18.3 C
Galatsi
Παρασκευή, 17 Μαΐου, 2024
ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ

    Μίλα μου για Πρέσπες και ατιμωτική συμφωνία

    Ημερομηνία:

    -- Διαφήμιση --

    Γράφει η Ελένη Μαριόλη

    Κατά τη διάρκεια του Εμφυλίου, η ελληνική Βουλή είχε προλάβει να ρίξει τα νομοθετικά θεμέλια για τη συλλογική αδικία που ακολούθησε, θεσπίζοντας το 1947 ψήφισμα σύμφωνα με το οποίο:

    «Έλληνες υπήκοοι διαμένοντες προσωρινώς ή μονίμως εις το εξωτερικόν, οίτινες διαρκούσης της παρούσης ανταρσίας δρουν αποδεδειγμένως αντεθνικώς ή ενισχύουν καθ’ οιονδήποτε τρόπο τον κατά του κράτους διεξαγόμενον συμμοριακόν αγώνα, δύνανται να αποστερηθούν της Ελληνικής Ιθαγένειας»

    -- Διαφήμιση --

    Τα Χριστούγεννα του 1982 ο Ανδρέας Παπανδρέου ανακοίνωσε την εκπλήρωση της επιθυμίας του κόσμου και η αποτύπωση της ήρθε με την υπουργική απόφαση των Γεννηματά και Σκουλαρίκη.

    Η απόφαση όριζε πως «μπορούν να επιστρέψουν ελεύθερα στην Ελλάδα όλοι οι Έλληνες το γένος που κατά τη διάρκεια του Εμφυλίου Πολέμου και λόγω αυτού κατέφυγαν στην αλλοδαπή ως πολιτικοί πρόσφυγες, έστω και αν απεστερήθησαν της Ελληνικής Ιθαγένειας». Η πολυπόθητη επανόρθωση είχε αστερίσκο και εσώκλειε μια εξαίρεση ρατσιστικού χαρακτήρα.

    -- Διαφήμιση --

    Οι «μη Έλληνες το γένος», επί της ουσίας δηλαδή οι σλαβόφωνοι μαχητές του Δημοκρατικού Στρατού και τα παιδιά τους δε χωρούσαν ούτε σ’ αυτήν την προσπάθεια ιστορικής αποκατάστασης.

    Για πολλούς από αυτούς τους ανθρώπους που υπήρξαν ηγετικές μορφές της Αντίστασης στη Βόρεια Ελλάδα, ήταν αδιανόητος όχι μόνο ο επαναπατρισμός αλλά και η απλή επίσκεψη στη χώρα κι εκεί συντελέστηκαν πολλά ασήκωτα υπαρξιακά δράματα με ανθρώπους που έμεναν στη Μπίτολα – για παράδειγμα – και δεν πήραν άδεια να επισκεφτούν το χωριό τους ούτε για την κηδεία ενός αγαπημένου προσώπου.

    Ο Θόδωρος Αγγελόπουλος έγραψε αυτό το ποίημα το 1982:

    Σας εύχομαι υγεία και ευτυχία αλλά δεν μπορώ να κάνω το ταξίδι σας

    Είμαι επισκέπτης

    Το κάθε τι που αγγίζω με πονάει πραγματικά

    κι έπειτα δεν μου ανήκει

    Όλο και κάποιος βρίσκεται να πει «δικό μου είναι»

    Εγώ δεν έχω τίποτε δικό μου είχα πει κάποτε με υπεροψία

    Τώρα καταλαβαίνω πως το τίποτε είναι τίποτε

    Ότι δεν έχω καν όνομα

    Και πρέπει να γυρεύω ένα κάθε τόσο

    Δώστε μου ένα μέρος να κοιτάω

    Ξεχάστε με στη θάλασσα

    Σας εύχομαι υγεία και ευτυχία.

    ΜΟΙΡΑΣΤΕΊΤΕ ΤΟ ΑΡΘΡΟ

    ΕΓΓΡΑΦΗ

    -- Διαφήμιση --

    ΠΡΟΣΦΑΤΑ

    ΣΧΕΤΙΚΑ
    ΑΡΘΡΑ

    Για το ΕΣΥ του 21ου αιώνα

    Του Γιάννη Καλομενίδη* καθηγητή Πνευμονολογίας Το Εθνικό Σύστημα Υγείας (ΕΣΥ)...

    Με την πένα βουτηγμένη στη χολή

    Χάρηκα χθες βράδυ όταν είδα μερικούς από τους φίλους...

    Για την Ευρώπη των εργαζομένων, των κινημάτων, του σοσιαλισμού

    Κείμενο του Τάκη Μαστρογιαννόπουλου «Ο μεγάλος συμπατριώτης σας Σαιν Σιμόν...

    Η “αγχωμένη” Αμερική σε κρίση

    Το ενδιαφέρον στοιχείο στο άρθρο του Αλέξη Παπαχαλά στην...
    -- Διαφήμιση --