Του Στράτου Κερσανίδη
Οι εκλογές έγιναν και το συντριπτικό αποτέλεσμα υπέρ της ΝΔ δεν μπορεί να αμφισβητηθεί. Ένα από τα επιχειρήματα που χρησιμοποίησε ο Κ. Μητσοτάκης στην προεκλογική του καμπάνια ήταν πως η κυβέρνησή του τήρησε το πρόγραμμά της και τα όσα είχε υποσχεθεί το 2019.
Σε συνέντευξή του μερικές μέρες πριν από τις εκλογές της 21ης Μαΐου, ο Κ. Μητσοτάκης μιλώντας για τους πλειστηριασμούς πρώτης κατοικίας είπε πως ο νόμος Κατσέλη προστάτευσε χιλιάδες στρατηγικούς κακοπληρωτές οι οποίοι πρέπει να τιμωρηθούν!
Γκάφα ή ειλικρίνεια; Ακόμη μια προεκλογική “υπόσχεση” που πρόκειται να υλοποιηθεί; Ό,τι και να συμβαίνει η ουσία είναι πως φάνηκαν οι προθέσεις του και ίσως το επόμενο διάστημα -αν δεν αλλάξει κάτι- να αντικρίσουμε και στη χώρα μας εικόνες όμοιες με εκείνες που εκτυλίχθηκαν στην Ισπανία όταν η κυβέρνηση είχε δώσει το πράσινο φως και χιλιάδες πολίτες βρέθηκαν στο δρόμο.
Συνολικά, τα τελευταία 10 χρόνια, έγιναν στην Ισπανία περίπου 400.000 εξώσεις πολιτών οι οποίοι αδυνατούσαν, λόγω της οικονομικής κρίσης και της ανεργίας, να εξυπηρετήσουν τα χρέη τους προς τις τράπεζες.
Η ταινία
Αυτό είναι το θέμα της συγκλονιστικής ταινίας του Χουάν Ντιέγο Μπόκο “Στα άκρα” (En las margines). Μια ταινία βουτηγμένη στην πραγματικότητα, σκληρή όσο σκληρό είναι το να ξεσπιτώνεται μια οικογένεια αλλά και τρυφερή όταν τα θύματα νιώθουν πως δεν είναι μόνα, πως δεν αφήνονται έρμαια της αδηφαγίας των τραπεζών αλλά πως υπάρχει ένα ανθρώπινο δίχτυ αλληλεγγύης που στέκει στο πλευρό τους.
Ο Ράφα είναι ένας αλληλέγγυος δικηγόρος που αναλαμβάνει υποθέσεις μεταναστών και θυμάτων εξώσεων. Πολυάσχολος δεν μπορεί να αφιερώσει πολύ χρόνο στη γυναίκα του Ελένα και ο γάμος τους ισορροπεί επικίνδυνα. Εκείνη την ημέρα που η Ελένα έχει να κάνει μια σημαντική εξέταση για την εγκυμοσύνη της, ο Ράφα της υπόσχεται πως θα τη συναντήσει στο νοσοκομείο.
Όμως όταν μια μετανάστρια, η οποία εργάζεται όλη τη μέρα για να μεγαλώσει το γιο της κινδυνεύει να χάσει την επιμέλειά του, ο Ράφα αναλαμβάνει να σώσει την κατάσταση. Την ίδια ώρα, μια άλλη γυναίκα, η Αθουθένα, βρίσκεται σε απόγνωση καθώς το επόμενο πρωί πρόκειται να την βγάλουν από το σπίτι της. Ο άνδρας της φαίνεται να έχει αποδεχτεί την μοίρα του αλλά εκείνη τρέχει μέχρι την τελευταία ώρα ζητώντας την υποστήριξη της αλληλέγγυας οργάνωσης Πληγέντες από τα Ενυπόθηκα Δάνεια.
