Η φωτογραφία του Μickael Probst από παλαιότερο οπισθόφυλλο της Εφημερίδας των Συντακτών
Της Πολύμνιας
Μια διαχωριστική γραμμή, (αν θα είναι ολοκληρωτική διαγραφή μένει να το δούμε) ανάμεσα στο παλιό και το νέο θέλει να τραβήξει ο Στέφανος Κασσελάκης.
Μπορεί να κρατάει επτασφράγιστο μυστικό, ποια θα είναι η πολιτική που θα ακολουθήσει ωστόσο έχει γίνει παραπάνω από σαφές ότι απορρίπτει την πορεία του ΣΥΡΙΖΑ ΠΣ εξαιτίας του αριστερού παρελθόντος στο οποίο επιλεκτικά προσάπτονται μόνο οι απανωτές ήττες και όχι οι πρότερες και εντυπωσιακές νίκες του. Και ας γνωρίζουν όλοι και όλες ότι οι αποφάσεις λαμβάνονταν αποκλειστικά από τον ίδιο τον Αλέξη Τσίπρα και ένα στενό επιτελείο γύρω του. Λεπτομέρεια.
Το φως είναι ο Κασσελάκης και το εκτυφλωτικό πέρασμά του μένει να δούμε ποια σημάδια θα αφήσει στην πολιτική ζωή. Το σκοτάδι ότι προηγήθηκε πριν από αυτόν. Παραμένει όμως άγνωστο το ουσιαστικό. Ποιες είναι οι αλλαγές που θα φέρει; Ποιες είναι οι θέσεις του για το μέλλον του ΣΥΡΙΖΑ ΠΣ, εκτός από το γεγονός της «σωτηρίας» του που σύμφωνα με τα λεγόμενα του ίδιου, φαντάζομαι ότι έχει ήδη επιτελεστεί.
Ακούστηκαν κάποια νεφελώδη συνθήματα περί «Δημοκρατικής παράταξης» και «Πατριωτικής Αριστεράς» ενώ διάφορα στελέχη που τάσσονται στο πλευρό του νέου αρχηγού λένε ο καθένας τα δικά του, όταν τους ρωτούν ποιο θα είναι το στίγμα αυτού του πολιτικού φορέα από εδώ και πέρα.
Προδιαγράφεται η απόλυτη καταδίκη των τάσεων με στόχο την «ιδεολογική ομογενοποίηση». Ταυτόχρονα, δεν αποκλείεται να προκύψει στο Συνέδριο, ένα νέο κόμμα με αλλαγή ονόματος και καταστατικού. Ενώ άλλοι μιλούν για αντικατάσταση των παλιών στελεχών από άλλους («επίλεκτους») ή ακόμα και για απευθείας συνεργασία με το ΠΑΣΟΚ και ας έχει αυτό το σενάριο αποτύχει με πάταγο στις πρόσφατες εκλογές.
Την ίδια ώρα ο νέος αρχηγός παρουσιάζεται ως συνεχιστής του Αλέξη Τσίπρα και ας έχει αρχίσει σταδιακά η πλήρη αποδόμηση της πολιτικής του με δημόσιες τοποθετήσεις που την αμφισβητούν στον πυρήνα της (π.χ. ιδιωτικά Πανεπιστήμια, ασφαλιστικό, νόμος για τα κανάλια).
Παράλληλα δεν λείπουν σημάδια αυταρχισμού και ρεβανσισμού από τη νέα ηγετική ομάδα, η οποία δεν κρύβει ότι θέλει τον εκδιωγμό των αριστερών απόψεων. Αυτή φαίνεται ως τώρα να είναι η μόνη ξεκάθαρη διαχωριστική γραμμή που υπάρχει. Ενδεικτικό είναι ότι ακόμα και στελέχη που προέρχονται από τη διεύρυνση «θυσιάστηκαν» όπως οι Θεοχαρόπουλος και Καλπάκης, παρά τη σημαντική προσφορά τους.
Η πολιτική κριτική καταδικάζεται ως αμφισβήτηση του Τσίπρα αλλά όχι η αποδόμηση της πολιτικής του που επιδιώκεται είτε στο δημόσιο λόγο από εκ διαμέτρου αντίθετες απόψεις, είτε στις επιλογές στελεχών. Την ίδια ώρα, χωρίς να παρουσιάζονται ξεκάθαρες θέσεις καλούνται μέλη και στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ σε μια υποταγή στο νέο αρχηγό εξαιτίας της νίκης του στις εσωκομματικές εκλογές. Και ας έλαβε η υποψηφιότητα της Έφης Αχτσιόγλου ένα διόλου ευκαταφρόνητο ποσοστό.
«Τον κόσμο δεν τον ενδιαφέρουν αυτά», «πάμε παραπέρα» και ο «λαός μίλησε» συνοδεύουν το «έγκλημα». Με «μητσοτακικά» επιχειρήματα του 41% επιδιώκεται η φίμωση των αριστερών απόψεων. Και ας ήταν οι ιδέες της ανατροπής και τα οράματα για ισότιμη ζωή που έφεραν το ΣΥΡΙΖΑ στην εξουσία.
Κανείς δεν ξέρει τι είπε, ο Αλέξης Τσίπρας, επί δύο ώρες στο νέο πρόεδρο. Ευχής έργον θα ήταν, να συμβούλεψε τον Σ. Κασσελάκη, ότι δεν συμβαδίζει με την ιστορία και τους αγώνες του κόμματος ο «διωγμός» της Αριστεράς.
Aλλιώς, τι εγγυητής της σταθερότητας και της ενότητας θα είναι;
