«Διέξοδος Αριστερά» λένε 1.300 μέλη του ΣυΡιζΑ (Όλες οι υπογραφές)

«Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι η στενή ομάδα στελεχών που περιβάλλει τον Στέφανο Κασσελάκη οδηγεί, με τη συναίνεσή του, τον ΣΥΡΙΖΑ στη μετάλλαξη σε έναν απολίτικο σχηματισμό», αναφέρεται μεταξύ άλλων, σε κείμενο που δόθηκε πριν λίγο στη δημοσιότητα υπογεγραμμένο από 1.300 μέλη του ΣυΡιζΑ.

Λίγες ώρες πριν τη σύγκλιση της Κεντρικής Επιτροπής του ΣυΡιζΑ τα 1.300 μέλη εκφράζουν την έντονη ανησυχία τους για την αλλαγή πορείας του κόμματος του και θεωρώντας ότι η «διέξοδος είναι Αριστερά» προτείνουν συγκεκριμένες ενέργειες.

Αναλυτικά το κείμενο (επισημάνσεις δικές μας) και οι υπογραφές:

Εμείς, που υπογράφουμε αυτό το κείμενο, μέλη του ΣΥΡΙΖΑ-ΠΣ, μέλη με μικρότερη ή μεγαλύτερη διαδρομή στη ριζοσπαστική και ανανεωτική Αριστερά αλλά και μέλη που προσήλθαμε πρόσφατα και μάλιστα σε εποχές εκλογικής ήττας και πολιτικής υποχώρησης, είμαστε βαθιά ανήσυχοι και ανήσυχες για το παρόν και κυρίως για το μέλλον του κόμματός μας. Όλοι και όλες διαπιστώνουμε ότι ο ΣΥΡΙΖΑ-ΠΣ είναι σε αποδρομή. Μέχρι πρόσφατα πολλοί/ές τρέφαμε την ελπίδα ή την αυταπάτη ότι στο εσωτερικό του ΣΥΡΙΖΑ διεξαγόταν μια θεμιτή και θεσμικά εξασφαλισμένη αντιπαράθεση, που θα μπορούσε να επιλυθεί με συλλογικές δημοκρατικές διαδικασίες. Κοινός παρονομαστής των ανησυχιών μας σήμερα είναι η συλλογική αίσθηση ότι μετέχουμε σε ένα κόμμα που τείνει να μην έχει, με οποιοδήποτε πολιτικό σκεπτικό, σχέση με την Αριστερά. Όλα όσα γνωρίζαμε για τη φυσιογνωμία και τις κοινωνικές προτεραιότητες του ΣΥΡΙΖΑ αλλάζουν, αλλάζουν βίαια και μονομερώς.

Παρ’ όλα αυτά, ή ακριβώς για όλα αυτά που ζούμε, η διέξοδος είναι Αριστερά. Για να αντιμετωπίσουμε :

Την πικρία και την απογοήτευση από τη διπλή εκλογική ήττα του ΣΥΡΙΖΑ τον Μάιο-Ιούνιο 2023. Ήττα την οποία όφειλε να διαδεχθεί η συλλογική αναζήτηση των αιτιών, για να χαραχθεί η στρατηγική της ανάταξης, αλλά τη διαδέχτηκε η ανησυχία και ο θυμός για τη διάψευση της προσδοκίας. Συναισθήματα διάχυτα στα μέλη και τους/τις φίλους/ες του ΣΥΡΙΖΑ, ιδιαίτερα μετά την προβληματική εξέλιξη της εκλογής προέδρου, ανεξάρτητα από το πώς τα διαχειρίζονται.

Τις τάσεις παραίτησης και τις αποχωρήσεις, που εντείνονται καθημερινά τώρα που κλείνει ένας κύκλος εκλογικών αναμετρήσεων με τα αποθαρρυντικά για τον ΣΥΡΙΖΑ αποτελέσματα των αυτοδιοικητικών εκλογών. Και δεν γίνεται πια να τις παρακολουθούμε παθητικά.

