Γράφει ο Πάνος Λάμπρου
Ήταν βράδυ, του Μάρτη νομίζω, του 2008. Έξω είχε ψύχρα. Ένα βράδυ χωρίς φεγγάρι! Μετά από ανταλλαγή τηλεφωνημάτων από διαφορετικά κινητά για να μπερδέψουν τους κοριούς, συναντιέμαι με μια γυναίκα, ύψους 1.70 περίπου, με κοντό μαλλί, αν ενθυμούμαι καλά, γκριζοκαστανού χρώματος, σε μυστικό μέρος στην περιοχή του Θησείου.
Στη συνάντηση αυτή μιλάμε χαμηλόφωνα, σχεδόν ψιθυριστά. Η Ε.Β. μου λέει το σχέδιο για το τρομοκρατικό χτύπημα. Σχέδιο περίπλοκο, με πολλαπλές δυσκολίες. Ήταν σαφές ότι έμπλεκα για άλλη μια φορά σε μια περιπέτεια με απρόβλεπτες συνέπειες. Η Ε.Β. Μου ανέφερε τα ονόματα του συνδέσμου- φυσικά με ψευδώνυμα.
Συνεννοηθήκαμε για τις λεπτομέρειες, σχεδιάσαμε το χάρτη των κινήσεών μας, επιλέξαμε το στόχο και αφήσαμε προς αναζήτηση το σημείο του τρομοκρατικού χτυπήματος. Βλέπετε, δεν είχαμε βρει το κατάλληλο μέρος. Κυρίως, μας έλειπε ένα πρόσωπο κύρους, από το χώρο της αυτοδιοίκησης, που θα δεχόταν να στρατολογηθεί στην οργάνωση και να παίξει ένα καθοριστικό ρόλο στην όλη επιχείρηση.
Συζητήσαμε πολλές περιοχές για το χτύπημα. Απορρίψαμε το νησί της Μυκόνου, εκτιμώντας ότι ήταν μέρος προβλέψιμο. Θα μας εντόπιζαν με ευκολία και δεν θα είχαμε τρόπο διαφυγής σε περίπτωση που κάτι δεν πήγαινε καλά. Σκεφτήκαμε την Ερεσσό της Λέσβου για τους εξής λόγους.
Πρώτον, γιατί έτσι μας άρεσε.
Δεύτερον, γιατί αν η αντιτρομοκρατική εντόπιζε τις κινήσεις μας, θα μπορούσαμε να διαφύγουμε βόρεια, προς την πλευρά του χωριού Άντισσα, που είναι ορεινό και έχει μπόλικα άδεια ή μισογκρεμισμένα σπίτια. Ή νότια στη Δρώτα… Σημειώσαμε στο χάρτη τα σημεία. Βάλαμε κωδικό, Σαπφώ για την Ερεσσό, Τέρπανδο για την Άντισσα και Μερόπες για την Δρώτα.
Τις επόμενες ημέρες, οι συναντήσεις μας πύκνωσαν. Φυσικά, για λόγους αυτοπροστασίας, αλλάζαμε συνεχώς μέρη, με αποτέλεσμα να μην μας ανακαλύψουν. Θέλω να σας αποκαλύψω σήμερα ότι στην επαναστατική οργάνωση είχε στο μεταξύ στρατολογηθεί και δημοσιογράφος, ο οποίος ήταν τότε στο Κόκκινο, σήμερα όχι. Στρατολογήσαμε και μερικούς ακόμα, σχεδιάσαμε τις επόμενες κινήσεις μας, ορίσαμε ημερομηνία. Όλα έτοιμα.
Στις 25.5.2008, η εφημερίδα “Εποχή”, γνωστή για τις φιλικές σχέσεις της με την τρομοκρατία, δημοσιεύει με περίτεχνο τρόπο, ανάμεσα σε συμβατικές αγγελίες, την πρώτη αγγελία γάμου για δύο ομόφυλα ζευγάρια. Δύο γυναίκες, δύο άντρες. Δημοσιογράφοι με άριστες σχέσεις με την αντιτρομοκρατική ανακαλύπτουν, δυστυχώς, το δημοσίευμα και αρχίζει το κυνηγητό. Γίνονται επιχειρήσεις σε πολλά σημεία της Αθήνας. Εξάρχεια, Καλαμάκι, Γκάζι, περιοχή γύρω από την Ομόνοια, γίνονται φύλλο και φτερό. Οι δράστες παραμένουν ασύλληπτοι. Στο μεταξύ, γίνονται νέες στρατολογήσεις και η οργάνωση, πλέον, αποκτά υπόσταση και δύναμη.
