Έως τώρα ήξερα ότι εκτός από τη δική μου, την Ανανεωτική Αριστερά υπάρχουν η Δογματική Αριστερά, η εξωκοινοβουλευτική Αριστερά, η ακτικαπιταλιστική Αριστερά, η επαναστατική Αριστερά, η Αριστερά των Σοσιαλδημοκρατών και σίγουρα ξεχνάω καμιά δεκαριά ακόμα. Η καθεμία απ’ αυτές με τους δικούς της ανθρώπους, τα δικά τους χαρακτηριστικά.
Με όλους και όλες αυτούς κάπου έχουμε βρεθεί. Σε κάποιο σωματείο, σε μία πορεία, στη γειτονιά μας. Μιλήσαμε, συγκρουστήκαμε, τα βρήκαμε, κατεβάσαμε κοινό ψήφισμα για το ΝΑΤΟ ή για τα σκουπίδια, για τους πρόσφυγες ή για την ιδιωτικοποίηση του νερού.
Τον τελευταίο καιρό, όμως, βλέπω μπροστά μου μία νέα Αριστερά, την διορισμένη Αριστερά.
Πρόκειται για άτομα που «έπεσαν από τον ουρανό», και αυτό δεν το θεωρώ κακό. Όλοι και όλες, αποφασίσαμε κάποια στιγμή στη ζωή μας να συνεργαστούμε με κάποιους άλλους για να προσπαθήσουμε να λύσουμε ένα κοινό πρόβλημα.
΄Άλλωστε, τι άλλο μπορεί να είναι η Αριστερά πέρα από την κοινή δράση για την επίλυση ζητημάτων που μας δημιουργεί το απάνθρωπο σύστημα με το οποίο οι κατέχοντες μας κυβερνάνε.
Οι άνθρωποι της διορισμένης Αριστεράς όμως δεν έχουν αυτή την αντίληψη.
Είναι, λίγες αλλά πολύ χαρακτηριστικές, η καθεμία, περιπτώσεις ατόμων τα οποία ενώ κλήθηκαν να συνεισφέρουν στον κοινό αγώνα, με ότι ο καθένας και η καθεμία μπορούσε να προσφέρει, αυτά αυτοχαρακτηρίστικαν μεσσίες, με σηκωμένο το δάκτυλο λένε τι και πώς πρέπει να γίνει, δεν μετέχουν πουθενά και δεν δέχονται κανενός είδους κριτική, δεν σέβονται σχεδόν τίποτα από τα όσα έχουν πετύχει τόσες δεκαετίες κάποιοι άλλοι άνθρωποι, με πολύ μεγαλύτερες θυσίες από τους ίδιους και τις ίδιες που πέραν της αναγνωρισιμότητας του ονόματος τους, τίποτα δεν έχουν «πληρώσει».
Μία από τις κάμποσες περιπτώσεις που εμφανίστηκαν το τελευταίο διάστημα είναι και ο Στέφανος Κασσελάκης. Δεν είναι ο μόνος αλλά η δική του περίπτωση χρήζει ιδιαίτερης προσοχής καθώς το φαινόμενο που δημιουργεί μπορεί να μας απασχολήσει για μεγάλο χρονικό διάστημα. Ένα κείμενο του Τάκη Κατσαρού, το οποίο αναρτήθηκε στο Facebook, δίνει το στίγμα:
Το κείμενο του Τάκη Κατσαρού:
Ο κ. Κασσελάκης ήταν ένας από τους εκατοντάδες υποψήφιους βουλευτές του ΣΥΡΙΖΑ-ΠΣ. Τοποθετήθηκε από τον Αλέξη Τσίπρα στο ψηφοδέλτιο Επικρατείας σε μη εκλόγιμη θέση.
