Και τώρα, τι θ’ απογίνουμε χωρίς Καλικάντζαρους; Ελπίζω να κρύψατε κανέναν για τις δύσκολες ώρες, θα τον χρειαστούμε!
Γράφει ο Αποστόλης Ραζής
Με αφορμή μια εικόνα άγνωστης προέλευσης αλλά σίγουρα εμφυλιοπολεμικής, έκανα κάποιες σκέψεις λόγω της ημέρας. Ξέρετε κάτι τα λόγια του παπά κάτι οι βουτιές στο εκτός τόπου και χρόνου, μεσοκαλόκαιρο που ζούμε ελέω κλιματικής αλλαγής και όλα τα άλλα που γνωρίζετε καλά:
Άμα το δεις λίγο σημειολογικά σου βγαίνουν διάφορα με βάση την πολιτική μου καταγωγή και συγκρότηση: Ο κακάσχημος “Καλικάντζαρος” φέρει τον φρυγικό σκούφο (σύμβολο δημοκρατίας) ενώ φοράει κατάσαρκα “καρπουζί” επενδύτη. Ήγουν ερυθρός στο εσωτερικό του, παναπεί εαμοσλαύος, κατσαπλιάς και με τη βούλα. Ενδύεται πάνω από όλα την καταγάλανη καπότα του για ξεκάρφωμα, δήθεν πατριώτης, αγωνιστής.
Αντιθέτως οι θεοφοβούμενοι χριστιανοί σταυροκοποιούνται υπό την εθνική σημαία με το στέμμα (ένθα ζήτωσαν οι Βασιλείς)! Το παιδί που έρμο κι απροστάτευτο εν τη αγνοία του, αγκαλιάζει τρομαγμένο στη θέα του ακατανόμαστου τον ολόρθο κι αγέρωχο μακεδονομάχο πατέρα του, η μάννα σε στάση καθιστή ζυμώνει κάτι ή έχει το εργόχειρο της, όπως πρέπει στα θηλυκά και δη τα ευσεβή και προκομένα. Η μαύρη γάτα, ύποπτων θρησκευτικών φρονημάτων, ανατριχιάζει σύγκορμη μπροστά στα σύμβολα της πίστης.
Πατρίς, θρησκεία, οικογένεια ενωμένες μπροστά στον καταφανώς δημοκράτη, κομμουνιστή Καλικάντζαρο.
Κι έζησαν αυτοί άριστα κι εμείς χειρότερα!
