Πάντα επίκαιρη η σκέψη του Μάνου Χατζιδάκι. Και το μυαλό, ηθελημένα ή μη, ανασύρει αυτό με το οποίο κάθε φορά βρίσκεται αντιμέτωπο. Ένα πολύ μικρό απόσπασμα από αυτά που μου είχε πει το καλοκαίρι του 1985:
«Γύρω στο ’61 – ’62 έγραφα τραγούδια για τη Νάνα Μούσχουρη, φέρ’ ειπείν, και τότε έγινα γνωστός και στον μπακάλη της παρακάτω γειτονιάς. Εμένα μ’ ενδιέφερε να έχω καλές σχέσεις με το μπακάλη της γειτονιάς μου, για να με περιποιείται.
Το να αποκτήσεις καλές σχέσεις, να σε γνωρίσει και ο μπακάλης της παρακάτω γειτονιάς είναι μια υποχρέωση στην οποία δεν μπόρεσα να ανταποκριθώ ποτέ, διότι απαιτούσε να τον λαμβάνω υπόψη μου και εγώ δεν ήθελα να τον λάβω υπόψη.
Δεν είχα κανένα λόγο να τον λαμβάνω υπόψη και έτσι ήρθα σε μια σύγκρουση με όλους τους μπακάληδες των παρακάτω γειτονιών, όπως και με όλους εκείνους τους ανθρώπους που με γνώρισαν χωρίς να θέλω να με γνωρίσουν.»