Ο κύριος αυτός που
α) δεν εξελέγη
β) δεν ανήκει σε κανένα κομματικό όργανο
γ) είναι αμφίβολο αν είναι μέλος του κόμματος
δ) δεν έχει θέσει υποψηφιότητα για Πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ-ΠΣ,
αποφασίζει αίφνης να οργανώσει μια προσωπική πολιτική καμπάνια με σκοπό να πλασαριστεί στην κεντρική πολιτική σκηνή. Ως Κασσελάκης, όχι ως μέλος ή εκπρόσωπος κάποιας εσωκομματικής ομάδας ή συλλογικότητας, ακόμη και στις παρυφές του ΣΥΡΙΖΑ-ΠΣ.
Η έντονη αυτή δραστηριότητα δεν σχετίζεται με τις εκλογές (αυτές τελείωσαν), ούτε με τις αυτοδιοικητικές, αφού δεν είναι υποψήφιος.
Άρα, προς τι αυτή η καμπάνια και η υπερπροβολή; Με ποια αφορμή;
Προς τι οι χορηγούμενες αναρτήσεις του κ. Κασσελάκη στο Facebook, η φιλοξενία των απόψεών του σε διάφορα μέσα κάτι που δείχνει ότι έχει υπάρξει μια προσεκτική οικοδόμηση σχέσεων με μηντιακούς κύκλους και αποδεικνύει την ύπαρξη κέντρου/κέντρων υποστήριξής του, εκτός κόμματος.
Αυτές οι καινοφανείς πρακτικές που δεν υπακούουν σε κανέναν συλλογικό-καταστατικό κανόνα, προκαλούν τουλάχιστον απορία για τις στοχεύσεις τους. Αλλά και θυμηδία, ειδικά με την παραποίηση του τίτλου του κόμματος από τον κ. Κασσελάκη και την αντικατάσταση της λέξης “Αριστερά” με τη λέξη “Ανασυγκρότηση”.
Είναι προβληματικό που μέχρι στιγμής αυτή η δραστηριότητα του κ. Κασσελάκη, δεν απασχολεί τα πολιτικά όργανα του ΣΥΡΙΖΑ και την Επιτροπή Δεοντολογίας. Κανείς δεν εξηγεί που οφείλεται αυτή η ασυλία και η ανοχή στην προσωπική εκστρατεία του κ. Κασσελάκη, με τη χρήση του τίτλου του ΣΥΡΙΖΑ και των συμβόλων του.
Θα μπορούσε άραγε οποιοδήποτε μέλος του κόμματος να κάνει το ίδιο; Να εξαγοράζει δημοσιότητα; Να στήνει μηχανισμό προβολής σε μη εκλογική περίοδο; Να επισκέπτεται περιοχές και να προβαίνει σε δηλώσεις, παρ’ ό,τι δεν έχει καμιά επίσημη ιδιότητα;
Καταλαβαίνει κανείς τη διαλυτική επίδραση τέτοιων πρακτικών;
Ας ελπίσουμε έστω και καθυστερημένα να ασχοληθούν με την περίπτωση Κασσελάκη τα αρμόδια κομματικά όργανα.
Κανείς δεν ισχυρίζεται ότι δεν δικαιούται να καταθέτει τις απόψεις του ή να τις τιτλοφορεί με βαρύγδουπους τίτλους, καλώντας μάλιστα τους φίλους και ακόλουθους του να τις εμπλουτίσουν. Καθένας μπορεί να έχει το ψώνιο οι θέσεις του να λογίζονται ως συνολικό πολιτικό πρόγραμμα, που συνήθως είναι υπόθεση ενός κόμματος, ενός κινήματος ή μιας συλλογικότητας.
Ο Κασσελάκης δεν θα είναι ούτε ο πρώτος ούτε ο τελευταίος που θα φαντασιώνεται ότι είναι δημιουργός μιας νέας μεγάλης τομής στα πολιτικά πράγματα.
Το θέμα δεν είναι ο κάθε Κασσελάκης, η σοβαρότητα ή η φαιδρότητά του. Το ζήτημα είναι τι πράττουν όσοι/ες έχουν ταχθεί να προστατεύουν τον ΣΥΡΙΖΑ από τέτοιες θρασύτατες πρακτικές και συμπεριφορές.
