Ανάρτηση του Πάνου Λάμπρου
Είναι ώρα ευθύνης για όλες και όλους μας. Ευθύνη για το κόμμα μας, την αριστερά, τον κόσμο που μας ενδιαφέρει. Η επιλογή μας, όποια και αν είναι αυτή, θα καθορίσει σε μεγάλο βαθμό τις εξελίξεις, την κατεύθυνση, τη φυσιογνωμία, την ταυτότητα, τις προγραμματικές θέσεις, την εσωτερική λειτουργία.
Η εκλογή προέδρου, το πιστεύω βαθιά, δεν θα προκύψει από κάποιο επικοινωνιακό τρικ. Ο κόσμος της αριστεράς, αυτής της αριστεράς, έχει μάθει στα δύσκολα και είναι σε θέση να περιφρουρήσει αρχές, αξίες, προοπτική. Να περιφρουρήσει τον εαυτό της.
Αν και δεν θα εκπλήξω, φαντάζομαι, κανέναν και καμία, να πω πως η δική μου ψήφος θα είναι στον Ευκλείδη Τσακαλώτο. Αν κάποιος ρωτήσει “γιατί;”, θα τον παραπέμψω στην ομιλία του στο Διαρκές Συνέδριο. Γι αυτούς τους λόγους.
Για την υπερηφάνεια των ιδεών μας. Για την έννοια και την ουσία της συλλογικότητας. Γιατί τόλμησε να πει το αυτονόητο, αλλά και τόσο δύσκολο. Ότι δεν είμαστε με όλους, δεν στηρίζουμε τα πάντα, έχουμε προτεραιότητες, άρα και θέση. Ότι η μάχη των ιδεών είναι πρώτιστη αναγκαιότητα. Ότι είμαστε υπερήφανοι για την αριστερά και τις ιδέες της. Για τη σχέση αριστεράς και οικολογίας, για τα δικαιώματα στο σύνολό τους, για τον παιδευτικό ρόλο του κόμματος, για τη σεμνότητα που επέδειξε, για το μέτωπο του στην αλαζονεία, για την απόστασή του από την αδιαμεσολάβητη σχέση με το λαό και την ανάγκη λογοδοσίας του προέδρου στα μέλη του κόμματος και τα εκλεγμένα όργανα. Για τον ενωτικό και αξιόπιστο λόγο του. Γι αυτούς τους λόγους και τόσους ακόμα….
Ασφαλώς δεν είναι ο μοναδικός υποψήφιος, που μιλάει ουσιαστικά και δίνει προοπτική. Στο Διαρκές Συνέδριο ακούσαμε ενδιαφέρουσες σκέψεις όχι μόνο από τον Ευκλείδη Τσακαλώτο. Για παράδειγμα, χειροκρότησα με πάθος το τέλος της ομιλίας της Έφης Αχτσιόγλου όταν είπε για τον σοσιαλισμό με ελευθερία και δημοκρατία ή όταν αναφέρθηκε στην τοξικότητα της δήθεν αρρενωπότητας. Ειπώθηκαν ενδιαφέρουσες σκέψεις και από άλλους υποψήφιους, που τους τιμούν και μας τιμούν.
Μόνο έτσι μπορούμε να προχωρήσουμε. Να ακούμε, να προτείνουμε και να συνθέτουμε. Μακριά από αφορισμούς και τοξικότητα, που ασφαλώς δεν ταιριάζουν στο ύφος και στην ποιότητα της ανανεωτικής και ριζοσπαστικής αριστεράς. Μακριά από τον ανόητο και επικίνδυνο φανατισμό, που μόνο τεράστια ζημιά κάνει.
Θυμάμαι κάποτε, περίοδο διακυβέρνησης, κάποιοι από εμάς (13 στον αριθμό) ετοιμάζαμε κείμενο συμβολής στη συνεδρίαση της ΚΕ. Μέσα στο κείμενο υπήρχε αναφορά για την οικονομική πολιτική, που στην ουσία ασκούσε κριτική σε ορισμένες πλευρές της πολιτικής, που ευθύνη είχε αντικειμενικά ο Ευκλείδης Τσακαλώτος. Κάποιος αγαπημένος σύντροφος, που δεν είναι σήμερα στη ζωή, μου είπε ότι υπάρχει πρόβλημα με τη συγκεκριμένη παράγραφο γιατί θίγει τον Τσακαλώτο. Το θέμα έφτασε στο Ε.Τ., ο οποίος, αφού διάβασε το επίμαχο, μας είπε “και λίγα λέτε”.
Από εκείνη την ημέρα συνειδητοποίησα ότι ο Ευκλείδης Τσακαλώτος είναι ένας βαθιά δημοκρατικός άνθρωπος, ένας βαθιά και στην ουσία αριστερός άνθρωπος, χωρίς κόμπλεξ, χωρίς την αλαζονεία της εξουσίας, χωρίς το όποιο ‘εγώ του” να νικά το συλλογικό εμείς. Γι αυτό με τον Ευκλείδη Τσακαλώτο.
ΥΓ: Να πω και κάτι που με ενοχλεί και μάλιστα πολύ. Διαβάζω δεξιά και αριστερά ότι ένας από τους υποψήφιους μοιάζει με τον Αλέξη Τσίπρα. Αυτό που ξέρω, αυτό που όλες και όλοι μας ξέρουμε είναι πως όταν ο Αλέξης Τσίπρας ανέλαβε την προεδρία του τότε Συνασπισμού, πράγματι νέος, είχε μια ολόκληρη διαδρομή αγώνων στην αριστερά και τα κινήματα. Είχε διατελέσει γραμματέας της Νεολαίας, ήταν υποψήφιος δήμαρχος Αθήνας με την Ανοιχτή πόλη, ήταν μέλος της ΚΕ, είχε συμμετάσχει σε καταλήψεις, πορείες, ήταν στην Γένοβα και στο κοινωνικό Φόρουμ. Ήταν ένας από εμάς… Κυρίως αυτό!
