Από την ιστοσελίδα armyvoice, ρεπορτάζ της Ιωάννας Ηλιάδη
Η 21η Απριλίου είναι για το ΓΕΕΘΑ κίνημα
Η ορολογία – ξέπλυμα των χουντικών βρίσκει άραγε σύμφωνο τον υπουργό Εθνικής Άμυνας Νίκο Δένδια;
Γράφαμε τις προάλλες για το λεύκωμα που εξέδωσε το ΓΕΕΘΑ και το μοίρασε σε δημοσιογράφους σε μια άκρως συμβολική κίνηση, την ημέρα της παραλαβής των καθηκόντων του νέου υπουργού Άμυνας Νίκου Δένδια.
Το Γραφείο του Αρχηγού ΓΕΕΘΑ στρατηγού Φλώρου διάλεξε τη συγκεκριμένη ημέρα για να διανείμει το «Ιστορικό Λεύκωμα», που εξέδωσε το Γενικό Επιτελείο.
Το λεύκωμα αφορά στα 73 χρόνια του ΓΕΕΘΑ και η έκδοσή του δεν συμπίπτει με κάποια κομβική επέτειο, όπως συνηθίζεται σε άλλες περιπτώσεις (πχ στα 75 ή 100 χρόνια από την επέτειο της ίδρυσης). Αυτό όμως είναι το λιγότερο περίεργο στην συγκεκριμένη έκδοση.
Η έκδοση είναι στα ελληνικά και στα αγγλικά, με 6 σελίδες πρόλογο του Αρχηγού ΓΕΕΘΑ Κωνσταντίνου Φλώρου (3 στα ελληνικά και 3 στα αγγλικά)
Αξιοσημείωτο είναι ότι το κείμενο για την παρουσίαση του κάθε διατελέσαντα αρχηγού ΓΕΕΘΑ καταλαμβάνει έκταση έως το πολύ τα 3/4 της σελίδας, πλην τριών που καταλαμβάνουν όλη τη σελίδα:
- Του στρατάρχη Αλέξανδρου Παπάγου
- Του πρόσφατα αποβιώσαντος στρατηγού Κωσταράκου
- Του νυν αρχηγού ΓΕΕΘΑ στρατηγού Φλώρου
Ξεφυλλίσαμε πριν λίγες ημέρες το λεύκωμα και διαπιστώσαμε ότι επιχειρείται ένα ξέπλυμα των πραξικοπηματιών, αφού πολλές φορές αναφέρονται ως κινηματίες, ενώ γίνεται λόγος για «επικράτηση του κινήματος της 21ης Απριλίου».
Προφανώς αναφέρεται στο στρατιωτικό πραξικόπημα, το οποίο δεν ήταν κίνημα και οι πρωταγωνιστές του δεν μπορούν να χαρακτηριστούν σε καμία περίπτωση ως κινηματίες, αλλά η ιστορία έχει καταλήξει ότι είναι πραξικοπηματίες.
Είναι ιδιαίτερα περίεργη η εμφάνιση αυτού του λευκώματος την συγκεκριμένη περίοδο που η ακροδεξιά επανεμφανίστηκε δυναμικά στην Ελλάδα, εκλέγοντας μάλιστα βουλευτές.
Δεν μπορεί παρά να παρατηρήσει κάποιος ότι το ΓΕΕΘΑ ως θεσμός επιχειρεί να δημιουργήσει λανθασμένες εντυπώσεις για το πραξικόπημα της 21ης Απριλίου, αναφέροντάς το άλλοτε ως πραξικόπημα και άλλοτε ως κίνημα.
