Άρθρο της εφημερίδας The New York Times το οποίο δημοσιεύτηκε στα ελληνικά στην εφημερίδα Καθημερινή
H σχέση τους είναι αμφίδρομη. Εκείνος τους διασκεδάζει, τους δίνει αξία, μιλάει τη γλώσσα τους και αυτοί του δίνουν ψήφους αλλά και στήριξη απέναντι στις νομικές συνέπειες των πράξεών του
Κάποτε ο Μπιλ Κλίντον, θέλοντας να εξηγήσει τη διαφορά ανάμεσα στα δύο κόμματα των ΗΠΑ, είχε πει πως οι Δημοκρατικοί θέλουν να τους ερωτευτείς ενώ οι Ρεπουμπλικανοί να τους υπακούσεις.
Αυτή η διάκριση δεν φαίνεται να ισχύει επί των ημερών του Ντόναλντ Τραμπ. Η κατά κράτος νίκη του στην Αϊόβα αποκάλυψε πως διαθέτει ένα τεράστιο απόθεμα αφοσίωσης μεταξύ των ψηφοφόρων του κόμματός του. Αυτή η σχέση είναι αμφίδρομη. Εκείνος τους διασκεδάζει, τους δίνει αξία, μιλάει τη γλώσσα τους και αυτοί του δίνουν ψήφους αλλά και στήριξη απέναντι στις νομικές συνέπειες των πράξεών του. Αυτή η σύνδεση έχει δημιουργήσει μία από τις πιο ισχυρές πολιτικές δυνάμεις στην Ιστορία των ΗΠΑ.
Στις πρώτες εκλογές για το χρίσμα του προέδρου, οι Ρεπουμπλικανοί ψηφοφόροι απέρριψαν μια σειρά από δελεαστικές εναλλακτικές επιλογές και απέδειξαν ότι εξακολουθούν να τον λατρεύουν.
«Δεν είναι απλώς ένας υποψήφιος, είναι ο ηγέτης ενός εθνικού κινήματος», δήλωσε ο Νιουτ Γκίνγκριχ, πρώην μέλος της Βουλής των Αντιπροσώπων. «Γι’ αυτό, όσο οι νομικές διώξεις αυξάνονται, τόσο το κίνημα εξοργίζεται και τον στηρίζει με μεγαλύτερο πάθος».
Υψηλό το ρίσκο
Το ρίσκο που ενέχει η ασυνήθιστη επιρροή που ασκεί ο Τραμπ στους ψηφοφόρους δεν είναι καθόλου λίγο. Ενθαρρύνοντάς τους να τον βλέπουν σαν άτρωτο και υπεράνω νομικών κυρώσεων, προωθεί άλλες φορές υπόρρητα και άλλες φορές ανοιχτά μια απαξίωση προς τους θεσμούς, η οποία μπορεί να έχει εντελώς απρόβλεπτη κλιμάκωση.
«Πολλοί άνθρωποι που υποστηρίζουν τον Τραμπ είναι ενοχλημένοι με την αντιπροσωπευτική δημοκρατία και πιστεύουν πως μια αυταρχική κυβέρνηση είναι προτιμότερη αυτή τη στιγμή για να σωθεί το έθνος από ποιος-ξέρει-τι», εξήγησε ο πρώην Ρεπουμπλικανός βουλευτής Τσαρλς Μπας, ο οποίος ψήφισε τον Τραμπ στο παρελθόν αλλά δεν θα το κάνει φέτος.
Ο Τραμπ έχει περάσει χρόνια «χαϊδεύοντας τα αυτιά» των ψηφοφόρων του. Του έχει γίνει σχεδόν εμμονή. Προσπαθεί πάντοτε να επιτίθεται στους εχθρούς τους, να αφουγκράζεται τα παράπονά τους. Αυτή η ιδέα κατηύθυνε, για παράδειγμα, την επιλογή του να μη φοράει μάσκα στον Λευκό Οίκο κατά τη διάρκεια του ξεσπάσματος της πανδημίας του κορωνοϊού το 2020. Και, ίσως, το πιο γλαφυρό παράδειγμα της σχέσης που έχει χτίσει μαζί τους να είναι η διαρκής αναφορά στις δίκες του και η αίσθηση που επιχειρεί να δημιουργήσει ότι οι εισαγγελείς κυνηγούν και τους οπαδούς του.
«Εγώ κι εσείς είμαστε πλάι πλάι σ’ αυτή τη μάχη – κι έχουμε καταφέρει να χτυπήσουμε το διεφθαρμένο σύστημα της Ουάσιγκτον όπως κανείς άλλος στο παρελθόν», είπε στην Αϊόβα, προσθέτοντας ότι «το πολιτικό κατεστημένο και οι παγκόσμιες ελίτ είναι σε πόλεμο μαζί μας – πρέπει να πολεμήσουμε».
Ο Ρον ντε Σάντις και η Νίκι Χέιλι, οι δύο επικρατέστεροι αντίπαλοί του, φαίνεται πως δεν είχαν από πού να πιαστούν. Το χάρισμα του τέως προέδρου να επιστρέφει κάθε κατηγορία εναντίον του, πολλαπλασιασμένη, προς αυτόν που τη διατύπωσε, τους έκανε να προσπαθήσουν να μην επιτεθούν στον Τραμπ ευθέως. Το αποτέλεσμα της Αϊόβα έδειξε πως αυτή η τακτική ναυάγησε.
«Δεν νομίζω ότι ο Τραμπ είναι πραγματικά Ρεπουμπλικανός», υπογράμμισε ο πρώην γερουσιαστής του Νιου Χαμσάιρ Τζουντ Γκρεγκ, ψηφοφόρος της Χέιλι. «Είναι ένας μονόκερος μέσα στο κόμμα κι έχει προσπαθήσει να κεφαλαιοποιήσει τη σπάνια προσωπικότητά του για να πετύχει δικούς του σκοπούς. Οι Ρεπουμπλικανοί γίνονται όλο και πιο λαϊκιστές, όλο και πιο αντικαθεστωτικοί. Αυτό όμως δεν σημαίνει πως θα βγάλουν για αρχηγό ένα πρόσωπο όπως ο πιο μετριοπαθής Τζιμ Τζόρνταν. Τελείωσε, το κόμμα δεν ξαναγυρνάει σε αυτό που ήταν».
