του αοράτου εχθρού, η ανασφάλεια για το μέλλον και οι ατελείωτες ώρες υποχρεωτικής συνύπαρξης σε περιορισμένο χώρο έφεραν στην επιφάνεια πολλά κρυμμένα ή καλυμμένα μυστικά, διέλυσαν κοινωνικές συμβάσεις και προσχήματα, αποκάλυψαν όσα δεν γνωρίζουμε ο ένας για τον άλλο αλλά κυρίως έφεραν στο φως τα απομεινάρια εκείνων των παλιών πληγών που δεν φροντίστηκαν στην ώρα τους και κακοφόρμισαν.
Κακοφόρμισαν δημιουργώντας ένταση που πήρε διαφορετικές κατευθύνσεις άλλοτε δημιουργώντας θύτες κι άλλοτε αφήνοντας πίσω της θυματοποιημένες υπάρξεις ευάλωτες στη βίαιη συμπεριφορά των επίδοξων θυτών τους.
Ό,τι εξακολουθεί βουβά να πονάει δεν εξαφανίζεται. Λουφάζει μόνο, και περιμένει τη στιγμή που θα εκφραστεί και θα εκτονωθεί με τον ένα η τον άλλο τρόπο.
Ό,τι δεν φροντίσαμε αναζητώντας επιστημονική βοήθεια γίνεται αγκάθι που πληγώνει μέσα κι έξω.
Ο βίαιος θύτης στις περισσότερες περιπτώσεις έχει υπάρξει θύμα κάποιου άλλου στο παρελθόν και εκδικητικά ή επειδή έχει αυτό ως πρότυπο συμπεριφοράς, ψάχνει κάποιον άλλο/η να τον κάνει θύμα του. Αν υποδειχθεί και αποδειχτεί η βίαιη συμπεριφορά του θα τιμωρηθεί, θα έπρεπε βέβαια και να βοηθηθεί επιστημονικά όταν και όσο γίνεται.
Το θύμα επίσης δεν χρειάζεται μόνο πρόσκαιρη φροντίδα, χρειάζεται επιστημονική υποστήριξη όχι μόνο για την επούλωση των πληγών που του προκάλεσε ο θύτης αλλά και για την κατανόηση των λόγων που τον/την έφεραν σε θέση ευαλωττοτητας, έρμαιο στη βία του θύτη του.
