Για να μην πιστεύετε ότι γράφω λόγια του αέρα, εκτός από τη στιγμή που θεωρώ εντελώς ακατάλληλη για τη συνάντηση που έγινε, μεταξύ Αχτσιόγλου – Τεμπονέρα – Χριστοδουλάκη, η βασική μου διαφωνία δεν έγκειται στη χρονική στιγμή αλλά στην ουσία αυτής της συνεργασίας.
Η κεντρική διαφοροποίηση των πολιτικών σήμερα είναι στην υιοθέτηση νεοφιλελεύθερης συστημικής κοπής πολιτική. Με βάση αυτό το διαχωρισμό έχουν δημιουργηθεί τρία μεγάλα πολιτικά μπλοκ:
Το επικρατέστερο και για πολλούς ηγεμονικό νεοφιλελεύθερο μπλοκ που εκτείνεται από τη δεξιά-κεντροδεξιά μέχρι και την κεντροαριστερά, δηλαδή τη δεξιά σοσιαλδημοκρατία. Αυτό στην Ελλάδα εκφράζεται από τα κόμματα εξουσίας της ΝΔ, του ΠΑΣΟΚ και του ΣΥΡΙΖΑ.
Το δεύτερο εκφράζει το ακροδεξιό μπλοκ που κερδίζει έδαφος κυρίως σε διεθνές επίπεδο και διατείνεται ότι εκφράζει τις αντισυστημικές πολιτικές. Αυτό στην Ελλάδα εκφράζεται από τα 3 ακροδεξιά κόμματα, την Ελληνική Λύση, τη Νίκη, τους Σπαρτιάτες και τη δεξιά πλευρά της ΝΔ.
Και το τρίτο που όλο συρρικνώνεται και κάνει μεγάλη προσπάθεια να κρατηθεί ζωντανό είναι το αριστερό μπλοκ που προσπαθεί να πολεμήσει το νεοφιλελεύθερο δόγμα, ονειρεύεται μια κοινωνία μακριά από την αγορά, τουλάχιστον στις βασικές της λειτουργίες, και προτείνει αριστερές πολιτικές ουσιαστικής προστασίας του εργαζόμενου και ισότητας των κοινωνιών μας με πρωταγωνιστή την κρατική παρέμβαση. Ταυτίζεται με την αριστερή σοσιαλδημοκρατία και το δημοκρατικό σοσιαλισμό. Στην Ελλάδα, το τρίτο μπλοκ δεν εκπροσωπείται καθόλου καλά και οι λόγοι είναι πολλοί και δεν χωρούν εδώ.
Με βάση λοιπόν τα παραπάνω, δεν υπάρχει αμφιβολία ότι το υπό σύσταση κόμμα της Νέας Αριστεράς, αν μπορεί να έχει ένα φωτεινό μέλλον, είναι να καλύψει την αριστερή αυτή πολιτική όπου υπάρχει αποδεδειγμένα κενό. Η μεγάλη δυσκολία όμως είναι να το κάνει έντεχνα έτσι ώστε να μην αποκλειστεί από τη χρήση των νεοφιλελεύθερων μέσων που αναζητούν “βλακωδώς” ως πηγή ζωής την προβολή του λόγου που εκφράζει το δεύτερο και κυρίαρχο μπλοκ.
