Γράφει η Μαρία Κ.
Κάθε φορά που επισκέπτεται, μια πόλη, ένα χωριό, ένα μέρος, για οποιοδήποτε λόγο, η Μ πρέπει oπωσδήποτε να το περπατήσει και προτιμά συνήθως το βράδυ. Δεν μπορεί να προσαρμοστεί αλλιώς. Ξεκινάει το σούρουπο και πάντα μόνη, δεν θέλει ποτέ παρέα και βρίσκει τις απαραίτητες δικαιολογίες να πει για να δραπετεύσει.
Δεν φοβάται να χαθεί στη πόλη, βάζει σημάδια και βρίσκει πάλι το δρόμο για το σπίτι. Ο Θεός μπορεί να έχει κλείσει το φως αλλά μέσα της συμβαίνει μια απίστευτη ανταρσία. Θέλει να χαθεί στο πλήθος, να περπατήσει τα πλακόστρωτα, τους δρόμους, να μπει στις ζωές των άλλων.
Χαζεύει τα σπίτια, τα μπαλκόνια, την αρχιτεκτονική του τόπου. Μύριζε τις μπουγάδες τις καμινάδες, το γρασίδι, τα λουλούδια στους κήπους, το κρεμμύδι που τσιγαρίζουν οι γυναίκες για να ετοιμάσουν το φαγητό της επόμενης μέρας.
Πηγαίνει στο κέντρο, να ποδοπατηθεί με άγνωστους, να ακούσει τα τακούνια των κοριτσιών, να μυρίσει τα αρώματα των αγοριών, να δει την αγορά. Μπαίνει μες τα παζάρια και αγοράζει κάτι, μετά δοκιμάζει κάθε τοπική λιχουδιά και πίνει ότι ποτό βγάζει αυτό το μέρος.
Πάντα ψάχνει για το μπαράκι που συχνάζει κάθε λογής λουλούδι του μπαξέ. Αυτά τα απόμερα, συνήθως σε παράδρομους, το πολύ 40 τ.μ, με τα πολύχρωμα φωτάκια και τις καρέκλες που διαφέρουν όπως και οι θαμώνες τους. Εκεί πίνει ένα ποτό.
Ύστερα πηγαίνει στη πλατεία, στο καφενείο ή το ερημικό πάρκο με τα μαύρα καμπυλωτά κάγκελα γεμάτα τσίχλες και αυτοκόλλητα, τους ταλαιπωρημένους χυμούς από δω κι από κει και τις σκασμένες μπάλες. Ψάχνει τα ίχνη των παιδιών, έτσι καταλαβαίνει πολλά για το μέρος.
Αν είχε λιμάνι, πήγαινε οπωσδήποτε από κει. Συναντάει τους αγίους των λιμανιών και ανάβει ένα τσιγάρο στη μνήμη τους.
Σε όποιο μέρος και αν βρίσκεται έχει την ανάγκη να δει σε τι πιστεύουν, τι έχουν ιερό. Έτσι πηγαίνει στους πολιούχους αγίους, τις καθολικές εκκλησίες, τις στούπες, τα τζαμιά και όπου υπήρχε ιερό και άγιο, αρχαίο και νέο.
Αν έχει ανοικτό βιβλιοπωλείο την ώρα που περιφέρεται, αγοράζει πάντα ένα βιβλίο ποίησης και το συνδέει με τον τόπο. Ο Ελύτης είναι η Σίκινος της, ο Ρίτσος η Χίος της, ο Σεφέρης η Κεφαλλονιά της, ο Καρυωτάκης η Λευκάδα της, ο Καβάφης η Αθήνα της.
Περνάει απ’ τους σταθμούς, τις αποβάθρες, τα πάρκα, τα ιστορικά κέντρα, την αγορά, τα δάση, τα ποτάμια, τη θάλασσα, τις πλατιές, τα σοκάκια, τους παράδρομους, τα συνεργεία αυτοκινήτων, τα καφενεία, τα σχολεία, τα λιμάνια. Συνωστίζεται με τους κατοίκους, τους επισκέπτες, τους τουρίστες, τους παράνομους και τους νόμιμους. Τρίβονται στα πόδια της οι γάτες της πόλης, του νησιού, του χωριού.
Πέφτει επάνω σε ανθρώπους από βιασύνη αλλά τη συγχωρούν. Οι ήχοι απ’ τις εξατμίσεις τη κρατάνε ζωντανή. Οι μυρωδιές της ξυπνάνε τις αισθήσεις. Όταν βρέχει η Μ είναι ευτυχισμένη. Πρέπει με κάποιο τρόπο η πόλη να μπει μέσα της, πρέπει να την συνδέσει με τη ζωή της.
Και όταν είναι στο σπίτι πια, αργά το βράδυ, ακούει μόνο, γιατί η πόλη υπάρχει και εκ της σιωπής της.
Δρόμοι αδιάβατοι
Στόματα αμίλητα
Καταστήματα άδεια
Καφέ χωρίς θαμώνες
Σώματα μοναχικά
Σινεμά δίχως προσεχώς
Κηδειόχαρτα χωρίς νεκρούς
Σειρήνες ασθενοφόρων
Άγιοι που δεν κρίνουν
Τσίχλες κολλημένες σε μυαλά
Γατοουρλιαχτά
Καράβια λεπρών
Αχνιστό ψωμί
Ξεφούσκωτες μπάλες
Ψάχνουμε να βρούμε ποιος ξέρει τι, κουτουλώντας μεταξύ μας
στις λακκούβες.
Φοβόμαστε να χαθούμε
Στέκουμε μετέωροι
πάνω από μια χωρόχρονικη θάλασσα
Το βράδυ είναι όλα ξεκάθαρα
Περπάτησε…
