Λάβαμε και δημοσιεύουμε κείμενο υποστήριξης του Ευκλείδη Τσακαλώτου για τη θέση του Προέδρου του ΣυΡιζΑ
Φωτογραφία εξωφύλλου: Η “Έκρηξη”, του Ιάπωνα καλλιτέχνη Naoya Hatakeyama
Στα χρόνια της μεγάλης οικονομικής κρίσης, από το 2008 και μετά, το 1% του πληθυσμού μάθαινε το Κεφάλαιο μέσα στα γραφεία της Goldman Sachs και το 99% έξω από αυτά, στις καταλήψεις της πλατείας του Occupy Wall Street. Καθώς ακόμα δεν είχε ξεπεράσει ο παγκόσμιος καπιταλισμός την κρίση χρέους εκείνης της περιόδου, η πανδημική κρίση του COVID 19 τον έσπρωξε σε ακόμα πιο βαθιά οικονομική ύφεση θέτοντας τον σε μια έκτακτη “κατάσταση εξαίρεσης”. Οι κρίσεις όμως δεν οδηγούν αυτόματα στην κατάρρευση του καπιταλισμού. Το Κεφάλαιο τείνει να τις ξεπεράσει μέσα από την πιο καταστροφική πράξη: τον πόλεμο.
Αυτή τη στιγμή το ΝΑΤΟ, δηλαδή το Αμερικανικό Ιμπέριουμ, υπό την ηγεσία του Δημοκρατικού Κόμματος και τον Μπάιντεν, διεξάγει έναν ιδιότυπο, δια αντιπροσώπων, παγκόσμιο πόλεμο στο έδαφος της Ουκρανίας. Και ενώ ο πόλεμος στο στρατιωτικό του σκέλος στρέφεται ενάντια στην Ρωσία, οικονομικά στρέφεται ενάντια στην Ευρώπη, αφαιμάζοντας τις εθνικές της οικονομίες με τους υπέρογκους εξοπλισμούς και την εξάρτηση από το πανάκριβο αμερικανικό LNG. Για να μπορέσει όμως να γίνει η επίθεση στο εισόδημα των ευρωπαϊκών λαών χρειάζεται ταυτόχρονα μια πολιτική επίθεση στα θεμέλια της Δημοκρατίας. Παντού στην Ευρώπη βλέπουμε την άνοδο του εθνικισμού και της ακροδεξιάς και την ανάδειξη κυβερνήσεων πολιτικών μαριονετών.
Στην Ελλάδα, μια παρασιτική ολιγαρχία με επικεφαλής τον Κ. Μητσοτάκη και την κυβέρνηση της ΝΔ βάλλει ενάντια στο Κράτος Δικαίου. Η ανάπηρη ελευθεροτυπία, το διαβόητο predator, οι παρακολουθήσεις, οι αλγόριθμοι στα σόσιαλ μίντια, οι πρακτικές της Cambridge Analytica με τη χρήση τεχνογνωσίας και της Τεχνητής Νοημοσύνης είναι η άλλη πλευρά της γενικευμένης κρίσης του ίδιου νομίσματος της στρατηγικής καταλήστευσης του λαϊκού εισοδήματος, με τους εξοπλισμούς, τον πληθωρισμό και την ολοσχερή καταστροφή όλων των υποδομών της χώρας που ήδη είχαν πληγεί καίρια από την περίοδο όλων των μνημονίων.
Να παραφράσουμε πικρά τη ρήση του Αισώπου: Ενώ καίγονται τα σπίτια μας, αυτοί στα κανάλια τραγουδούν! Δεν είναι δυνατόν να έχει καεί ολόκληρος ο νομός Έβρου και να μη μπορεί η κοινωνία να αμυνθεί κάνοντας έστω και σε περιορισμένο βαθμό χρήση των προηγμένων μέσων προστασίας και τεχνογνωσίας που υποχρεούται η Πολιτεία να έχει στην διάθεσή της. Ενώ μάλιστα την ίδια ώρα η Νατοϊκή Βάση στην Αλεξανδρούπολη επεκτείνεται “αποψιλώνοντας” το τοπίο.
Ο ΣΥΡΙΖΑ-ΠΣ δυστυχώς δεν μπόρεσε όλο αυτό το διάστημα να αποτελέσει το ανάχωμα στην επέλαση της πολιτικής επίθεσης των ελίτ. Υποβάθμισε τα πολιτικά και οργανωτικά του καθήκοντα στο επίπεδο μιας απλής περιγραφής της καθημερινής οικονομικής δυσανεξίας και της πάλης για επιβίωση των φτωχότερων στρωμάτων, θεωρώντας πως έτσι θα γειωθεί στην κοινωνία. Αυτό που κατάφερε ήταν να εισβάλει εντός του με όλη του την ένταση το παλιρροϊκό κύμα και τα συντρίμμια των ταξικών συγκρούσεων αλλά και το μίσος που γεννά η φτώχεια.
