Συνέχεια προηγουμένων, της Άννης Νούνεση.
Στο σπίτι της Ρόζας μπαίνανε από ερείπια, πέτρες μαύρες με δένδρα στα κενά καταπράσινα. Άγριες συκιές και βρομοκαρυδιές, δείγματα ζωντανά στα καμένα που άναψε η εμπρηστική, σφυρίζοντας όμορφα πέφτοντας από τα αεροπλάνα των συμμάχων, στην πόλη που κατέστρεψε, αυτήν που είχαν καταλάβει οι Ιταλοί, άρτι εγκαταλείψαντες τον άξονα.
Μέρες καιγόντανε τα πιάνα και τρίζανε τα πλήκτρα στο ωδείο. Κρέμονταν οι κουρτίνες στα παράθυρα που χάσκανε ανοιχτά, ενώ ο κόσμος έτρεχε ποδοπατημένος από τα τρομαγμένα άλογα, ελπίζοντας να σωθεί στα χωριά, νιώθοντας από μακριά τις φλόγες να τον κυνηγάνε.
Κάθε 14 του Σεπτέμβρη, την ώρα που έπεσε η μπόμπα στο θέατρο, η Ντάντα, έκανε ως άθεη, τον σταυρό της στον Άγιο Σπυρίδωνα, πόθωνε το βελονάκι και έμενε ορθή μέχρι να νυχτώσει ο θεός τη μέρα του. Το βράδυ πια φώναζε “Πεπίνα τη πουλέντα, χωρίς σταφίδες και δίχως λάδι”.
‘’Εγώ έλειπα. Ήτανε τότε που μου πήρανε τη μήτρα για το πείραμα‘’ έλεγε η Ρόζα.
‘’Μα άντεχε αλήθεια το ρεύμα στα διακόσια, ο Σάμης;‘’ ρωτούσε πάντα η Ντάντα.
‘’Όχι διακόσια, τετρακόσια, σου έχω πει έλεγε ξανά η Ρόζα. Γύρισε από το Μπεργκενάου, γιατί τονε πήρανε για πειράματα στις ηλεκτρικές εγκαταστάσεις’’.
Τα κορίτσια πίνανε και τσάι με ζάχαρη. Μαζί με τις ευχές της Ρόζας, βουτούσανε και μπισκοτίνια, για υγεία στο παιδί και υπομονή στη Ντάντα που το μεγαλώνει.
“Τα πεντακόσια μέτρα που έχουμε να κάμουμε στο γυρισμό θέλουνε δέκα ώρες γιατί είναι όλα πίσσα στο σκοτάδι”, έλεγε η Ντάντα.
‘’Βάσταγέ με καλά’’ φώναζε στο παιδί, “τρέμω μη σφάλω το πόδι μου και πέσω’’.
Εκείνο το απόγευμα, στην πόρτα περίμενε ο Ντάλυ με τη Φρίντα. Η νόνα σταμάτησε, κυρία ορθή με το μπαστούνι σηκωμένο να ρίξει του σκύλου μπαστουνιά, όπως στην εγγονή της. Το σκυλί κοίταξε τον Ντάλυ και στάθηκε στα δύο πόδια του τα πισινά.
Παιδί ορφανοτροφείου ο Ντάλυ, είπε στον σκύλο ένα σκέτο ‘’μάμα’’ και το σκυλί έγλειψε το πόδι της γριάς.
Ο Ντάλυ ήταν φίλος της μικρής. “Άλλο και τούτο έλεγε η γιαγιά, όλους τους βουρλισμένους εδώ θα τους μάσει, μαζί με τα σκουλίκια να τους φάω’’.
Ο Ντάλυ κράταγε μια πρόσκληση ο Ντάλυ, σε φάκελο για τη νόνα που ήτανε γραμμένη με το χέρι.
Το Σάββατο στις πέντε το απόγευμα ελάτε που θα χορέψει την λίμνη των κύκνων η διάσημη μπαλαρίνα, αρραβωνιαστικιά του τάδε γιατρού.
Πιάνο θα παίξει η Τίνα. Σας περιμένουμε στις πέντε.
Τη μάμα, τη μάμα είπε ο Ντάλυ, που ήτανε το μόνο που μπορούσε να μιλήσει. Μετάφρασε η μικρή που καταλάβαινε και είπε ότι ο Ντάλυ έφερε την πρόσκληση από την κυρία Εντμέ.
Έκανε θελήματα, έβγαζε και τους σκύλους βόλτα ο Ντάλυ, με τα τεράστια αυτιά που τα κούναγε και γέλαγε όταν έβλεπε τη μικρή.
