Γράφει η Άννη Νούνεση
Γύρισε το κόκκινο χαλί από την άλλη, παλιοί οι λεκέδες και δεν φαίνονται.
Τον μαύρο γάτο τον διώχνει νύχτα μα αφήνει αναμμένη την ξυλόσομπα να σιγοκαίει για κάρβουνα.
Η υπηρεσία κοιμάται στην κουζίνα.
Η γριά σ’ ένα δωμάτιο αποθήκη.
Το αντρόγυνο ξαπλώνει σε κρεβάτια χωριστά και το παιδί σε μια γωνιά.
Τα παράθυρα είναι κλειστά.
Τα ανοίγουν όταν έρχεται ο Βασιλιάς.
Ψοφάνε τα κουνούπια με το DTD.
Σις φυλακές ζητάνε “οι φωνές” νερό και αμνηστία.
Τα ξημερώματα σιγούν τα νιάτα στο νησί των εκτελέσεων.
Σήμερα ο Μάντζαρος πουλάει λαχεία, δίχως το επίδομα των 86 ευρώ.
Το άγαλμα του εθνικού μας στιχουργού βλέπει σε λεωφορεία, ανθρώπινες νταλίκες.
Ο Καποδίστριας δείχνει προς Βόρειο Ήπειρο για λόγους άλλους.
Οι Εβραίοι στα μυαλά μας σκοτώνουνε τους γείτονες τους.
Δεν παίζουν τα παιδιά στην Υεμένη ούτε οι φωτογραφίες στο Σουδάν .
Δεν πουλάνε οι Αρμένιοι.
Οι Γάλλοι τραγουδάνε Vive la Franse!
Ένα γράμμα λάθος για κάθε χρώμα και οι λευκοί ζητάνε λευτεριά στην Παλαιστίνη.
Ψεύτικα νύχια, δέρματα ιμιτασιόν, ινφλουενσερζ κι’ ένας ρεπόρτερ που ρωτάει τα παιδιά
“ποιός έγραψε τον Εθνικό μας ύμνο” για να του απαντήσει μια νεαρά …
… νομίζω κάποιος Μουσολίνι.
