Στο γραφείο, όπως έμπαινες στο ισόγειο αριστερά, καθόταν ο Βασίλης Τσιγκούνης και συγκέντρωνε τα αποτελέσματα από τα εκλογικά κέντρα. Τότε το μέτρο σύγκρισης που είχαμε ήταν: το ποσοστό που παίρνει το ΚΚΕ Εσωτερικού στον Νέο Κόσμο είναι το διπλάσιο του ποσοστού στην Αθήνα και το ποσοστό στην Αθήνα είναι το διπλάσιο απ’ αυτό που παίρνουμε πανελλαδικά.
Βράδυ της 18ης Οκτωβρίου 1981. Ο Βασίλης ήταν σκοτεινιασμένος, δεν χρειαζόταν πολλά για να καταλάβω. Χτύπησε το τηλέφωνο, το σήκωσα εγώ λέγοντας «εξωκοινοβουλευτική αριστερά». Στην άλλη άκρη ήταν ο Γεωργούλας. Με τον γλυκό του τρόπο με ξέχεσε για τον τρόπο που απάντησα στο τηλέφωνο και προσπάθησε ο άνθρωπος να με συνεφέρει, 21 χρονών εγώ τότε, γραμματέας του Ρήγα ο Μπάμπης, ότι βγάλαμε ευρωβουλευτή, τον Κύρκο, σώζεται η παρτίδα.
Κάπου εκείνον τον καιρό είχαν επαναπατριστεί από την Τσεχοσλαβακία ο Σπύρος με τη σύζυγο του και τις αδελφές της. Ο Σπύρος ήταν καλλιτέχνης. Τον είχα ακούσει να παίζει κιθάρα και να τραγουδάει σε προφεστιβαλικές μας.
Δεν ξέρω τι ακριβώς έγινε, δεν ζούσα στην Ελλάδα για να παρακολουθώ λεπτομέρειες, σε μία μου επίσκεψη, αργότερα, είδα ότι ο κάτω όροφος είχε γίνει μπυραρία. Τα γραφεία είχαν περιοριστεί στον επάνω. Στο βιβλίο των οικονομικών της οργάνωσης ο Γιάννης είχε φτιάξει ένα κουτάκι στα έσοδα με τίτλο «εφημερίδα». Δεν είχαν καμμία σχέση με καμμία εφημερίδα. Η «Πρόκληση» που φτιάξαμε αργότερα, το πρώτο αντι-Κυρκικό έντυπο, γεννήθηκε στο Σβέικ, μετά τις συνεδριάσεις, εκεί βαφτίστηκε «Ρω» το μπαρ που άνοιξε ο Φελέκης, στα Εξάρχεια, το θυμάμαι γιατί ήμουν ο νονός. Στο κουτάκι «εφημερίδα» έμπαιναν τα ποσοστά που έδινε ο Σπύρος στο κόμμα από τις παρέες των συντρόφων που πήγαιναν για να ενισχύσουν το μαγαζί του.
Σε άλλη επίσκεψη στην Ελλάδα, είδα ότι ο Σπύρος είχε πιάσει και τον επάνω όροφο, οι δουλειές πήγαιναν καλά, τα γραφεία είχαν πάει κάπου αλλού πια. Το μεγάλο δωμάτιο εκεί που είχαμε το πινγκ-πονγκ, το οποίο μετατρεπόταν σε τραπέζι συνεδριάσεων, εκεί που κόντεψα να βάλω τα κλάματα μπροστά στην Ιφιγένεια διότι δεν ήθελα να ψηφίσω τις «Θέσεις για το Συνέδριο» αλλά «έπρεπε» είχε γίνει η επίσημη σάλα του μαγαζιού. Το γραφείο του Γιάννη ήταν πιο ιδιωτικό και το χωλ, χώρος ρεζέρβα όταν έπεφτε πολύς κόσμος. Επιτέλους, φτιάχτηκε κι εκείνη η τουαλέτα.
Έκανα καμιά δεκαριά χρόνια να έρθω (επίσημα) στην Ελλάδα, στρατός γαρ. Μάθαινα ότι για να πας πια στο Σβέικ έπρεπε να κλείσεις τραπέζι. Επάνω εστιατόριο με πολύ ειδικά πιάτα, κάτω μπαρ με παράξενες μπύρες.
Όταν «επαναπατρίστηκα» πλέον η διαμόρφωση της Ηλίας Ηλιού, το μετρό, το τραμ είχαν μετατρέψει τη Ρουμπέση, που ήταν κεντρικός δρόμος στον Νέο Κόσμο, σε στενάκι. Παρ’ όλα αυτά το Σβέικ παρέμεινε ένα στέκι, για να βλέπω τον κόσμο που ήθελα να δω αλλά κυρίως για εκείνο το «ταρταρικό» όπως το λέει ο Σπύρος με την απίστευτη πικρή μπύρα που δεν μπορώ να προφέρω το όνομα της.
Πριν από λίγες μέρες ο Δημήτρης μου είπε ότι πήγαν στο Σβέικ να φάνε και μάθανε ότι κλείνει. Ο Σπύρος, η σύζυγος του και οι αδελφές της βγήκαν στη σύνταξη. Πριν από λίγο η Ιφιγένεια μου έστειλε μια παλία φωτογραφία από τον τιμοκατάλογο με τη σημείωση «… ήρθα σήμερα και θα έρθω και αύριο. Θυμήθηκα τα νιάτα μου»
Αυτά θυμήθηκα κι εγώ και σας το ‘πα! (ένα πολύ -πολύ μικρό μέρος και πολύ -πολύ ασυνάρτητα λόγω συναισθηματικής φόρτισης)