Σε ένα άλλο σπίτι, μια ηλικιωμένη γυναίκα, η Θεοδώρα, έλαβε ειδοποίηση έξωσης και ψάχνει απεγνωσμένα στο τηλέφωνο το γιο της Χερμάν, που δουλεύει περιστασιακά ως εργάτης, ο οποίος όμως δεν της απαντά επειδή νιώθει ενοχές απέναντί της.
Η απεικόνιση της κοινωνικής πραγματικότητας
Αυτές είναι οι ιστορίες, αυτοί είναι οι ήρωες κι αυτήν είναι η απεικόνιση της κοινωνικής πραγματικότητας. Εκείνης που βιώνουν χιλιάδες ή εκατομμύρια άνθρωποι σε χώρες όπου επικρατεί ο νεοφιλελευθερισμός.
Δεν ξέρω πως να περιγράψω την ταινία. Δυσκολεύομαι ακόμη και τα συναισθήματα που μου γέννησε να ταξινομήσω. Είναι ένα μείγμα από θυμό, λύπη, συγκίνηση, απελπισία, άγχος, αγωνία. Και συνειδητοποίηση πως ο αγώνας για να γίνει αυτός ο κόσμος ανθρώπινος θέλει πολύ κόπο και επιμονή. Το μοναδικό όπλο μας είναι η αλληλεγγύη, μια παλιά, δοκιμασμένη συνταγή που φέρνει αποτελέσματα. Μπορεί προσωρινά αλλά, είπαμε, χρειάζεται υπομονή κι επιμονή.
Ο τρόπος με τον οποίο ο Χουάν Ντιέγο Μπόκο εμπλέκει τις ιστορίες και τους ήρωές του, συνθέτοντας μία και μοναδική κοινωνική πραγματικότητα είναι συναρπαστικός. Με την κάμερα να τρέχει στους δρόμους, με πλάνα κοντινά, με σκοτεινή φωτογραφία δημιουργεί το απαραίτητο κλίμα ζόφου και ασφυξίας. Το περιβάλλον εκείνο στο οποίο οι άνθρωποι νιώθουν παγιδευμένοι, προσπαθούν να ανασάνουν αλλά δεν τους φτάνει ο αέρας.
Η ταινία είναι ο ορισμός του κοινωνικού, του πολιτικού κινηματογράφου. Ο ορισμός της ρεαλιστικής προσέγγισης χωρίς τη χρήση κανενός φίλτρου που θα μπορούσε να αλλοιώσει την αλήθεια. Ο καπιταλισμός είναι εδώ, οι τράπεζες είναι εδώ, οι εξώσεις είναι εδώ. Και το πιο δραματικό απ’ όλα: οι άνθρωποι-θύματα είναι εδώ μπροστά μας ολοζώντανοι. Κι αναρωτιέμαι για μια ακόμη φορά για τα λεπτά όρια μεταξύ ντοκιμαντέρ και μυθοπλασίας, ιδίως όταν έχουμε να κάνουμε με τέτοια θέματα.
Ταινία σκληρή, με έντονο σκηνοθετικό ρυθμό. Ένα κοινωνικό δράμα που μιλάει κατευθείαν στο μυαλό του θεατή. Άρτιο καλλιτεχνικά, με σαφή ιδεολογική στόχευση, το φιλμ του Μπόκο είναι ένα εξαιρετικό δείγμα άμεσου και δυναμικού κινηματογράφου, μια αδιαμεσολήβητη, νηφάλια και διεισδυτική ματιά σε ένα ζήτημα που απασχολεί χιλιάδες ανθρώπους και πιθανόν να απασχολήσει ακόμη περισσότερους.
Πρόκειται για την πρώτη σκηνοθετική δουλειά του Αργεντίνου ηθοποιού Χουάν Ντιέγο Μπόκο με πρωταγωνιστή τον Λουίς Τοσάρ (Ράφα) και Πενέλοπε Κρουθ (Αθουθένα). Το τραγούδι του φινάλε ερμηνεύει η Ροζαλέν και είναι γραμμένο από την ίδια και τον Εδουάρδο Κρουθ.
