Γράφει η Άννη Νούνεση
Είναι πολύ σημαντικό για τη ζωή να έχει κανείς τέλεια Γαλλική προφορά.
Ντι ντόν και ντι ντόν, μια μπλούζα να κρύβει τα βυζιά, τα μαλλιά βρεγμένα και να χορεύει τα βράδια ταμουρέ υπό το δαμόκλειον «μην φιληθείς» της μητρός της.
Έγινε ειδική στο ταμουρέ. Η Ταϊτή ήταν πιο μακριά εκείνα τα χρόνια. Την έφερναν, λοιπόν, οι Γάλλοι κάθε δεκαπέντε τόσο κοντά, που νόμιζες ότι τη ζεις. Ήχοι, χορός, φαγητά, νοοτροπία.
Το πρωί αγκαλιά πότε με τον Σαρτρ, πότε με τον Πρεβέρ, τον Ρεμπώ ή τον Βιγιόν, να το βλέπουν ότι διαβάζει. Μα όταν στα δεκαπέντε ανακάλυψε τον Σοπενάουερ, κλείστηκε μαζί του και τάβαλε και με τον Μπετόβεν.
Επιστρέφοντας από το Αργοστόλι μια χρονιά, βρέθηκε στο νοσοκομείο με το μαγνητόφωνο να παίζει την Ποιμενική, προκειμένου να της αφαιρέσουν την σκωληκοειδίτιδα.
Κατά την αναχώρησίν της οι γιατροί συνέστησαν ψυχίατρο. Ο Μπετόβεν ήταν σημάδι κατάθλιψης, τρώει και τα νύχια της, τρίζει και τα δόντια. Ο ψυχίατρος είπε ότι και σ’ εκείνον αρέσει ο Μπετόβεν και ότι τρώει και τα νύχια του, οπότε την ανέλαβε ξανά ο θείος ο Αδελφός.
Έτσι άρχισε η επανάσταση. Έφαγε τα νύχια της μέχρι τη ρίζα και τα ‘φτυσε την ώρα της φυσικής. Κούρεψε και τα μαλλιά της μοσχαρίσια. Δεν πήγαινε σχολείο την πρώτη ώρα, δεν διάβαζε και δεν έγραφε έκθεση στο δίωρο του Σαββάτου. Απολυτήριο δεν μπόρεσε να πάρει. Διάβασε, όμως, το καλοκαίρι. Με είκοσι σε όλα τα μαθήματα ήθελε να μπει στο Πανεπιστήμιο, χωρίς να ξέρει ότι το είκοσι θα συμψηφιζόταν με τα οχτάρια της χρονιάς.
Παρακάλεσε, είπε τώρα ξέρω να διαβάζω, μα δεν την πίστεψαν. Την έστειλαν στο Λονδίνο, με τον αδελφό της μάνας της, να γίνει γραμματεύς.
Ο θείος από την Αιθιοπία, είχε φίλους λόρδους οι οποίοι θα φρόντιζαν και για το συνάλλαγμα. Την πρώτη μέρα της έδωσε μια λίρα και την άφησε σε ένα χόστελ χτισμένο δίπλα σε ερείπια του πολέμου. ‘Ολα της θύμιζαν Κέρκυρα. Το τσάι, το τσάτνευ, η βροχή.
Την επομένη πήγε στο κολέγιο.
Κανένα ενδιαφέρον. Την άλλη μέρα εμφανίσθηκε ο θείος. Η λίρα ήταν άθικτη, δεν είχε πιεί ούτε νερό. Αλίμονο αν δεν φτάνει μια λίρα την ημέρα, της είπε. Οι φίλοι του θείου ήταν και ξαδέλφια της βασίλισσας, οι οποίοι είχαν αγοράσει οικόπεδα στο νησί στο όνομά του και ήθελαν να βγάλουν την υποχρέωση.
Η τιμιότητά του ταίριαζε με την περιποίηση που έκαναν στο κορίτσι. Μια φορά την εβδομάδα πότε μια Ρολς, πότε κάποιο άλλο πολυτελές κάρο ερχόταν στο χόστελ να την πάρει για τσάι. Γνώρισε μέχρι και τους κουμπάρους της βασίλισσας, με τους οποίους κουβέντιαζε για τους κήπους του Μον Ρεπό και για τον Φίλιππο, ο οποίος είχε γεννηθεί εκεί. Έφαγε σε τραπέζια καλεσμένη στο ‘Ητον και έκανε γκάφες, τρώγοντας τις αγκινάρες με τα χέρια και θαυμάζοντας την ωραία γαλλική κομπόστα, την κοπριά δηλαδή. Της πήρε καιρό να καταλάβει ότι τα πήγαιν’ έλα έκαναν τις φίλες της να νομίζουν ότι είναι βιζιτού. Παρακάλεσε έντρομη να σταματήσουν οι επαφές και ο θείος την είπε αχάριστη.
Ο μεγάλος της καημός, όμως, να μάθει Ισπανικά, την οδήγησε σε ένα οικοτροφείο καλογραιών, στο οποίο της έκλεισαν την πόρτα επειδή ήταν ορθόδοξη. Χτυπώντας την, όμως, με πείσμα, κατάφερε να δει την Ηγουμένη και να την πείσει να την κρατήσει, με αντάλλαγμα να ψέλνει.
Εκεί ήταν καλά. Οι Ισπανίδες χόρευαν και τραγουδούσαν, προσπαθούσαν να μάθουν Αγγλικά και εκείνη είχε την ευκαιρία να μάθει όσα Ισπανικά ήθελε.
Τρία χρόνια και πήγε μετά γραμματέας στην Ελβετία, από την οποία έφυγε νύχτα, γλυτώνοντας από το να δει το αφεντικό της επιχείρησης κρεμασμένο στο γραφείο της.
Στο νησί φύτρωναν ξενοδοχεία. Μπορούσε να δουλέψει όπου γούσταρε. Γραμματείς με τόσες ξένες γλώσσες δεν υπήρχαν. Έκλεισε δουλειά, με καλό μισθό, στο καλύτερο, μα όταν πήγε να πληρωθεί ο λογιστής της έδωσε λιγότερα από αυτά που είχε συμφωνήσει. Ήταν πρώτος εξάδελφος της μητέρας της. Ο γιος της θείας της Έλλης, που είχε λάβει το δυστύχημα. Τον είχε πάρει τηλέφωνο η μητέρα της. Η πρώτη του εξαδέλφη. Ήταν πολλά τα χρήματα, δεν άξιζε για τόσα, να της έκοβε πεντακόσια, τα οποία έκοψε.
