Παρ’ όλο που (ακόμα) δεν έχουμε ανοίξει box για σχόλια κάτω από κάθε δημοσίευμα στο Καμίνι, δεχόμαστε αρκετά μηνύματα στο e-mail του Καμινιού στο messenger του profile στο facebook ακόμα και σε messenger προσωπικών profile.
Δύο από τα πολλά που έλαβα χθες, λόγω της δημοσίευσης μαρτυρίας του Μάριου Αυγουστάτου για τον θάνατο του Βασίλη Καρρά με τίτλο «Μια νύχτα στον Βασίλη Καρρά» αναφέρουν τα εξής:
Το πρώτο:
«(…) να σας πω ότι τρία πράγματα με ξάφνιασαν τον τελευταίο χρόνο από την αριστερά:
1. Ψήφισαν τον Κασσελάκη
2. Η αναφορά στο σήριαλ Friends γιατί ποτέ δεν το παρακολούθησα, μου ήταν άγνωστο
3. Η αναφορά στον Καρρά, γιατί δεν έχω ακούσει ποτέ κανένα του τραγούδι, άγνωστος και αυτός.
Μέρα που είναι αναλογιζόμαστε όλοι τον χρόνο που περνάει, και διαπιστώνω ότι έχουμε περάσει σε άλλες εποχές, οι νοοτροπίες αλλάζουν, ενώ δεν χρειάζεται απαραίτητα να προσαρμοζόμαστε σε αυτές, είναι καλό όμως να τις γνωρίζουμε για να πορευτούμε όλοι μαζί προς το μέλλον (…)»
Το δεύτερο:
«Η “μαρτυρία” του Μάριου Αυγουστάτου (ευτυχώς-δυστυχώς) αποτυπώνει το μεγαλύτερο ίσως πρόβλημα της ελληνικής αριστεράς , όπως αυτή εκφράστηκε μέσα από τον ΣΥΡΙΖΑ ΠΣ. Με μία λέξη : αποκομμένη από την κοινωνία. Μια “αριστερά” που δεν ξέρει τον Βασίλη Καρρά, ούτε τα φιλαράκια, όπως υπερήφανα δηλώνει ο ίδιος, δεν ξέρει και τον κόσμο στον οποίο απευθύνεται. Δεν ζει στον αληθινό κόσμο και δεν μπορεί να δει πέρα από την μύτη της. Αυτή η “αριστερά” και αυτοί οι αριστεροί είναι στο περιθώριο εξ ορισμού.»
Μου έκανε εντύπωση το ύφος και, βέβαια, το περιεχόμενο. Όσο το σκεφτόμουν βγήκε η κατά κοινή ομολογία «επική» ανακοίνωση της Νέας Αριστεράς.
Το χαρακτηριστικό απόσπασμα:
«Ο λαϊκός τραγουδιστής Βασίλης Καρράς ήταν η ιδιαίτερη φωνή που εξέφρασε οριζόντια μεγάλο μέρος της ελληνικής κοινωνίας με τα τραγούδια του. Ταυτίστηκε όσο κανείς άλλος με την απλότητα στις μεγάλες πίστες τις τελευταίες δεκαετίες, αλλά και με την παραγνωρισμένη έννοια της ερωτικής “καψούρας” …»
Η φράση έγινε viral. Απ’ όσο μπορώ να ξέρω, ποτέ δεν έχουν χρησιμοποιηθεί ανάλογες εκφράσεις σε πολιτικό λόγο.
Θυμήθηκα μία συζήτηση που είχαμε, με τον Βαγγέλη Βέκιο, στις αρχές του 2000 όταν δουλεύαμε μαζί στον ίδιο ραδιοφωνικό σταθμό. Αυτός, εκτός από την εκπομπή του, είχε και την μουσική επιμέλεια όλων των προγραμμάτων και εγώ μαζί με τον Κώστα Καββαθά κάναμε την κύρια πολιτική εκπομπή του Εν Λευκώ. Να θυμίσω ότι ο Βαγγέλης, τα πρώτα χρόνια της καριέρας του, ως μουσικός, ήταν ο ντράμερ του συγκροτήματος Μουσικές Ταξιαρχίες, του Τζίμη Πανούση.
Ήθελα να χρησιμοποιήσω στην εκπομπή, ως σχολιασμό, το τραγούδι του Πανούση «Νεοέλληνα» και ειδικά τη στροφή:
Κάνω βουτιές σε βόθρο με εικόνες
φουσκώνω τα βυζιά μου με ορμόνες
θέλω να γίνω σαν Αμερικάνος,
μ’ αρέσει στα κρυφά κι ο Μητροπάνος
Το «μ’ αρέσει στα κρυφά κι ο Μητροπάνος» ήταν αυτό που μ’ ενδιέφερε. Το τραγούδι ο Πανούσης το έγραψε στις αρχές του ’90 και εμείς συζητούσαμε 10 χρόνια αργότερα. Τον ρώτησα, λοιπόν, για να έχω και την άποψη του, πώς θα του φαινόταν το κλιπ.
«Ο Πανούσης σήμερα απευθύνεται σε γυναίκες τραπεζοϋπαλλήλων» μου είπε.
Με όλα αυτά, αχταρμά στο μυαλό μου, θα ήθελα να καταθέσω στον δημόσιο διάλογο περί των ορίων της αριστερής πολιτικής ορθότητας, ένα τραγούδι – συμβολής, όπως λέμε “κείμενο συμβολής”:
