Από το πρωί το παιδεύω αυτό το κείμενο, από την ώρα που είδα τα πρωτοσέλιδα, συνήθεια χρόνων, και έπαθα σοκ. Αυτό που έβλεπα μπροστά μου δεν ήταν η Αυγή, η Αυγή μου αλλά κάτι άλλο, κάτι τόσο ξένο που έφθανε στα όρια του αποκρουστικού.
Και δεν είναι ότι το πρωτοσέλιδο έγινε αφισέτα για χάρη Του, η ολόσωμη φωτογραφία του Κασσελάκη και η επιλογή στο κειμενάκι δίπλα στον Τσίπρα.
Είναι ο τίτλος, ό,τι πιο αντιδραστικό, έχει ειπωθεί τα τελευταία χρόνια.
Η μέρα πέρναγε, η ειδησεογραφία έτρεχε, παράλληλα με τα υπόλοιπα έπιανα και άφηνα αυτό το κείμενο, έγραφα και έσβηνα. «Δεν μπορεί», έλεγα στον εαυτό μου, «δεν μπορεί να μην έχει αντιδράσει κανένας, τι πάθανε όλοι μαζί; Κάτι άλλο συμβαίνει, κάτι που δεν έχεις καταλάβει»
Ώσπου, σαν μικρό παιδί βρήκα μια λύση, έτσι για να ησυχάσει η ψυχή μου.
«Οι άνθρωποι της εφημερίδας εκτέλεσαν την εντολή εκείνων, που στα λόγια αναφέρονται στα πετσωμένα μέσα, στον πλουραλισμό, την πολυφωνία και άλλα γλαφυρά, αλλά έκαναν και το δικό τους, για το οποίο κανένας δεν σκέφτηκε να τους πει τίποτα. Το έβαλαν όλο μαζί σε μαύρο πλαίσιο».
Το πήρα κι εγώ, το έβαλα σε κόκκινο και περιμένω να φύγει η καταχνιά. Είπαμε «σαν μικρό παιδί».
Βαστάτε παιδιά!
