Οι αποχωρήσεις από τον Συριζα γίνονται ομαδικά και ατομικά. Άνθρωποι φεύγουν, με πόνο ψυχής, από κάτι που οι ίδιοι δημιούργησαν και αυτό το εκφράζουν δημόσια. Ένας απ’ αυτούς ο Κώστας Νικολάου.
Αποχωρώ από τον ΣΥΡΙΖΑ, Αποχαιρετώ την Aλεξάνδρεια
«Σύντροφοι και Συντρόφισσες μετά από σχεδόν μισό αιώνα στον πολιτικό μας χώρο, από το Ρήγα Φεραίο και το ΚΚΕ Εσωτερικού έως τον ΣυΡιζΑ, διαπιστώνω κάθε μέρα όλο και περισσότερο ότι ο ΣΥΡΙΖΑ-ΠΣ δεν είναι πλέον μαζικό, δημοκρατικό, πλουραλιστικό, πολυτασικό κόμμα της σύγχρονης Ανανεωτικής και Ριζοσπαστικής Αριστεράς.
Ήμουν μέλος του κόμματος και περήφανος για τις κατακτήσεις του, αναγνωρίζοντας παράλληλα τα λάθη και τις αστοχίες, για τις οποίες είμαστε συνυπεύθυνοι, αλλά δεν δέχομαι να το ακολουθήσω στην απαξίωση που οδηγεί το σημαντικότερο πολιτικό εγχείρημα της Ευρωπαϊκής Αριστεράς η ηγετική του ομάδα, με αμοραλισμό, θράσος, υπέρμετρη αλαζονεία και λαϊκίστικη ρητορική , όλη την πορεία του ΣΥΡΙΖΑ-ΠΣ, το κόμμα μας, τα ιστορικά του στελέχη, τα στελέχη και τα μέλη που για δεκαετίες δουλέψαμε για να φτάσει πρώτη φορά μετά τον εμφύλιο ένα κόμμα της Αριστεράς να γίνει κυβέρνηση στην Ελλάδα.
«Ο λαϊκισμός είναι ένα πολιτικό ύφος που μπορεί να έρθει σε συγχρωτισμό με οποιαδήποτε ιδεολογία. Θεμελιώνεται στην αδιαμεσολάβητη προσωπική, πολεμικού τύπου, κλήση που ένας χαρισματικός ηγέτης απευθύνει στο λαό, στον υγιή λαό, κατά του «κατεστημένου», κατά των «διεφθαρμένων» ελίτ που συνωμοτούν εναντίον του λαού».
Αποχωρώ από το κόμμα το οποίο υπηρετήσαμε και ήταν κάποτε στη πρωτοπορία της κινηματικής και κυβερνώσας Αριστεράς.
Όλες και όλοι κρινόμαστε με αυτά που λέμε, με αυτά που κάνουμε, αλλά και με αυτά, που δεν κάνουμε.
Οι άνθρωποι μπορούν να διαφωνήσουν και πρέπει να διαφωνήσουν, άμα δεν διαφωνήσεις δεν ακούς κάτι που δεν το έχεις σκεφτεί και μέσα από την αντιπαράθεση διαφορετικών ιδεών προκύπτει σύνθεση. Άλλο η διαφωνία και άλλο το τοξικό κλίμα, αρνούμαι να μπω στο χορό των ύβρεων, της βαναυσότητας των λέξεων, της σύγκρουσης χωρίς αρχές….
Θέλω να εκφράσω την ευγνωμοσύνη μου στα μέλη του κόμματος, στους συντρόφους και τις συντρόφισσες που αγωνιστήκαμε μαζί στο ταξίδι μας μέχρι σήμερα.
Παραμένω στην Αριστερά που ως Ιθάκη μ’ έδωσε τ’ ωραίο ταξείδι, η Ιθάκη δεν με γέλασε.
Ελπίζω ότι στα ίδια μέρη θα ξαναβρεθούμε.
Κώστας Νικολάου
ΥΓ. Επειδή ήταν επώδυνο για μένα να γράψω τα παραπάνω, σας αποχαιρετώ με ένα ποίημα του Καβάφη.
Απολείπειν ο θεός Aντώνιον
Σαν έξαφνα, ώρα μεσάνυχτ’, ακουσθεί
αόρατος θίασος να περνά
με μουσικές εξαίσιες, με φωνές—
την τύχη σου που ενδίδει πια, τα έργα σου
που απέτυχαν, τα σχέδια της ζωής σου
που βγήκαν όλα πλάνες, μη ανωφέλετα θρηνήσεις
Σαν έτοιμος από καιρό, σα θαρραλέος,
αποχαιρέτα την, την Aλεξάνδρεια που φεύγει.
Προ πάντων να μη γελασθείς, μην πεις πως ήταν
ένα όνειρο, πως απατήθηκεν η ακοή σου·
μάταιες ελπίδες τέτοιες μην καταδεχθείς.
Σαν έτοιμος από καιρό, σα θαρραλέος,
σαν που ταιριάζει σε που αξιώθηκες μια τέτοια πόλι,
πλησίασε σταθερά προς το παράθυρο,
κι άκουσε με συγκίνησιν, αλλ’ όχι
με των δειλών τα παρακάλια και παράπονα,
ως τελευταία απόλαυσι τους ήχους,
τα εξαίσια όργανα του μυστικού θιάσου,
κι αποχαιρέτα την, την Aλεξάνδρεια που χάνεις.