Δυο λόγια για τη δομή της. Η οργάνωση χωρίζεται από πολιτικό και επιχειρησιακό της σκέλος. Δεν θεωρώ κατάλληλη την ώρα να αποκαλύψω τον ή την αρχηγό για ευνόητους λόγους. Αναζητούμε ένα δεύτερο πρόσωπο – γυναίκα θέλαμε- που θα ήταν ντουέτο με την Ε.Β. στο χτύπημα που θα κάναμε.
Οι δύο καμικάζι άντρες ήταν ήδη έτοιμοι, ψυχολογικά καλά προετοιμασμένοι και εκπαιδευμένοι άρτια, καθώς για το σκοπό αυτό ταξίδεψαν και παρέμειναν για δύο μήνες στο Άμστερνταμ.
Μετά από πολλές προσπάθειες, συναντήσεις και συζητήσεις σε διάφορες γιάφκες, και αφού είχαμε φάει τα μούτρα μας ουκ ολίγες φορές, στρατολογούμε δήμαρχο υπεράνω υποψίας με την αποφασιστική βοήθεια γνωστής δημοσιογράφου του 105+5 στο Κόκκινο. Αργότερα, έκπληκτοι οι γείτονές μου, λένε στις κάμερες των καναλιών: “Δεν το περιμέναμε, φαινόταν φυσιολογικός και πολύ αρσενικό”.
Μετά από μια θυελλώδη συνεδρίαση της οργάνωσης στη γιάφκα της οδού Ακαδημίας, αποφασίζουμε να ανοίξουμε επικοινωνιακά μέσω του πολιτικού σκέλους. Δίνουμε συνέντευξη τύπου. Περιγράφουμε την πλατφόρμα, αλλά αρνούμαστε πεισματικά να δώσουμε στοιχεία για το μέρος και την ημερομηνία του τρομοκρατικού χτυπήματος.
Βγαίνω από τη γιάφκα για να πάρω τσιγάρα από το περίπτερο. Τα κανάλια νομίζουν ότι κάνω απόπειρα διαφυγής. Με κυνηγούν από πίσω. Με ρωτούν: «Πείτε μας πότε και πού». Σιωπώ. Όλα είναι κανονισμένα. Βγάζουμε εισιτήρια για Ρόδο. Αγοράζουμε περούκες, μουστάκια και άλλα αναγκαία τινά.
Την ίδια ημέρα που θα φεύγαμε, με καλούν στη ΝΕΤ για συνέντευξη. Πάω… Μπαίνω στον προαύλιο χώρο και κρύβω επιμελώς το βαλιτσάκι μου μέσα σε ένα θάμνο. Γιατί, αν έβλεπαν ότι έχω ταξιδιωτική τσάντα, θα καταλάβαιναν ότι το ταξίδι αρχίζει. Στο κανάλι λέω ψέματα ότι το χτύπημα θα γίνει τον Σεπτέμβρη… Αποπροσανατολισμός!
Με πιστεύουν, αλλά παίρνουν και τα μέτρα τους. Φτάνουμε στο αεροδρόμιο ένας – ένας, μία – μία. Αποφεύγουμε για συνωμοτικούς λόγους να πιούμε καφέ όλοι και όλες μαζί.
Σιγουρευόμαστε ότι δεν υπάρχουν στο χώρο εισαγγελείς και φαρισαίοι. Περνάμε τον έλεγχο χωρίς να μας καταλάβουν. Μπαίνουμε στο αεροπλάνο. Σφυρίζουμε αδιάφορα. Φτάνουμε στη Ρόδο. Παίρνουμε ταξί κατά δυάδες. Παριστάνουμε τα ετερόφυλα ερωτευμένα ζευγάρια και λέμε στον οδηγό “Στο λιμάνι παρακαλώ!”.
Το καραβάκι για την Τήλο είναι στη θέση του. Η θάλασσα είναι ήρεμη. Στην προβλήτα μας περιμένει μια δυσάρεστη έκπληξη δύο τηλεοπτικά κανάλια περιμένουν την άφιξή μας. Προσπαθούμε να διαφύγουμε. Γίνεται τηλεδιάσκεψη και αποφασίζουμε να ρισκάρουμε. Μπαίνουμε στο καραβάκι. Μπαίνουν και τα κανάλια. Αποφασίζουμε να κάνουμε διαπραγμάτευση. Τα κανάλια πείθονται να μην μας δώσουν στην αντιτρομοκρατική με αντάλλαγμα ένα πλάνο από το τρομοκρατικό χτύπημα. Δίνουμε ανακουφισμένοι τα χέρια!
