Ανάρτηση της Λίνας Σκιαδά, δημοσιεύεται με την άδεια της.
Όταν πέρυσι περίπου τέτοια εποχή δεξιά τρολ σχολίαζαν με αισχρά σεξιστικά και επαίσχυντα υπονοούμενα την Έφη Αχτσιόγλου διότι είναι τεράστιο παράπτωμα να είσαι αδύνατη και άβαφη, αδιαφορώντας στο γεγονός ότι είναι μητέρα, όλοι τότε έσπευσαν να καταδικάσουν αντίστοιχες συμπεριφορές.
Σήμερα ο σεξισμός πίσω από τον μανδύα της πατριαρχικής κοινωνίας που ζούμε της επιτίθεται για άλλη μια φορά ασκώντας χυδαία κριτική ακόμα και για την καταγωγή της. Διότι το να κατάγεσαι από την “ανώτερη” μικροαστική τάξη και μάλιστα μιας επαρχιακής πόλης σε καθιστά υποδεέστερο, καθώς λένε.
Μένος, προσωπικές προσβολές σε μια γυναίκα, μητέρα που ενοχλεί φαίνεται πολύ, εκείνους που θέλουν τη γυναίκα όπως εξυπηρετεί τα συμφέροντά τους κάθε φορά. Το μόνο βέβαιο είναι ότι αυτό δεν αποτελεί κριτική αλλά σπίλωση της προσωπικότητας μιας γυναίκας.
Είναι αξιοθρήνητο λοιπόν και αφόρητα υποκριτικό να συζητάμε για τα δικαιώματα των γυναικών και τη διασφάλισή τους όταν με την σιωπή μας ουσιαστικά ενθαρρύνουμε τέτοιες συμπεριφορές, ενισχύοντας τα πατριαρχικά, μισογυνικά πρότυπα, τα οποία πολλές φορές δυστυχώς εκφράζονται και από γυναίκες.
Και μην κρυβόμαστε συνεχώς πίσω από το επιχείρημα, όποιος έχει δημόσιο βήμα, οφείλει να δέχεται την κριτική. Διότι αυτή η ανθρωποφαγία μόνο ως κριτική δεν ερμηνεύεται.
Η κριτική για να είναι εποικοδομητική, προϋποθέτει τη γνώση του τέλειου (και ποιος κατέχει την απόλυτη αλήθεια και τελειότητα;) και την διάθεση για καλόβουλη συμβουλή προς το πρόσωπο που ασκείται.
Ασκώντας κριτική σε ανθρώπους γύρω μας, υποτιμώντας την εμφάνισή τους, την αξία τους, τις προσπάθειές τους, την προσωπικότητά τους, είναι ότι χειρότερο μπορούμε να κάνουμε στους άλλους αλλά και στον εαυτό μας. Και το κάνουμε πολύ πιο συχνά απ’ ότι νομίζουμε. Ασκούμε μόνιμα κριτική και μετά από ένα σημείο παύει να είναι κριτική αλλά μια αδυσώπητη διαδικασία ανθρωποφαγίας που σίγουρα δεν έχει καμία σχέση με τις αριστερές αρχές που υποτίθεται πρεσβεύουμε.
