Βγήκα για μισή ώρα να κάνω δύο δουλειές ρουτίνας, παρατήρησα και μοιράζομαι μαζί σας τα εξής:
- Γιατί 25χρονοι αστυνόμοι ενώ τους απευθύνεσαι στον πληθυντικό σου απαντούν στον ενικό; Ποιος τους δίνει αυτό το θάρρος; Και δεν αναφέρομαι σε ΜΑΤατζηδες ή κάποιος παρόμοιους. Σε αυτούς που κάνουν δουλειά γραφείου αναφέρομαι, «της Σχολής» όπως τους ονομάζουν.
- Ο φούρνος, της κάτω γειτονιάς, κάνει πολύ ωραίο ψωμί, πάρα πολύ ωραίο. Μου θυμίζει το χωριάτικο του Παΐρη ή του άλλου φούρνου που ήταν στη Μίλωνος, πίσω από τον Άγιο Σώστη, που παίρναμε στο σπίτι όταν ήμουν μικρός. Αν και, τώρα πια, δεν τρώμε στο σπίτι ψωμί, όποτε βρίσκομαι εκεί παίρνω μία φρατζόλα έτσι για να υπάρχει, για να τσιμπάω λίγο και να το αλείφω με βούτυρο, στα κλεφτά.
Σήμερα πήρα και ένα από τα έτοιμα σάντουιτς, αυτά που φτιάχνουν οι φούρνοι, επαναλαμβάνω, όχι τα πρατήρια άρτου ή οι αλυσίδες.
Στην πρώτη δαγκωνιά πάγωσα. Ήταν τουλάχιστον τριών ημερών, άχυρο. Ξαναμπαίνω μέσα: «ρε παιδιά, μπαγιάτικο ψωμί σε φούρνο;» «Δεν είναι δικό μας», μου απαντάει «εμείς δεν βγάζουμε τέτοια, δεν μας συμφέρει για 10-20 κομμάτια τη μέρα» συνέχισε και γύρισε τα μάτια του στον πελάτη που περίμενε. «Εισαγόμενο, καταψυγμένο» σκέφτηκα και αποφάσισα ότι δεν θα ξαναφάω ούτε το ψωμί που μου θύμιζε αυτό του Παΐρη. Είπαμε να στηρίζουμε τα μαγαζιά της γειτονιάς, αλλά όλα έχουν ένα όριο.
- Οδηγώ, χτυπάει το κινητό, το κλείνω. Ξαναχτυπάει, ο ίδιος, το ξανακλείνω. Σταματάω στο φανάρι. Ξαναχτυπάει, ο ίδιος, απαντάω: «οδηγώ και δεν μπορώ να μιλήσω, θα σε πάρω σε 10 λεπτά» του λέω απότομα, χωρίς «καλημέρες» και «γειά». «Καλά, δεν είναι τίποτα σημαντικό ήθελα να σου πω μόνο ότι …» και αρχίζει να μου λέει αυτό που ήθελε να μου πει. Ανάβει πράσινο. Το κλείνω χωρίς να του μιλήσω. Εγώ είμαι ο αγενής.
Θα την καθιερώσω τη στήλη, όποτε μαζεύω 3 – 4 παρόμοια θα σας τα γράφω. Αν έχετε κι εσείς, στείλτε τα στη διεύθυνση [email protected] Προσοχή! Όχι καταγγελίες και αποκαλύψεις, χρειάζεται ένας ολόκληρος μηχανισμός για να επιβεβαιώσει τέτοια θέματα πριν δημοσιευτούν και το Καμίνι δεν τον έχει. «Ανθρώπινες, καθημερινές στιγμές» τόσο απλά, τίποτα παραπάνω.
Η φωτογραφία του εξωφύλλου είναι αλιευμένη από το facebook, δεν έχει καμμία σχέση με τα περιστατικά. Απλώς ταιριάζει στο κλίμα του κειμένου.