Έτσι, καθώς η δεξιά εδραίωνε την ηγεμονία της μετατρέποντας τη θρυμματισμένη, παθητική κοινωνία σε δικτυώσεις συμφερόντων και παρασιτικούς μηχανισμούς, η δεξιά δυναμική κέρδιζε έδαφος και μέσα στον ΣΥΡΙΖΑ-ΠΣ. Η πολιτική του ταυτότητα ρευστοποιήθηκε γύρω από ένα θολό Κέντρο. Η αναιμική ήδη λειτουργία των ΟΜ ατρόφησε, η όποια πολιτική δραστηριότητα καπελώθηκε από τα βουλευτικά γραφεία ώστε να εξυπηρετήσει προσωπικές στρατηγικές και φιλοδοξίες και τα Όργανα του κόμματος παρέλυσαν καθώς νοθεύτηκαν από τις κοπτάτσιες και τους βυζαντινισμούς μιας γιαλατζί, κατά φαντασίαν δημοκρατικής άνωθεν επιβαλλόμενης διεύρυνσης.
Τυπικό αποτύπωμα και εκφυλιστικό σύμπτωμα της πολιτικής καθίζησης του χώρου ήταν η επιβολή στο τελευταίο συνέδριο, με συνοπτικές μάλιστα διαδικασίες, ενός βοναπαρτιστικού καταστατικού από ένα άνευρο συνεδριακό σώμα που επικύρωσε τον “αυτοχειριασμό” του δεχόμενο την άνωθεν ντιρεκτίβα πως ο ηγέτης του κόμματος πρέπει να αναδεικνύεται αδιαμεσολάβητα από το λαό.
Η πολιτική αυτή σχεδιάστηκε για να μπορέσει η ηγετική ομάδα να διαχειριστεί στο μέλλον μια κατά την εκτίμησή της μικρής έκτασης εκλογική ήττα την οποία θεωρούσε περισσότερο από πιθανή. Αυτή η πολιτική απέτυχε ηχηρά και συνετρίβη στις τελευταίες διπλές εθνικές εκλογές. Και ενώ έπρεπε άμεσα αυτή η αντίληψη να αλλάξει καθώς η ήττα οδήγησε ακόμα και στην παραίτηση του σ. Τσίπρα, ο οποίος ήταν ο μαέστρος και ο κύριος εμπνευστής της, το καταστατικό που σαν μέγγενη σφίγγει ακόμη και σήμερα το κόμμα οδηγεί στο παράδοξο της ανάδειξης νέου ή νέας προέδρου χωρίς καν την προσπάθεια για συλλογική επεξεργασία νέων θέσεων που είναι απολύτως αναγκαίες για ένα κόμμα που πρέπει μετά την ευρεία ήττα να μάθει πώς να λειτουργεί ξανά μέσω βουλευομένων οργάνων που δεσμεύονται από αρχές και κριτήρια. Είναι τέτοια η αντίφαση αυτής της πρακτικής και η πολιτική της γύμνια που φτάσαμε στο σημείο αυτή τη στιγμή να μπορεί να διεκδικεί την προεδρία ο οποιοδήποτε περαστικός, ακόμα και ένας υπερατλαντικός “επιχειρηματίας”.
Παρόλα αυτά ο ΣΥΡΙΖΑ -ΠΣ είναι ένα κόμμα της Ευρωπαϊκής Αριστεράς και πρέπει να παραμείνει τέτοιο. Πρέπει να πρωτοστατήσει στην δημιουργία ενός ευρωπαϊκού κινήματος ειρήνης. Δεν μπορεί όποιος θέτει το αίτημα της ειρήνης να θεωρείται πράκτορας του Πούτιν. Πρέπει να θέσει τις βάσεις για ένα ευρωπαϊκό κίνημα οικολογίας ενάντια στην κλιματική κρίση και στις ολέθριες για τις ζωές μας συνέπειές της. Πρέπει να εγγυηθεί για όλους τους κατοίκους της ελληνικής επικράτειας αξιοπρέπεια διαβίωσης και ανεμπόδιστη πρόσβαση στα καθολικά αγαθά, φτηνή και ποιοτική σίτιση, στέγαση και μεταφορά, δωρεάν υγεία και παιδεία.
Γι’ αυτούς τους λόγους στηρίζουμε με όλες μας τις δυνάμεις τον σ. Ευκλείδη Τσακαλώτο που έδειξε πως συνεχίζει να διαμορφώνει την πολιτική του πρόταση αφουγκραζόμενος την συλλογική ευαισθησία και την κοινή μας πείρα χωρίς να διεκδικεί το αλάθητo του Πάπα ούτε το copyright του γνήσιου κομματικού πατριωτισμού. Χρειαζόμαστε την προσδοκία, την πίστη και την επιμονή στη «μακρά» ιστορική διάρκεια, ώστε να αναπτύξουμε και να προστατεύσουμε τη «συνείδηση ΣΥΡΙΖΑ», όπως εισηγήθηκε στο 2ο Διαρκές Συνέδριο ο σ. Τσακαλώτος στην αυθόρμητη και παθιασμένη ομιλία του, όπου για πρώτη φορά μετά από καιρό δημιουργήθηκε στο σώμα των συνέδρων η αισιόδοξη αίσθηση ότι εδώ εκφράζεται πάλι μετά από καιρό επιτέλους το «εμείς» των συλλογικών αγώνων και όχι το φουσκωμένο «εγώ» των εντεταλμένων assets της Μεταπολιτικής, του ιστορικού αναθεωρητισμού και των ραντιέρηδων της Wall Street.
Στόχος μας δεν είναι η τυφλή αντίδραση. Η αντίδραση μας έχει καταστήσει μόνιμο στόχο της.
