Γράφει η Άννη Νούνεση
Τα χείγια του μαυροφόρου του αδρεφού μου δεν ελέγανε να γελάσουνε το σκέδιο που παντρέφτηκε, ο άχαρος.
Με το τσου και τσόπα, τον είχε η κανκιόφολα η μάνα τση γυναικός του.
Καθισμένη στη πολτρόνα, με το ένα μάτι οπίσω από το ματογιάλι κοίτουνε τι κάνει και με τ’ άλλο βάρουνε πουντιές με το βελονάκι πως είναι αρχόντσα και άλλο δε κάνει από το να μαθαίνει βελονιές σε γαλλικά, γερμανικά και εγγλέζικα και ρουμάνικα περιοδικά σα τσι γλώσσες που εμίλουνε.
Ο άχαρος εκαβάλουνε το υποδήλατον και πηγαινοερχόντανε στο Μαντούκι γιατί δούλευε μέρα νύχτα στην Ελαιουργεία να θρέψει το θηλυκό του που ήτανε αλήθεια ή ψέματα όλο άρρωστο.
Εγώ να σου πω την αλήθεια δε θα επάτουνα στη χώρα αν δεν ήτανε για τη πόκα που τση εμπόρουνε τση γριας. Δύο φορές τη βδομάδα το έστρωνε το τραπέζι και ευτυχώς που εφουμάριζε και αυτή γιατί εγώ η ίδια χωρίς τα τσιγάρα μου δε πάω πουθενά.
Τα σιγαρέτα εκεινής τση τα φερνε ο άχαρος κούτες ολάκερες από του Νικηφόρου.
Το επεισόδιο εγίνηκε εκείνο το απόγιομα, μομέντο το μομέντο που εκόντευα να βγω με φουλ του Άσου.
Τι είναι ετούτα ακούστηκε από τη κουζίνα η φωνή τση γυνακός του. Το παιδί ήτανε στη κάμαρα του, και άκουα που έκανε με τη μαντάμ τα Γαλλικά τση, δε τσου έφτανε που από λίγο δε θα ‘χανε να φάνε, είχανε νιέντε μένο τρεις υπηρεσίες και μια γαλλικού κάθε μέρα, λες και το θηλυκό ήτανε καμωμένο με τον ιγιό τση Λυσάβες και όχι με τον αδρεφό μου που είχε μόλις σωθεί από το ναυάγιο και το νερό που έπιε του είχε αφήκει κεφαλάριες που όταν τονε πιάνανε έκανε σκέδια από βουρλισμένονε με τα ποδάρια σε γαδίνι και με νερό καυτό σε πετσέτα τυλιγμένη στο λαιμό του γύρω, γύρω.
Τι είναι τούτο ακούστηκε πάλι η φωνή. άρι μου φερες και ακαθάριστο, τι να το κάμω, ποιος θα το φάει κι αμηδά έχει πόρπα, αυτό βγάνει μάτι, και σε τι κάνταρο να το βάλω; Και ποίος θα το πλύνει.
Η Πεπίνα είναι μιτσό παιδί δε την αφηδεύομαι, μέχρι αύριο που θα έρθει η Χρυσάνθη θα βρωμίσει και πως το μαγειρεύουμε, και πως το καθαρίζουμε βρωμάει ο τόπος και ποίος σου το έδωκε γιατί επλέρωσες βραδιάτικα και πόσα;
Φέρε τη πινιάτα. Όπωπω ούτε χωράει και τι να κόψω; τι να ρίξω τι να βαστάξω; Τι;
Τι, τι γυναίκα! Θα το κάμω εγώ μπιάνκο.
Εσύ; Θα μαγειρέψεις εσύ; Θα μου μουρδουλέψεις τα πάντα όλα θα φτάκουνε τα λάδια και μέσα, έλα δω καθάρισε τα σκόρδα θα το κάμω εγώ μπιάνκο φέρε μου τη ποδιά.
Πήγε ο άχαρος στο συρτάρι του κομού έφερε την κάτασπρη ποδιά. Της την πέρασε στο λαιμό χωρίς να την αγγίξει γιατί τα χέρια του ήταν ανάντελα και την έδεσε φιόγκο.
Χωρίς λευκή ποδιά δεν έμπαινε η κυρία στην κουζίνα.
Μπράβο γυναίκα, μοσχοβόλισε ο τόπος σκόρδο, είπε σε λίγο ο νεαρός πατέρας.
Από το δωμάτιο εις το οποίον έπαιζαν πόκα και το οποίο είχε ντουμανιάσει ο καπνός ακούστηκε δυνατή η φωνή της γριάς πεθεράς.
“Άγιε μου Σπυρίδωνά μου, σκόρδο βραδιάτικα, τι άλλο θα δούμε ακόμα από τον Μαντουκιώτη τον αδελφό σου Νίκη μου! Σειρά σου, ρίξε, πάω να δω τι βρωμάει”!
Κανκιόφολα = το γνωστό τοπιναμπούρ είδος ισραηλινής αγκινάρας
Μομέντο το μομέντο = λεπτό στο λεπτό
Νιέντε μενού = ούτε λίγο, ούτε πολύ
Λυσάβε = η Ελισάβετ της Αγγλίας
Γαδίνι = λεκάνη
Κάνταρος=μεγάλη πήλινη λεκάνη
Πόρπα=ψαχνό
Αφηδεύομαι=εμπιστεύομαι
Πινιάτα=κατσαρόλα
Μπιάνκο=λευκό, μαγείρεμα χωρίς τομάτα, με σκόρδο
Ανάντελα=άγαρμπα
