Άρθρο του Μπάμπη Γεωργούλα στην Εποχή
Η οργή και η αγανάκτηση που προκάλεσε το τραγικό σιδηροδρομικό δυστύχημα, έχουν ανατρέψει τους σχεδιασμούς της κυβέρνησης να ζητήσει μια ακόμα τετραετία με το επιχείρημα της κυβερνητικής σταθερότητας και της αποτελεσματικότητας του «επιτελικού κράτους». Θα κάνει ό,τι περνάει από το χέρι της, ώστε να αναστρέψει αυτό το ρεύμα. Εκείνο, πάντως, που την ενδιαφέρει αμεσότατα, είναι να αποτρέψει το πιθανότατο ενδεχόμενο να επωφεληθεί η αντιπολίτευση από την κατάρρευση του μύθου και να καταστεί τελικά αδύνατη η επίτευξη του στόχου να είναι πρώτο κόμμα η ΝΔ, έστω και μη αυτοδύναμη.
Για τον σκοπό αυτό έχει διαχύσει σε όλα τα μίντια μια τακτική που ελπίζει να παρασύρει στον δικό της κατήφορο το σύνολο των πολιτικών κομμάτων υπό το σύνθημα «όλοι φταίμε», άρα όλοι το ίδιο είμαστε. Βλέποντας ότι η τραγική αποκάλυψη της αποτυχίας της κατευθύνει, σε πρώτη φάση τουλάχιστον, τις διαρροές της στους «αναποφάσιστους», προτιμάει να τις διατηρήσει σε αυτή την κατάσταση ή και να τις αδρανοποιήσει στην κατηγορία της «αποχής», ποντάροντας στη μετατροπή της επιφύλαξής τους απέναντι στο πολιτικό σύστημα σε απογοήτευση από όλους και σε αποστασιοποίηση από κάθε είδους εμπλοκή στην πολιτική διαδικασία, ακόμη και την εκλογική.
Όλοι –οι άλλοι– ίδιοι είναι;
Μια τέτοια τακτική είναι αναμενόμενη και κατανοητή από την πλευρά της κυβέρνησης της ΝΔ. Το παράδοξο είναι ότι, για πολύ διαφορετικούς λόγους, παρόμοιες επιχειρηματολογίες αναπτύσσονται από πολιτικές δυνάμεις εντεύθεν της Δεξιάς, με ορατό κίνδυνο να ενισχυθεί αθέλητα μια παρόμοια τάση αποστασιοποίησης από την εκλογική διαδικασία. Αν είναι οι οργισμένοι πολίτες να μαυρίσουνε στις εκλογές τη ΝΔ και να μην καταφέρουν μ’ αυτή την επιλογή να αλλάξουν την πολιτική πραγματικότητα, τότε γιατί να κάνουν τον κόπο;
Είναι αναμενόμενο, καθώς πλησιάζουν οι εκλογές, να εντείνεται ο κομματικός ανταγωνισμός ανάμεσα στα κόμματα της αντιπολίτευσης, ακόμα και στα κόμματα της Αριστεράς για την απόσπαση του μεγαλύτερου δυνατού ποσοστού ψήφων. Ωστόσο, αν παρακολουθήσει κάποιος την επιχειρηματολογία ορισμένων κομμάτων, δύσκολα θα μπορέσει να διακρίνει διαφορές τακτικής από την κυρίαρχη επιχειρηματολογία «όλοι (οι άλλοι) ίδιοι είναι».
Αν ακούσετε στελέχη του ΚΚΕ να μιλούν, θα δείτε ότι πιο πολύ προσπαθούν για να πείσουν για το ότι ΣΥΡΙΖΑ και ΠΑΣΟΚ δεν διαφέρουν σε τίποτα από τη ΝΔ, παρά για το ότι το καπιταλιστικό κέρδος είναι η αιτία όλων των δεινών. Κάτι ανάλογο, αν και σε χαμηλότερους τόνους, γίνεται συχνά και από το ΜέΡΑ 25.
