Γράφει η Μαρία Συμεωνίδου. Φωτογραφία εξωφύλλου από προσωπικό αρχείο.
Το να ζει κανείς σε έναν χώρο 15 τετραγωνικών μέτρων, όπου μαγειρεύει, τρώει, κάνει μπάνιο, βλέπει τηλεόραση, σερφάρει στο Ίντερνετ και κοιμάται χωρίς να έχει τη δυνατότητα παρά μόνο για τις εντελώς απαραίτητες κινήσεις, ακούγεται εφιαλτικό.
Κι όμως, αυτή είναι η πραγματικότητα την οποία βιώνουν εκατομμύρια άνθρωποι σε περιοχές υπερβολικά πυκνοκατοικημένες, ο μόνος τρόπος ζωής που μπορούν να έχουν όταν κατοικούν σε κάποια πόλη-τέρας.
Χαρακτηριστικό παράδειγμα, το Χονγκ Κονγκ. Με πληθυσμό πάνω από 7 εκατομμύρια κατοίκους, έκταση 1.104 τετραγωνικά χιλιόμετρα και μορφολογία εδάφους (ψηλοί λόφοι, βουνά, απότομες πλαγιές) απαγορευτική για ανάπτυξη, είναι η τέταρτη πιο πυκνοκατοικημένη πόλη της Γης και βρίσκεται στην κορυφή της παγκόσμιας λίστας των αστικών περιοχών με τους περισσότερους ουρανοξύστες.
Αν και το Χονγκ Κονγκ αποτελεί ένα από τα σημαντικότερα οικονομικά κέντρα του κόσμου, το οξυμμένο στεγαστικό πρόβλημα, που μοιάζει να μην έχει τελειωμό, αναδεικνύει την κοινωνικοοικονομική ανισότητα των κατοίκων του.
Οι τιμές των ενοικίων είναι υπερβολικά υψηλές (ξεπερνούν αυτές στο Λονδίνο, στη Νέα Υόρκη και στο Σίδνεϊ) και τα τελευταία χρόνια αυξάνονται ανεξέλεγκτα. Οι πολυπληθείς ντόπιοι χαμηλών εισοδημάτων αναγκάζονται να μετακινούνται σε όλο και λιγότερο ευρύχωρα σπίτια και να ζουν σε μικροσκοπικά διαμερίσματα-κλουβιά.
Τα διαμερίσματα του Χονγκ Κονγκ είναι κατά μέσο όρο τα μικρότερα στον κόσμο. Οι οικονομικά μη ισχυροί τεμαχίζουν τις κατοικίες τους σε πολλά μικρά δωμάτια, στα οποία στοιβάζονται και συμπιέζονται μέχρις εξοντώσεως άνθρωποι όλων των ηλικιών, με κοινόχρηστο μπάνιο και κουζίνα, χωρίς καμία δυνατότητα για ιδιωτικότητα. Συχνά, χρησιμοποιούνται ως χώροι κατοικίας παραπήγματα σε ταράτσες κτιρίων, μεταλλικά κλουβιά ή σπίτια-φέρετρα.
Το εξωτερικό των κτιρίων με τους δεκάδες ορόφους και τα εκατοντάδες διαμερίσματα-κουτιά, που μάλλον μυρμηγκοφωλιές φέρνουν στον νου παρά κατοικίες ανθρώπων, αντικατοπτρίζει με τον πιο εύγλωττο τρόπο την ασφυκτική καθημερινότητα της ζωής των ενοίκων στο εσωτερικό τους.
Παρ’ όλα αυτά, ο νεαρός φωτογράφος Βίκτορ Τσενγκ έχει καταφέρει να μετατρέψει σε τέχνη την απρόσωπη, απάνθρωπη όψη των κτιρίων του Χονγκ Κονγκ, στρέφοντας τον φακό της μηχανής του σε οτιδήποτε τραβάει το βλέμμα του στην πόλη και δημιουργώντας μια νέα οπτική σε πράγματα που οι ντόπιοι μπορεί να βλέπουν καθημερινά.
Γεννημένος το 1992 στο Χονγκ Κονγκ, όταν ήταν τριών ετών ο Τσενγκ μετοίκησε με την οικογένειά του στον Καναδά και έζησε στο Γουίνιπεγκ, στο Κάλγκαρι και στο Τορόντο. Το 2016 επέστρεψε στο Χονγκ Κονγκ, όπου ζει μέχρι σήμερα.
Η μετακόμιση σε μια νέα πόλη είναι μια μεταμορφωτική εμπειρία, ειδικά για έναν δημιουργικό άνθρωπο σαν τον Τσενγκ. Η ζωή στο Χονγκ Κονγκ άλλαξε όλη την αισθητική μου στη φωτογραφία», λέει ο ίδιος. «Προτού μετακομίσω εδώ, πραγματικά φοβόμουν να χρησιμοποιήσω χρώμα στις φωτογραφίες μου. Όμως, απλώς περπατώντας στους δρόμους της πόλης, διαπιστώνει κανείς ότι είναι αδύνατον να αποφύγει αυτό το ποπ χρώμα».
Οι φωτογραφίες του συχνά περιέχουν έναν φωτεινό και αντιθετικό συνδυασμό χρωμάτων που τονίζει τα θέματά του, είτε πρόκειται για ανθρώπους είτε για κτίρια, και δείχνουν την ποικιλία των μοτίβων που υπάρχουν στα αστικά τοπία.
Φωτογραφίζει ένα ευρύ φάσμα θεμάτων, αλλά το στιλ του είναι προσανατολισμένο στο φυσικό φως, στα έντονα χρώματα, στην καθαρή σύνθεση και στις μοναδικές προοπτικές. Συνήθως βρίσκει τοποθεσίες με τεράστια κλίμακα και τοποθετεί το θέμα στη μέση της φωτογραφίας για να κάνει σύγκριση μεγέθους μεταξύ του ανθρώπου και του περιβάλλοντος.
«Πάντα έλκομαι από την αστική φωτογραφία και μου αρέσει να ζω με γρήγορους ρυθμούς» λέει. «Τόσο το Τορόντο όσο και στο Χονγκ Κονγκ έχουν πραγματικά επηρεάσει τον τρόπο με τον οποίο αποτυπώνω την αρχιτεκτονική και τη ζωή της πόλης, αλλά με τα τολμηρά και ζωντανά χρώματά του το Χονγκ Κονγκ έχει κάνει τα μέγιστα για να με βοηθήσει να κατακτήσω την τέχνη μου».
ΠΗΓΕΣ
