Γράφει για το Καμίνι ο Πάνος Λάμπρου
Πριν πολλά χρόνια, έχω ξεχάσει πόσα, αλλά τι σημασία έχει. Σημασία έχει ότι ήμασταν εκεί, έξω από τις φυλακές Κορυδαλλού.
Ένα πρωινό μάθαμε ότι βρέθηκε νεκρός ένας 18χρονος κρατούμενος στις φυλακές νέων εκείνης της εποχής. Αυτοκτονία; Έτσι είπαν και κατά πάσα πιθανότητα έτσι ήταν.
Ένα παιδί, που δεν άντεξε τη βαναυσότητα της “χώρας των κλουβιών”, το κλουβί που το είχαν κλείσει, τη βία που συνήθως συνοδεύει τον άφρονα εγκλεισμό, τον ανθρωποφύλακα που γύρναγε την κλειδαριά, τον ήχο της μοναξιάς και της απόρριψης, τον ξυλοδαρμό, όσα μπορούν να γίνουν σε μια σταλιά κλειστό χώρο.
Τότε, αποφασίσαμε στον “Ρήγα”, τη Νεολαία του ΚΚΕ Εσωτερικού, να αντιδράσουμε και να δείξουμε έμπρακτα την αλληλεγγύη μας. Πρωτόγνωρα πράγματα για εκείνη την περίοδο.
Μια συναυλία έξω από τις φυλακές. Ένα τραγούδι για τους νεαρούς κρατούμενους. Μια φωνή για τους αόρατους πίσω από τα κάγκελα. Ένα “είμαστε μαζί σας”.
Η συναυλία απαγορεύτηκε. Εκείνη την ημέρα η αστυνομία είχε περικυκλώσει ολόκληρη την περιοχή, κυρίως εκεί που υπήρχε ακουστική πρόσβαση, εκεί που οι φωνές μας και η μουσική θα έφταναν στη χώρα των κλουβιών. Η συναυλία τελικά μεταφέρθηκε λίγο πιο κάτω, σε μια πλατεία, αλλά δεν το βάλαμε κάτω.
Έφτασε αντιπροσωπεία μας έξω από την πύλη της φρίκης, εγώ, ο Πάνος Σκουρλέτης, που φαίνεται στη φωτογραφία, ο Λευτέρης Στουκογιώργος, και οι τρεις μας μέλη της ΕΚΟΝ Ρήγας Φεραίος. Μια σύντομη κουβέντα με τον διευθυντή των φυλακών και μετά η συναυλία.
Λίγο αργότερα πορεία μέχρι τις φυλακές, μέχρι να ακουστεί η φωνή μας, μέχρι να επικοινωνήσουμε με τους “εντός των τειχών”. Και ξαφνικά ακούμε ένα ουρλιαχτό κάτω από τη γη. Έτσι μας φάνηκε, ουρλιαχτό κάτω από το έδαφος. Και μετά το ουρλιαχτό έγινε “πανηγύρι”, οι αόρατοι ξεσηκώθηκαν, κατάλαβαν ότι έξω από τα κλουβιά υπήρχε ένας αλληλέγγυος κόσμος, ίσως να το κατάλαβαν, σίγουρα το κατάλαβαν.
Βάλαμε τα δυνατά μας, φωνάζαμε με όλη τη δύναμη της ψυχής μας “Αδέλφια δεν είστε μόνοι, η αλληλεγγύη μας ενώνει”. Άσπρα πανιά, πολύχρωμα πανιά έβγαιναν έξω από τα κάγκελα των κλουβιών.
Και σήμερα θυμάμαι, επίσης, μια επίσκεψη στις φυλακές ανηλίκων του Βόλου. Καμιά 200ρια αλληλέγγυοι και αλληλέγγυες, βρεθήκαμε έξω από τα κλουβιά. Το σύνθημα μας τότε ήταν “Ανοίξτε τα κελιά να βγούνε τα παιδιά”. Και ξαφνικά ακούμε από μέσα το εξής εκπληκτικό σύνθημα “Ανοίξτε τα κελιά να μπούνε τα παιδιά”. Μας καλούσαν, μας φώναζαν, διεκδικούσαν την είσοδό μας στη φυλακή, καθώς υπήρχε “απαγορευτικό”.
ΥΓ1: Χρόνια μετά, πριν λίγες ημέρες ένας 17χρονος που βρέθηκε στις φυλακές στον Αλμυρό του Βόλου, κατήγγειλε ομαδικό βιασμό και άγριο ξυλοδαρμό. Πάλι κάποιοι έπεσαν από τα σύννεφα, πάλι κάποιοι σιώπησαν, πάλι υπάρχει η ανάγκη να μιλήσουμε και κυρίως να δράσουμε για τον άφρονα σωφρονισμό, για τον παράλογο εγκλεισμό ανηλίκων.
ΥΓ2: Ο Πάνος Σκουρλέτης, που είναι μαζί μου στη φωτογραφία έγινε βουλευτής και υπουργός, αλλά ποτέ δεν ξέχασε τα παιδιά. Και είμαι υπερήφανος γι’ αυτό. Είναι φίλος και σύντροφός μου, ουσιαστικά, αληθινά. Όπως τόσοι άλλοι και άλλες, που συνεχίζουμε την ανηφόρα, παρά τα λάθη, παρά τους συμβιβασμούς, παρά τις όποιες ήττες, Σε άλλη φωτογραφία, που ενδεχομένως να τη φιλοξενήσει το Καμίνι, θα δείτε στη διαδήλωση τον Νίκο Βούτση και τον Νίκος Φίλης. Τυχαίο; Δεν νομίζω!
Σημείωση Καμίνι:
Βρήκαμε τη φωτογραφία που αναφέρει ο Πάνος Λάμπρου τον οποίο βλέπουμε να κρατάει τη ντουντούκα! Αριστερά του όπως βλέπουμε τη φωτογραφία είναι ο Νίκος Βούτσης, δεξιά πίσω του διακρίνεται ο Νίκος Φίλης. Ο Πάνος Σκουρλέτης είναι στο μέσο των τριών νεαρών που βρίσκονται αριστερά στη φωτογραφία.
Ο Νίκος Βούτσης και ο Νίκος Φίλης είναι υποψήφιοι βουλευτές στην Α εκλογική Περιφέρεια της Αθήνας και ο Πάνος Σκουρλέτης στην Βόρεια Αθήνα.
