Γράφει η Πολύμνια
Όλοι βρίζουν τους δημοσιογράφους, αλλά δεν μπορούν να ζήσουν χωρίς αυτούς. Γιατί στην πραγματικότητα, όσοι και όσες επιτίθενται στα μίντια συλλήβδην, συχνά το κάνουν για να βγουν οι ίδιοι από την αφάνεια. Είναι ο εύκολος στόχος και εύκολος τρόπος να επιδείξει ο καθείς τη τζάμπα μαγκιά του. Και δεν αναφέρομαι στην κριτική ή αντίθεση στις θέσεις, απόψεις ενός πανελίστα δημοσιογράφου ή τον αποκλεισμό που επιβάλλουν οι μηχανισμοί σε πολιτικές ομάδες, κινήσεις, τάσεις κλπ.
Διότι οι επιθέσεις που έγιναν είτε από διασημότητες είτε από αψείς πολιτικούς -που δεν τα σηκώνουν αυτά- είτε από ερευνητές δημοσιογράφους που διεκδικούν, μόνο για τον εαυτό τους, το αποκλειστικό δικαίωμα στην αλήθεια, δεν κατευθύνονται ενάντια στο μιντιακό σύστημα. Όσο και αν υποκριτικά ισχυρίζονται ή θέλουν να φαίνεται ότι αυτό πράττουν, οι επιθέσεις γίνονται, πολύ συχνά, για λόγους αυτοπροβολής.
Εντελώς στοχευμένα και επιμελώς «ξεχνούν» την ταξικότητα που διακρίνει όλα τα επαγγέλματα. Τα βάζουν με τους ρεπόρτερ, με τα παιδιά που ένα αδηφάγο, άκρως ανταγωνιστικό μιντιακό σύστημα, ρίχνει καθημερινά στην μάχη της ενημέρωσης, με σαφείς οδηγίες και εντολές, με όρους survivor. Γι’ αυτούς είδηση είναι η κλειδαρότρυπα, η ίντριγκα και το κουτσομπολιό, όχι η δήλωση … εκτός εάν προκαλεί πάθη και «δένει» ως υποσημείωση σε μια εικόνα, σε ένα προαποφασισμένο σενάριο.
Και σαν να μη τα γνωρίζουν αυτά, «τα ιερά τέρατα» της μουσικής, της δημοσιογραφίας, της πολιτικής, υψώνουν το «κατηγορώ τους» στις πλάτες των σκληρά εργαζόμενων – και μιλάμε συνήθως για νέους και νέες, άπειρα παιδιά του ρεπορτάζ.
Αντί λοιπόν αυτοί οι μορφωμένοι και καταξιωμένοι μπροστά στα απαίδευτα πλάσματα, όπως με περισσή έπαρση φροντίζουν να μας πληροφορούν για να μοιάζει αυταπόδεικτη η ανωτερότητά τους, να επιτεθούν στους μιντιάρχες, στους καναλάρχες που καθορίζουν την πολιτική των καναλιών, έστω στους αρχισυντάκτες των εκπομπών που τις υλοποιούν, γιατί αυτοί αποφασίζουν που θα τους στείλουν ανάλογα με την «είδηση» που θα θελήσουν να βγάλουν.
Αντί να ασκήσουν κριτική στο σύστημα που ταϊζει και εθίζει στην υποκουλτούρα, στη μαζική διαστρέβλωση ειδήσεων και την καθοδήγηση συνειδήσεων, πετροβολούν τους μεροκαματιάρηδες με το «μαρκούτσι», των – στην καλύτερη περίπτωση – 800 ευρώ.
Επειδή τους ενόχλησαν, τη στιγμή που θα μπορούσαν απλά να προσπεράσουν. Αν δεν θες φτηνή δημοσιότητα, δεν την τρέφεις.
Το τσουβάλιασμα και οι συλλήβδην καταδίκες εργαζομένων-καναλαρχών, λες και είναι ενιαίο σώμα, απλά μεταθέτουν τις ευθύνες των καναλαρχών, που ασκούν πολιτική και έχουν την ευθύνη για το τι και πως το «παίζουν», στους εργαζόμενους.
Όποιος προσποιείται ότι δεν το καταλαβαίνει αυτό δεν είναι απλά λαϊκιστής. Είναι βαθιά αυταρχικός. Στρέφεται ενάντια στην ελευθερία του λόγου των άλλων διεκδικώντας το δικαίωμα της κριτικής μόνο για αυτόν.
Η στοχοποίηση κακοπληρωμένων εργαζόμενων, που κινδυνεύουν να απολυθούν αν δεν φέρουν δέκα ειδήσεις (τουλάχιστον) την εβδομάδα, είναι εύκολη, αλλά βαθιά αντιδημοκρατική. Είναι στάση ιδιαίτερα χαμερπής.