Τελικά τι ήταν για το ΓΕΕΘΑ; Πραξικόπημα ή κίνημα; Γνωρίζει ο υπουργός Εθνικής Άμυνας Νίκος Δένδιας την συγκεκριμένη έκδοση η οποία μάλιστα είναι και σε δυο γλώσσες και προφανώς πρόκειται να δοθεί ως δώρο και εκτός της χώρας;
Είναι η το «κίνημα της 21ης Απριλίου» η επίσημη εκδοχή της χώρας για το χουντικό πραξικόπημα; Θα επιτρέψει ο κ. Δένδιας να κυκλοφορήσει ευρέως αυτό το λεύκωμα που προσβάλει ευθέως την Δημοκρατία;
Σχόλιο του Λάμπρου Φλιτούρη
Σε άλλο δημοσίευμα της ίδιας ιστοσελίδας ο Λάμπρος Φλιτούρης ο οποίος διδάσκει ευρωπαϊκή Ιστορία στο Τμήμα-Ιστορίας Αρχαιολογίας του Πανεπιστημίου Ιωαννίνων, σχολιάζει το γεγονός ως εξής:
«Προβληματισμό προκαλεί ο τρόπος με τον οποίο περιγράφονται τα έτη της στρατιωτικής δικτατορίας 1967-1974 και των πρωταγωνιστών της στην πρόσφατη έκδοση του Γενικού Επιτελείου Εθνικής Άμυνας «Ιστορικό Λεύκωμα-73 χρόνια».
Πιθανώς από αβλεψία ή άγνοια των συντακτών -ειδικά των βιογραφικών σημειωμάτων των ηγετών του στρατεύματος- η συγκεκριμένη περίοδος αναφέρεται συχνά ως «κίνημα της 21ης Απριλίου».
Αν και στο κυρίως κείμενο της αφήγησης γίνεται λόγος για «πραξικόπημα», αποφεύγεται ωστόσο -στις περισσότερες των περιπτώσεων- η χρήση της λέξης «δικτατορία» ή «χούντα».
Απουσιάζει το βασικό χαρακτηριστικό του πραξικοπήματος το ότι δηλαδή υπήρξε «στρατιωτικό» και προτιμάται το πιο… εύηχο (;) «στρατιωτικό κίνημα».
Οι πραξικοπηματίες αξιωματικοί χαρακτηρίζονται ως «κινηματίες», επαναφέροντας έτσι έναν όρο παρωχημένο, πλέον αδόκιμο και σαφώς ηπιότερο εως και ουδέτερο.
Ομοίως επιλέγεται η αναφορά στους πολιτικούς τίτλους που σφετερίστηκαν οι δικτάτορες να γίνεται άνευ εισαγωγικών (Πρόεδρος, πρωθυπουργός, υπουργός κτλπ), ενώ στην επιστημονική βιβλιογραφία οι συγκεκριμένοι κάλπικοι τίτλοι αναφέρονται συνηθέστερα εντός εισαγωγικών (π.χ. «Πρωθυπουργός», «Κυβέρνηση» κ.ο.κ) ώστε να γίνεται σαφής η μη νόμιμη χρήση τους και κατ’επέκταση η μη σύννομη κατάληψη της εξουσίας.
Τέλος το οπερατικό κίνημα του Κωνσταντίνου τον Δεκέμβριο του 1967 χαρακτηρίζεται ως «φιλοβασιλικό αντιδικτατορικό κίνημα» αποδίδοντας στον βασιλιά αντιδικτατορικές προθέσεις και στην ουσία υιοθετώντας τις απόψεις που είχε διατυπώσει εν ζωή ο τέως μονάρχης για το ρόλο του κατά τους πρώτους μήνες της δικτατορίας.
Μια μεγαλύτερη προσοχή θα ήταν αναγκαία από τους συντάκτες των συγκεκριμένων κειμένων.
Θεωρώ ότι δεν χρειάζεται να επιχειρείται μια λεκτική λείανση του ρόλου του στρατού κατά την συγκεκριμένη περίοδο και να χρησιμοποιούνται ήπιες εκφράσεις για μια περίοδο της πρόσφατης ιστορίας μας που έχει αξιολογηθεί από την ιστορική έρευνα και έχει καταδικαστεί από τον ελληνικό λαό».
