Της Δώρας Κουγιουμτζή
Δεν είχε ακούσει ποτέ της ξανά, μια τόσο όμορφη λέξη. Έμεινε δευτερόλεπτα με κλειστά τα μάτια επαναλαμβάνοντάς την, μέχρι να γευτεί ένα μέρος της γοητείας της. Σκέφτηκε πως έπρεπε να ήταν ήδη τοποθετημένη κάπου. Όχι! Τοποθετημένη δεν της άρμοζε. Ενταγμένη ίσως, όχι, ούτε αυτό. Να ανήκε ίσως, στους κόλπους ενός ποιήματος ή ενός τραγουδιού! Ναι! Ένα τραγούδι θα μπορούσε να υποστηρίξει την ιδιαιτερότητά της, να ξεδιπλώσει το άυλο των γραμμάτων της. Την μαγεία που ένοιωσε όταν την πρωτάκουσε. Θα μπορούσε όμως και να τη λιγοστέψει…
Δεν είχε ιδέα τι σήμαινε. Το καθυστερούσε να την γκουγκλάρει… ήθελε να επιβραδύνει την ευχαρίστηση που ένοιωθε, την φαντασίας της που είχε ανοίξει διάπλατα προσπαθώντας να την εξηγήσει. Το μυαλό της έτρεχε σ’ ωκεανούς, ίσως στα βαθύτερα ανεξερεύνητα σημεία τους, όπου ένας ολόκληρος κόσμος, μη ιδωμένος από ανθρώπινα μάτια, υπήρχε, ζούσε, δρούσε γλιστρώντας στα πολύχρωμα (ποιος να ήξερε) νερά τους, γεμάτος από μαγικά πλάσματα, ίσως η λέξη της σήμαινε μια γοργόνα που σαγηνεύοντας , έψαχνε το ταίρι της…
Ή κάτι εξώκοσμο. Η ανάγκη της; την έσπρωχνε να δραπετεύσει από την πραγματικότητα. Ένα πουλί ίσως, πολύχρωμο, το πιο περίεργο, που είχε την ικανότητα να πετάει τόσο ψηλά, που κάποια στιγμή, κοιτώντας όσο πιο πάνω και μακρύτερα γίνεται, κατάφερνε να βγει απ’ την στρατόσφαιρα, η ανάσα του, ο αέρας του, δεν τελείωναν ποτέ… συνέχιζε το ταξίδι του ανάμεσα στ’ αστέρια…
Όταν η φαντασία της χόρτασε, και περιέργως πώς, μη έχοντας την παραμικρή αγωνία για μία τυχόν απογοήτευσή της, πάτησε το κουμπί στον υπολογιστή της …
Πάλσαρ! «Το Πάλσαρ είναι ένα περιδινούμενο άστρο νετρονίων. Οι Πάλσαρς είναι μια κατηγορία παλλόμενων ραδιοαστέρων που εμφανίζονται ως ουράνιες ραδιοπηγές, ουράνια δηλαδή σώματα που εκπέμπουν ανιχνεύσιμη ηλεκτρομαγνητική ακτινοβολία με τη μορφή ραδιοφωνικών κυμάτων …»
Τραγούδι λοιπόν, ένα τραγούδι … έξω απ’ τον κόσμο, στ’ άστρα, στο σύμπαν, στα όνειρά της…
Εκείνο το βράδυ κοιμήθηκε χαμογελώντας. Παρακαλούσε μέρες για ένα όμορφο όνειρο, όμως η περιήγηση του Μορφέα εκείνο το βράδυ ξεπέρασε τις προσδοκίες της.
Ξύπνησε το άλλο πρωί, ξέροντας ακριβώς τι ήθελε να κάνει. Δεν είχε σημαδέψει μέχρι τότε το σώμα της, όμως τώρα, βρέθηκε σίγουρη, να χτυπά την πόρτα απ’ το τατουατζίδικο της γειτονιάς της. Ο νεαρός που την ανέλαβε, δεν της έδωσε σημασία. «Έχετε αποφασίσει;» την ρώτησε μόνο. Εκείνη έγνεψε καταφατικά. Άπλωσε το χέρι της και το γύρισε με την παλάμη προς τα πάνω. Ο νεαρός άρχισε την προεργασία, καθάρισε το σημείο σχολαστικά … την κοίταξε … πήρε την βελόνα … «Πάλσαρ», του είπε, «γαλάζιο»…
Η λέξη άρχισε να σχηματίζεται στο δέρμα της. Όσο προχωρούσε ο νεαρός, γινόταν όλο και πιο προσεκτικός, θαρρείς κι αργούσε να ολοκληρώσει την δουλειά του. Όταν τελείωσε, ταμπονάρισε με φάρμακο το σημαδεμένο χέρι. Έμεινε να κοιτάζει το γαλάζιο Πάλσαρ. Έδειχνε αμήχανος. Πέρασε το χέρι του απαλά, σαν υπογραφή απ’ το δημιούργημά του κι έπιασε το χέρι της. Δεν το είχε καταλάβει, αλλά ο αντίχειράς του ασυναίσθητα έμοιαζε να χαϊδεύει τ’ ακροδάχτυλά της. Σήκωσε το βλέμμα του πάνω της. Είχε πολύ καιρό να την κοιτάξει κάποιος έτσι…«Τί σημαίνει;» , την ρώτησε διστακτικά …
Eίχε πολλά να του πει …
