Πονηρό κλείσιμο του ματιού στη ψυχή μας

-- Διαφήμιση --

Γράφει ο Πρόδρομος Γλυνάτσης

Δεν είμαι κριτικός τέχνης ούτε θα μπορούσα να είμαι!

Μου λείπουν ακόμη και οι στοιχειώδεις γνώσεις και κανόνες, αν υπάρχουν τέτοιοι, της ζωγραφικής, δεν μπορώ να χαράξω ούτε μια γραμμή στο χαρτί. Μπορώ όμως να γράψω για τις γραμμές, τα χαμογέλα, τις ματιές, τις καμπύλες, τα χρώματα και τα συναισθήματα που «χάραξε» αυτός ο άνθρωπος στη δική μου ψυχή μέσα από τους πίνακες του.

-- Διαφήμιση --

Χαρακιές που δεν θωπεύουν απλά την ψυχή αλλά την αλλάζουν κιόλας, την αλαφραίνουν, τη γαληνεύουν, την ξασπρίζουν, την σηκώνουν στον αέρα.

Να ’ναι αυτό οι «Αφυπνίσεις» του Βαγγέλη;

-- Διαφήμιση --

Μπορεί ναι, μπορεί όχι, εγώ όμως έτσι νιώθω όταν πέφτει το μάτι μου στην τέχνη του.

Ή μήπως οι «Αφυπνίσεις» του Βαγγέλη είναι ένα αθώα πονηρό κλείσιμο του ματιού στη ψυχή μας για όσα θα ακολουθήσουν στο μέλλον από την πλευρά της τέχνης του;

Ή μήπως οι «Αφυπνίσεις» του Βαγγέλη είναι ένα ανοιξιάτικο ξύπνημα μέσα σ’ αυτό το μαύρο που ζούμε τα τελευταία χρόνια;

Ιδέα δεν έχω, ο χρόνος θα δείξει.

Όταν θέλω να σκεφτώ για τη ζωγραφική του Βαγγέλη, και το κάνω συχνά, το πρώτο που μου έρχεται κάθε φορά στο μυαλό, είναι η τεράστια περιέργεια για τα πινέλα που χρησιμοποιεί και για το πώς τα χρησιμοποιεί. Μου είναι ακατανόητο πώς αυτά τα ελαφριά εργαλεία της τέχνης του μπορούν και βγάζουν, μπορούν και δημιουργούν μια τόσο «γοητευτική βαρύτητα», μπορούν και αποτυπώνουν μίαν απλοχέρη γαλήνη στα μάτια μου και στη ψυχή μου.

Είμαι σίγουρος ότι τους μιλάει, τα ρωτάει κι εκείνα του απαντούν, μπλέκονται τρυφερά με τα δάχτυλα του και τα μάτια του και πάνε ατέλειωτους περίπατους πάνω στους καμβάδες και στα χαρτόνια.

Δεν τον ρώτησα ποτέ και μάλλον -τώρα που το σκέφτομαι- δεν χρειάζεται να τον ρωτήσω. Μου φτάνει ο τρόπος που το κάνει εκείνος κι ας μη ξέρω να το εξηγήσω ή να το περιγράψω. Μου φτάνει που περπατώ ανάλαφρα πάνω στις «γέφυρες» που καταφέρνει να φτιάχνει, από την ψυχή του στην δική μου, με τα πινέλα του και με τα χρώματα του.

Καλά, αυτό τώρα είναι κριτική τέχνης;

Φυσικά και όχι, το είπα από την αρχή! Αυτό είναι η δική μου ματιά, η δική μου «καλλιτεχνική» προσέγγιση (sic!) στο έργο του Βαγγέλη, στο έργο ενός γλυκού ανθρώπου, ενός τρυφερού αριστερού, ενός σεμνού καλλιτέχνη, που βρίσκει κι αυτός τον δικό του τρόπο να μας πει πράγματα, να μιλήσει στη ψυχή μας για την δική του ψυχή.

Κι ας μην με ρωτήσει κανείς τι είναι Τέχνη, ιδέαν δεν έχω!