Η πεποίθησή μας ότι εκεί βρίσκεται η διέξοδος, δεν είναι εμμονή, είναι στάση ζωής, ο δικός μας δοκιμασμένος τρόπος να αντισταθούμε και να ανατρέψουμε την κυριαρχία της Δεξιάς, την απειλή της ακροδεξιάς, τις ανισότητες που θεριεύουν, τις διακρίσεις που παγιώνονται.

Δεν είναι γιατί έτσι συνηθίζαμε από παλιά, αλλά γιατί αυτό απαιτούν σήμερα οι ανάγκες, τα σημερινά επίδικα, τα καθημερινά προβλήματα και οι σύγχρονες παγκόσμιες απειλές, οι επίκαιρες αντιθέσεις.

Γιατί μόνο έτσι μπορούμε να ελπίζουμε και να οραματιζόμαστε, να σχεδιάζουμε από σήμερα την αλλαγή που έχει ανάγκη η κοινωνία και η ζωή μας, τον σοσιαλισμό με ελευθερία και δημοκρατία.

Οι εξελίξεις διαψεύδουν καθημερινά και τις πιο καλοπροαίρετες διαθέσεις:

Λόγω των απαράδεκτων αλλαγών στο καταστατικό, τις οποίες και εμείς δεν καταφέραμε να αποτρέψουμε, παρότι δώσαμε μάχη και πολλοί και πολλές τις καταψηφίσαμε, η διαδικασία εκλογής προέδρου είχε μια οπερετική κατάληξη, που εξελίσσεται σε δράμα ολοκληρωτικής μετάλλαξης του ΣΥΡΙΖΑ σε απροσχημάτιστα αρχηγικό κόμμα, με ελέω θεού πρόεδρο, πηγή όλων των εξουσιών, που ασκεί «αδιαμεσολάβητα» την ηγεσία χωρίς να αισθάνεται την ανάγκη σύγκλησης των εκλεγμένων συλλογικών κομματικών οργάνων.

Το αυτονόητο αίτημα για απολογισμό και εκτίμηση του αποτελέσματος των τριών αλλεπάλληλων εκλογικών αναμετρήσεων, που κατέληξαν σε στρατηγικές ήττες, απορρίπτεται με ένα σωρό προσχήματα, παραπεμπόμενο στο αόρατο μέλλον.

Αντί γι’ αυτό, με πραξικοπηματικού χαρακτήρα αρχηγικές δηλώσεις, επιβεβαιώνεται η πρόθεση για επανάληψη των ίδιων επιλογών που μας έχουν ήδη οδηγήσει σε οδυνηρά αποτελέσματα:

Η, πιο διαχειρίσιμη, εκλογική ήττα του 2019 αντιμετωπίστηκε με μια φυγή τάχα προς τα εμπρός, που κατέληξε σε μια ρευστοποίηση του ΣΥΡΙΖΑ, προκειμένου να μετατραπεί στη «μεγάλη δημοκρατική παράταξη». Με τα γνωστά αποτελέσματα της κατάρρευσης του εκλογικού ποσοστού τέσσερα χρόνια μετά.

Το 2023, χωρίς ίχνος πολιτικής φαντασίας, αποφασίζεται να εφαρμοστεί η ίδια «σωτήρια» στρατηγική. Χωρίς την παραμικρή συζήτηση οπουδήποτε. Μετά την απογοητευτική, πλην φωτεινών εξαιρέσεων, εμφάνιση στις αυτοδιοικητικές εκλογές, αυτή η «μεγάλη ιδέα» τείνει να καταλήξει σε μια άνευ όρων συμπόρευση –ορισμένοι οραματίζονται ακόμα και συγχώνευση– ενός αποδυναμωμένου πια κόμματος με το ΠΑΣΟΚ-ΚΙΝΑΛ. Σε μια πολιτική παρωδία, που καταλαμβάνει το κενό της στρατηγικής συμμαχιών.

Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι η στενή ομάδα στελεχών που περιβάλλει τον Στ. Κασσελάκη οδηγεί, με τη συναίνεσή του, τον ΣΥΡΙΖΑ στη μετάλλαξη σε έναν απολίτικο σχηματισμό, άσχετο με οποιαδήποτε εκδοχή του ΣΥΡΙΖΑ ή και του ΣΥΡΙΖΑ-ΠΣ. Αναμασώντας προϊστορικές θεωρίες περί συνεργασίας κεφαλαίου και εργασίας και αποδίδοντας στο κεφάλαιο την ιδιότητα του εργαλείου για την καταπολέμηση των ανισοτήτων, καταντάει να υποδεικνύει νέες μεθόδους για την αποτελεσματικότερη απόσπαση της υπεραξίας από την εκμετάλλευση της εργατικής δύναμης, προτείνοντας έτσι ένα μόρφωμα συμπαραστάτη της «επιχειρηματικότητας» αντί για κόμμα στην υπηρεσία των εργαζομένων.

Και αυτό το επιχειρεί παραπέμποντας συνειδητά στις ελληνικές καλένδες κάθε συλλογική απόπειρα για αποτίμηση της μέχρι τώρα πορείας. Καθημερινά σχεδόν μας θυμίζουν ότι το ομόφωνα αποφασισμένο για τον Νοέμβριο συνέδριο δεν θα πραγματοποιηθεί στο ορατό μέλλον.

Η νέα ηγεσία δεν ενεργεί ως προεδρία, δηλαδή ως μονοπρόσωπο όργανο με καταστατικές δεσμεύσεις απέναντι στη συλλογικότητα, αλλά σαν να έχει κυριεύσει μια θέση εξουσίας την οποία προφυλάσσει σαν κόρη οφθαλμού από τη λογοδοσία στα συλλογικά όργανα.

Πεπεισμένοι/ες για την ιστορική σημασία της ιδρυτικής συμφωνίας του ΣΥΡΙΖΑ ως συνασπισμού πολιτικών δυνάμεων της ευρύτατης Αριστεράς, από την αριστερή σοσιαλδημοκρατία ως τη ριζοσπαστική Αριστερά, δεν θα μπορέσουμε να συνυπάρχουμε αρμονικά στο ίδιο κόμμα και να εκπροσωπούμαστε από μια ηγεσία που υποβάλλει αίτηση διαζυγίου από κάθε πολιτικό σκεπτικό που σχετίζεται με την Αριστερά, τις αξίες, τις ιδέες, το ήθος και το ύφος της.

Δεν μας ταιριάζει να βαυκαλιζόμαστε ότι υπάρχει μαγικό κλειδί για την κυβερνητική εξουσία που το κρατάει ο χαρισματικός ηγέτης. Προϋπόθεση για να υπάρξει ξανά προοπτική διεκδίκησης της εξουσίας από την Αριστερά είναι να ανοικοδομηθεί από τα χαμηλά ποσοστά που έχουμε οδηγηθεί ένας αξιόπιστος πολιτικός φορέας της:

• με σοβαρά επεξεργασμένο πρόγραμμα ριζοσπαστικών αλλαγών
• με αξιόπιστη και σταθερή πολιτική συμμαχιών, η οποία δεν θα διακηρύσσεται απλώς, αλλά θα οικοδομείται με συνέπεια στην κεντρική πολιτική σκηνή, σε τοπικό και περιφερειακό επίπεδο και στο πεδίο των κοινωνικών κινημάτων. Και θα οδηγεί σε προωθητικές προγραμματικές συγκλίσεις με όμορες πολιτικές δυνάμεις μέσα από την ενίσχυση της Αριστεράς και όχι με την παράδοσή της άνευ όρων σε σχέδια ξένα προς το δικό της πρόγραμμα.

Ο μύθος του ηγέτη που θα νικήσει τον Μητσοτάκη σε μια μονομαχία είναι ή αυταπάτη ή καθαρή απάτη. Και στη μία και στην άλλη εκδοχή μάς εμποδίζει να ανακτήσουμε την αναγκαία αξιοπιστία, θεμελιωμένη σε μια στέρεη αριστερή ταυτότητα:

• με σαφή ταξική τοποθέτηση υπέρ των εργαζομένων και των λαϊκών τάξεων
• με σαφή οικονομική και δημοσιονομική πολιτική ενάντια στις ανισότητες
• με εναλλακτικό παράδειγμα παραγωγής και κατανάλωσης
• με στρατηγικό στόχο τις δομικές μεταρρυθμίσεις που αλλάζουν την υπάρχουσα οργάνωση της κοινωνίας
• με τολμηρή ριζοσπαστική πολιτική για την αντιμετώπιση της κλιματικής κρίσης με επίκεντρο πολιτικές δίκαιης μετάβασης στην πράσινη οικονομία
• με ανάκτηση της στενής σχέσης με τα κινήματα για την προάσπιση των δικαιωμάτων (πρώτιστα των προσφύγων/ισσών και το αντιρατσιστικό, της ΛΟΑΤΚΙ+ κοινότητας, των αναπήρων, με το νεανικό και αντιαυταρχικό κίνημα)
• με ισχυρούς δεσμούς με το φεμινιστικό κίνημα
• με οργανικούς δεσμούς με τα κινήματα της νέας γενιάς, τις προσδοκίες και τους αγώνες της για ένα αξιοβίωτο σήμερα και ένα καλύτερο αύριο σχεδιασμένο με τη δική της συμμετοχή
• με σαφείς θέσεις για τη διάκριση κράτους και εκκλησίας.
• με σαφές στρατηγικό όραμα για την Ευρώπη των λαών, με σταθερό ευρωπαϊκό προσανατολισμό σε οργανική σχέση και συντονισμό με την ευρωπαϊκή Αριστερά
• με την υπεράσπιση των κυριαρχικών δικαιωμάτων της χώρας μέσα από μια εξωτερική πολιτική καλής γειτονίας, με οδηγό την ύφεση, την επιδίωξη της ειρήνης και του αφοπλισμού, απαλλαγμένη από τις επιρροές του εθνικισμού, ακόμα κι όταν αυτός ντύνεται με «πατριωτικό» μανδύα.

Η αντίθεσή μας με τη σημερινή ηγετική ομάδα και τη στρατηγική της μετάλλαξης δεν είναι μια συνηθισμένη εσωκομματική αντιπαράθεση, είναι ταυτοτικού χαρακτήρα. Η επίκληση της ενότητας δεν μπορεί να γίνεται σε βάρος της Αριστεράς. Ακριβώς στο έδαφος της Αριστεράς είναι που επιδιώκεται η ενότητα.

ΣΥΡΙΖΑ δεν μπορεί να είναι οι τραμπουκισμοί και η θρασύτητα ενός πνεύματος ιδιοκτήτη που αποφαίνεται «όποιος διαφωνεί, να φεύγει». Είμαστε όλοι/ες εμείς που τον ιδρύσαμε, τον πιστέψαμε, τον αναδείξαμε διεκδικητή της κυβέρνησης, καταφυγή των πολλών, των «από κάτω», αντίπαλο του ακροδεξιού λαϊκισμού που καιροφυλακτεί.

Πρόθεσή μας και στόχος μας είναι να διασφαλίσουμε έναν πολιτικό χώρο ικανό να υπερασπίζεται και να προβάλλει την ταυτότητα, τη φυσιογνωμία, τις αξίες, τις ιδέες και τις πολιτικές προτάσεις της Αριστεράς, ανοιχτό στις δεκάδες χιλιάδες γυναίκες και άνδρες της Αριστεράς, της οικολογίας, του φεμινιστικού κινήματος, των κινημάτων της νεολαίας, των κοινωνικών κινημάτων, που νιώθουν την ανάγκη να συζητήσουν και να δράσουν από κοινού για το παρόν και το μέλλον της, για το δικό τους παρόν και μέλλον, είτε μετέχοντας σε αυτόν είτε παρακολουθώντας την πορεία του, χωρίς να εγκαταλείπουν για την ώρα τις σημερινές επιλογές τους.

Θέλουμε να δημιουργήσουμε έναν κοινό τόπο ικανό να εμπνεύσει αισιοδοξία και να κινητοποιήσει όσους/ες οδηγούνται στην παραίτηση, αλλά και το «πλήθος της αποχής», που το τροφοδοτεί η λαθεμένη πεποίθηση ότι από την πολιτική δεν έχει τίποτα να περιμένει κανείς, ενώ, αντίθετα, από τη συμμετοχή μας στις διεργασίες της πολιτικής και στα κοινωνικά κινήματα εξαρτώνται σχεδόν τα πάντ