Γράφει η Χρύσα Ταβουλάρη
Δεν θέλουμε ήρωες .Θέλουμε τα παιδιά μας στο σπίτι τους, να μεγαλώνουν, να κάνουν παιδιά, να γεράσουν.
Δεν θέλουμε ανθρωποθυσίες για ν’ αναγκαστούν οι εργολάβοι και οι κάθε λογής κυβερνητικοί μιζαδόροι να φτιάξουν τους σιδηροδρόμους. Θέλουμε τα παιδιά μας στο σπίτι μας. Μη προσπαθείτε να κρυφτείτε πίσω από το παλικάρι που έσωσε όσους μπορούσε μέσα στη φωτιά. Αυτό είναι δικό μας παιδί. Και έκανε ότι εσείς δεν μπορούσατε ούτε να προλάβετε να κάνετε.
Δεν θέλουμε να τον «τιμήσετε» διότι τιμή είναι η πράξη κι όχι τα λόγια.
Δεν θέλουμε αγάλματα στις πλατείες και τρισάγιο για τα παιδιά που έπεσαν στα Ίμια από μια διπλωματική «κόμπλα» Και όχι δεν είναι «ήρωας της εργατιάς» ο οικοδόμος που έπεσε από τη σκαλωσιά ούτε το παλικάρι που χάθηκε στη θάλασσα σε μια διατεταγμένη υπηρεσία «υψηλής ετοιμότητας» της πολεμικής αεροπορίας. Είναι θύματα.
Μη μας χρυσώνετε την πίκρα, τον πόνο, την απόγνωση. Εμείς τα παιδιά μας θέλουμε. Στο σπίτι τους.
Δεν θέλουμε να σκυλεύετε τη μνήμη όσων κάηκαν ζωντανοί στο Μάτι αναζητώντας δήθεν ευθύνες. Εκεί κάηκαν τα παιδιά, τα αδέλφια μας ,η μάνα μας διότι εσείς είσαστε για δεκαετίες το κράτος των εργολάβων αυθαιρέτων και φυσικά τα νομιμοποιήσατε, δόξα και τιμή και ψήφοι.
Ποιός νοιάστηκε αν δεν υπήρχαν δρόμοι αν όλη η περιοχή ήταν γεμάτη αδιέξοδα γιατί οι μίζες φρόντισαν γι’ αυτό; Και για να πούμε τα πράγματα με τ’ όνομα τους οι «ήρωες» και οι «θυσίες» πολύ σας βολεύουν. Συνήθως ακολουθούνται και από κάποιο …επίδομα που κλείνει την υπόθεση.
Εμείς όμως τα παιδιά μας θέλουμε. Ούτε ήρωες, ούτε επιδόματα. Αν χρειαστεί πραγματικά, όποτε χρειάστηκε, τα παιδιά μας ήταν εκεί.
Τα δικά σας φυγαδεύτηκαν στην Μ. Ανατολή μαζί με τα χρυσαφικά σας και γύρισαν «ήρωες» και στην συνέχεια «οι μπον βιβέρ» της εποχής. Ίσως κάποιοι αναρωτηθείτε πως τ’ έμπλεξα όλα αυτά. Μα μια ευθεία είναι και μια «λογική» που μας αποτρέπει να σκεφτούμε.