Τον Ντάλυ τον είχε πάρει από το ορφανοτροφείο η δασκάλα των αγγλικών της μικρής, που δεν ήταν τώρα πια η Εντμέ αλλά η Ευτέρπη την οποία έλεγε μάμα ο Ντάλυ. Θέλοντας με αυτό να πει και στην μικρή ότι έχει και αυτός μητέρα. Η μικρή τον αγαπούσε και δεν ήξερε πως να εξηγήσει την χαρά της όταν τον έβλεπε, σε αντίθεση με τον θυμό της νόνας.
Η βραδιά μπαλέτου έγινε όπως είχε ανακοινωθεί στην πρόσκληση.
Το σαλόνι της Εντμέ είχε αδειάσει και το πιάνο είχε μετακινηθεί δίπλα στο παράθυρο με την πλάτη του πιανίστα να βλέπει τη θάλασσα.
Η έσανς μπαλέτου θα ήταν μια υπέροχη βραδά, η οποία θα είχε μείνει αξέχαστη σε όλους αν την ώρα του θανάτου του κύκνου στα εκφραστικά χέρια της Βελγίδας μπαλαρίνας δεν είχε επιτεθεί η Ντιάνα γαυγίζοντας και αν δεν είχε αρχίσει ο Ντάλυ να φωνάζει “τη μάμα, τη μάμα” στην πιο κρίσιμη του θανάτου του κύκνου στιγμή.
Οι ευθύνες πέσανε όλες πάνω στο παιδί, στο σκυλί και στον Ντάλυ. Η Εντμέ δεν είπε τίποτα, δεν απάντησε καν στην γριά η οποία επέμενε ότι η εγγονή της διανοητικά ήταν σε κατώτερη κατάσταση από τον Ντάλυ και η θεία Έλλη, η οποία φρόντιζε όπως πάντα τα κομματικά της ρώτησε αν η Ντάντα εννοούσε τον Ντάλυ τον βλαμμένο της Ευτέρπης, που παίρνει βόλτα όλα τα βρομόσκυλα της γειτονιάς.
Γιαγιά και εγγονή, με το παιδί να στηρίζει πάντα την ηλικιωμένη νόνα κατέβηκαν στο ισόγειο μετά την τελετή με σκοπό να ξαπλώσει η νόνα, η οποία είχε συγχιστεί που έχασε τον θάνατο του κύκνου.
Η Πεπίνα είχε εξόδου και ήταν στους γονείς της. Οι γονείς έλειπαν από το σπίτι και η νόνα αφού ξάπλωσε, ζήτησε από το παιδί ένα χαμομήλι. Η μικρή το έφτιαξε και της το σέρβιρε. Τέσσερις φορές το επέστρεψε η γιαγιά λέγοντας ότι δεν ήταν καλά σουρωμένο. Κάθε φορά έκανε άλλο χαμομήλι το παιδί γιατί η γριά το ήθελε καυτό. Το σούρωνε με το ειδικό σουρωτήρι και πάλι “πάρτο” της έλεγε η γιαγιά “ξανακάμετο, δεν είναι καλά σουρωμένο”. Η μικρή για να τελειώνει την πέμπτη φορά έβγαλε το βρακί της το σούρωσε και είπε στην γιαγιά, πως ήταν τώρα σίγουρη ότι θα της αρέσει.
Τώρα πλησιάζανε και τα καρναβάλια. Η μικρή δεν ήθελε ούτε να ακούσει για μασκαράδες. Φοβόταν τις μάσκες και τις φωνές εκείνων που τις φόραγαν. Η μητέρα ξοδευόταν για να αγοράσει τα υλικά για την στολή και η Εβραία η Εντμέ, άνθρωπος που αγαπούσε η μικρή, κουραζόταν να την φτιάξει.
Το πεσελί της Αμαλίας που θα φόραγε εφέτος το κένταγε, με αληθινή κλωστή από το καλοκαίρι. Η φούστα από μπλ σιελ ταφτά απαιτούσε δέκα πρόβες. Πρόβες κατά τις οποίες έκλαιγε το παιδί βουβά γιατί τα πόδια του πονούσαν και ήξερε ότι δεν πρέπει να το πει. Με τους πόνους της χάλαγε σε όλους την χαρά. Τους άκουγε ύστερα να λένε ότι είναι ανικανοποίητη και λυπόταν γιατί δεν καταλάβαινε την λέξη. Μια μέρα τόλμησε και η απάντηση ήταν ότι έφτανε και ως εδώ και ότι δεν ήταν ανάγκη να τα ξέρει όλα.
(συνεχίζεται)