Φτάνουμε στην πανέμορφη Τήλο. Ο σύνδεσμός μας, μας οδηγεί σε ξενοδοχείο. Υπάρχουν εντολές: δε βγαίνουμε από το ξενοδοχείο, δεν κάνουμε βόλτες, δεν συζητάμε με περίεργους. Αναμονή. Δεχόμαστε τηλεφώνημα από τον σύνδεσμο. Το ραντεβού είναι στις δύο το πρωί σε μπαρ στο κάτω λιμάνι.
Έρχεται ο σύνδεσμος. Φοράει καπέλο και σκούρα γυαλιά. Κάθεται σε διπλανό τραπεζάκι και μας κάνει νόημα να μην σηκωθούμε. Παραγγέλνει, αν θυμάμαι καλά, βότκα λεμόνι, μπορεί να ήταν και πορτοκάλι. Με μια νεαρή κουκλίτσα σερβιτόρα -ή μήπως ήταν σερβιτόρος;- μας δίνει σημείωμα που λέει: 6:00 – 10:00 το πρωί, όλη η ομάδα έξω από το ξενοδοχείο. Στο πίσω μέρος.
Μένουμε ξύπνιοι και ξύπνιες. Συζητάμε όλο το βράδυ χαμηλόφωνα. Υπάρχει άγχος, αλλά και επαναστατικός ενθουσιασμός. Ο Γ.Β. Φοράει φανελάκι ροζ χρώματος, τζιν παντελόνι, τα παπούτσια δεν τα θυμάμαι, ομολογώ. Εγώ, ως συνήθως, λέτσος. Δέχομαι παρατηρήσεις, αλλά δεν πτοούμαι. Τα δύο ζευγάρια είναι ντυμένα λιτά. Οι νύφες δεν έχουν φτιάξει τα μαλλιά τους, ούτε φοράνε νυφικά. Οι γαμπροί μια χαρά.
Στις έξι παρά τέταρτο της 3.6.2008 είμαστε με πρησμένα τα μάτια και μαύρους κύκλους από την αϋπνία στο σημείο που μας έχουν πει. Καταφτάνει το βανάκι. Ανοίγει η πίσω πόρτα και μπαίνουμε όλοι και όλες μέσα, στην κυριολεξία ο ένας πάνω στην άλλη. Στις έξι παρά δέκα το βανάκι φεύγει στην αρχή αργά και μετά αναπτύσσει ιλιγγιώδη ταχύτητα. Το σχέδιο ήταν να φτάσουμε στη χώρα την ακριβή ώρα που είχαμε ορίσει για το χτύπημα. Οι καρδιές μας χτυπούν δυνατά. Αγωνία.
Έξω είναι ακόμα σκοτάδι. Κάνει ψύχρα παρότι καλοκαίρι. Φτάνουμε στο δημαρχείο. Είχε φτάσει η ώρα. Η οδηγία ήταν να διασχίσουμε την απόσταση από το σημείο που θα μας άφηνε το βανάκι μέχρι την πόρτα του δημαρχείου σε δέκα δευτερόλεπτα.
Πιάνουμε το στόχο. Μπαίνουμε όλοι και όλες τρέχοντας. Κλείνουμε την πόρτα. Την κλειδώνουμε από μέσα. Αρχίζει η τελετή. Ο σύνδεσμός μας, και ο αξέχαστος δήμαρχος του νησιού, Τάσος Αλιφέρης, βγάζει λόγο στους παραβρισκόμενους και τις παραβρισκόμενες.
Έχουμε πληροφορίες ότι καταφτάνει η αντιτρομοκρατική με εισαγγελείς. Επισπεύδουμε τη διαδικασία. Βάζω περήφανα φαρδιά πλατιά την υπογραφή μου ως μάρτυρας στους δύο γάμους των ομόφυλων ζευγαριών.
Άλλη μια τρομοκρατική και παράνομη πράξη. Άλλη μια τομή. Άλλη μια υπερηφάνεια. Άλλη μια κίνηση που άνοιξε απελευθερωτικούς δρόμους. Που ανήκει εξολοκλήρου, όμως, στα δύο ζευγάρια που τόλμησαν, στη ΛΟΑΤΚΙ+ κοινότητα, στους ανθρώπους που πάλεψαν για την ορατότητα, για την ίδια τη ζωή τους. Σε αυτούς ανήκει αυτή η τομή. Και σε αυτ@ που στο παρελθόν, παιδιά του Μάη του ’68, της αμφισβήτησης, των νέων κοινωνικών κινημάτων, ίδρυσαν το ΑΚΟΕ, το Απελευθερωτικό Κίνημα Ομοφυλόφυλων Ελλάδας.
Δόξα και τιμή….
Υγ: Αξίζει να παρακολουθήσετε την εξαιρετική ταινία -ντοκιμαντέρ “οι γάμοι της Τήλου” του Παναγιώτη Ευαγγελίδη. Να είναι καλά….