Ακόμα και από μια στενή σκοπιά, είναι ένα απρόσφορο μέσο για την εξασφάλιση ικανής ενίσχυσης των ποσοστών τους. Μόνο μικρό μέρος των «αναποφάσιστων» ενδέχεται να επηρεαστεί από την επιχειρηματολογία τους. Το μεγαλύτερο μέρος δεν φαίνεται να πείθεται από την πολιτική πρότασή τους να περιμένουν όταν και εφόσον θα έχουν ενισχυθεί τόσο τα ποσοστά ενός εκάστου από αυτά τα κόμματα, ώστε να μπορέσει να εφαρμόσει ως πλειοψηφική δύναμη πλήρες και χωρίς συντομεύσεις το πρόγραμμά του.
Αν, όμως, δεν πρόκειται όλοι αυτοί να δουν άμεσα μια ουσιαστική αλλαγή, καταψηφίζοντας με τον τρόπο του ο καθένας τη ΝΔ, τότε γιατί να φτάσουν ως την κάλπη; Μήπως έτσι είναι πιθανό να ενισχυθούν οι τάσεις αποχής;
Η κερδισμένη ψήφος
Οι καχύποπτοι και βιαστικοί μπορεί να πουν ότι όλα αυτά μυρίζουν θεωρία της χαμένης ψήφου. Ο χειρότερος τόπος για την ευδοκίμηση τέτοιων «θεωριών» είναι ο τόπος της απλής αναλογικής. Δεν μπορεί, ωστόσο, να θεραπεύσει και την απουσία πολιτικής συμμαχιών, που αποτελεί και το αδύνατο σημείο των κομμάτων που επιδιώκουν τη μεγαλύτερη δυνατή εκλογική ενίσχυση, χωρίς να αναζητούν και να βρίσκουν συγγενείς, όμορες πολιτικές δυνάμεις, με τις οποίες θα μπορούσαν να συνυπάρξουν σε μια βάση προγραμματικής σύγκλισης.
Θα ήταν πολύ μεγαλύτερη η δυνατότητα εκλογικής ενίσχυσής τους, αν το ποσοστό που επιδίωκαν ήταν σαφές εκ των προτέρων στο εκλογικό σώμα ότι δεν θα αποτελούσε μόνο κατάθεση για ενίσχυση του μελλοντικού επαναστατικού κεφαλαίου, αλλά και άμεση επένδυση για την υλοποίηση μιας προγραμματικής σύγκλισης σε λιγότερο, ίσως, επαναστατική βάση, αλλά εξαιρετικά αναγκαία στη συγκυρία για την ευόδωση του αγώνα κατά της καταθλιπτικής κυριαρχίας τού νεοφιλελεύθερου ιδεολογήματος και της συνεπαγόμενης πολιτικής1.
Θα γινόταν, άραγε, ρεφορμιστικότερο το ΚΚΕ, αν ανέσυρε στη μνήμη του εκείνο το ξεχασμένο «αλλαγή δεν γίνεται χωρίς το ΚΚΕ», που υπαινισσόταν ένα σωρό πράγματα; Το βέβαιο είναι ότι και μεγαλύτερο ποσοστό τού είχε τότε εξασφαλίσει και ουσιαστικότερη επιρροή στην κοινωνία και στις εξελίξεις.
Τώρα, γιατί υπάρχουν ακόμα στην Αριστερά πολιτικές δυνάμεις που αποποιούνται τη σοφία που αποκόμισε από τη μακραίωνη δράση της και της υποδεικνύει πώς συνδυάζεται η σταθερή προσήλωση στο στρατηγικό στόχο με την πιο ευέλικτη τακτική, υπό την προϋπόθεση μιας σταθερής πολιτικής προωθητικών συμμαχιών, είναι ένα ζήτημα που πιθανόν να απασχολήσει τον ιστορικό του μέλλοντος. Τις ηγεσίες κομμάτων μάλλον δεν τις απασχολεί.
Σημείωση:
1. Τη στιγμή που απειλεί σοβαρά μια συνθήκη της νεωτερικότητας, την ύπαρξη της δημόσιας σφαίρας, των δημόσιων και κοινών αγαθών, του δημόσιου συμφέροντος ανάμεσα στην απολυταρχία του ιδιοκτήτη των μέσων παραγωγής και τον πολίτη.
