Ένα διήγημα του Γιώργου Δ. Μπέτη
Υπάρχουν στιγμές στη ζωή του ανθρώπου σημαντικές, που τη χαράζουν ανεξίτηλα και καθορίζουν την πορεία και το μέλλον του. Το περίεργο όμως είναι ότι τίποτα δεν προειδοποιεί γι’ αυτή την ιδιαιτερότητά τους. Όλα έρχονται μετά και καταγγέλλουν ή επιβραβεύουν μια ενέργεια, μια απόφαση, μια στάση. Ως τότε δεν υπάρχει κάποιο σημάδι που να υπογραμμίζει τον κίνδυνο ή την ευκαιρία τέλος πάντων. Είναι εκείνος ο παράγοντας που αφήνει να φυτρώσει αυτό που λέμε καλοτυχία ή κακοτυχία, το γήπεδο όπου παίζουν οι πιθανότητες με τη ζωή και το θάνατο του ανθρώπου.
Μια τέτοια στιγμή ήταν κι αυτή, κατά την οποία θέλησε ο Σωτήρης να παρακολουθήσει μαθήματα, για να πάρει άδεια οδήγησης αυτοκινήτου. Όχι πως το αποφάσισε ξαφνικά. Από μικρός, όπως όλα τα παιδάκια, έπαιζε με τ’ αυτοκινητάκια του κι ονειρευόταν μια μέρα, όταν θα μεγαλώσει και θα έχει και την οικονομική δυνατότητα, ν’ αγοράσει ένα αυτοκίνητο, να καθίσει πίσω από το τιμόνι του και να γυρίσει όλη την Ελλάδα ή και την Ευρώπη! Δεν είναι δα και κάτι τόσο ακατόρθωτο! Ένα καλό αυτοκίνητο χρειάζεται, μια στοιχειώδης οικονομική δυνατότητα και καλή παρέα!
Δεν ήταν, βέβαια, και μικρός! Είχε περάσει τα τριάντα του κι είχε αποκατασταθεί επαγγελματικά. Η αμοιβή του του επέτρεπε και ν’ αγοράσει «ένα αμάξι της προκοπής», όπως συνήθιζε να λέει, και να το συντηρεί. Δεν υπολόγιζε σε άλλα πορτοφόλια, γιατί γι’ αυτόν δεν υπήρχαν τέτοια. Υπολόγιζε μόνο σε κάποιο διακανονισμό ή και σε συμφέρουσες δόσεις, αν κατέληγε στη λύση leasing. Όλα αυτά όμως θα μπορούσαν να γίνουν μόνον εάν αποχτούσε άδεια ικανότητας οδηγού.
Το «Χρυσό Τιμόνι» ήταν το κατάλληλο για την περίσταση κι έτσι το επισκέφτηκε μια μέρα για να μάθει τι ακριβώς χρειαζόταν να κάνει, για ν’ αποχτήσει το δίπλωμα του οδηγού.
Τα γραφειοκρατικά και γενικότερα τη διαδικασία τα είχε πληροφορηθεί από το διαδίκτυο. Το πώς όμως αυτές οι οδηγίες υλοποιούνται τον οδήγησε σ’ αυτή την επίσκεψη. Η κυρία, με την οποία μίλησε, του έδωσε όλες τις πληροφορίες· σε ποιο συγκεκριμένο γιατρό πρέπει να πάει για να εξασφαλίσει τις αναγκαίες βεβαιώσεις, πώς, συγκεκριμένα, θ’ αντιμετωπίσει τα άλλα γραφειοκρατικά, ποιες ώρες και με ποιον εκπαιδευτή θα μάθει να οδηγεί .
- Πάρτε τις βεβαιώσεις και μιλάμε μετά για τις λεπτομέρειες, του είπε.
- Τι λεπτομέρειες; Κι άλλες; Αφού τα κανονίσαμε όλα!
- Δε θα πρέπει να κάνουμε τις αιτήσεις για τις εξετάσεις; Πότε θα δώσετε τα θεωρητικά και πότε θα εξεταστείτε στην οδήγηση; Δεν πρέπει να το κανονίσουμε κι αυτό;
- Και γιατί δεν το κανονίζουμε τώρα;
- Κι αν οι γιατροί δε σας δώσουν τη βεβαίωση; Να πληρώσετε τζάμπα; Άλλωστε δε δέχονται την αίτηση, αν δε συνυποβάλουμε και τις βεβαιώσεις των γιατρών.
- Ας περιμένουμε, λοιπόν! Είπε και χαιρέτησε.
Δε χρειάστηκε να περιμένει πολύ, για να πάρει τα πολυπόθητα έντυπα με τις ιατρικές βεβαιώσεις και εμφανίστηκε και πάλι στο «Χρυσό Τιμόνι» και την γνωστή εξυπηρετική κυρία. Της παρέδωσε τα δικαιολογητικά κι υπέβαλε την αναγκαία αίτηση.
- Πότε θα δώσετε τα θεωρητικά; Τον ρώτησε η κυρία.
- Πότε μπορούμε το συντομότερο;
- Σε μία εβδομάδα. Αλλά δε θα σας έλεγα να δώσετε τόσο γρήγορα. Είναι, ξέρετε, δύσκολα!
Διάολε! Σκέφτηκε. Τελείωσα το πανεπιστήμιο και θα δυσκολευτώ σε εξετάσεις που τις περνούν κι αυτοί που μόλις τελείωσαν το δημοτικό;
- Σε μια εβδομάδα, λοιπόν.
- Όπως θέλετε. Εγώ πάντως σας είπα· είναι δύσκολα!
- Θα το ρισκάρουμε! Τα μαθήματα της οδήγησης πότε θα ξεκινήσουν;
- Μόλις περάσετε, με το καλό, τα σήματα, θα το ρυθμίσουμε.
- Εντάξει, λοιπόν!
Πήρε το έντυπο με τις ερωτήσεις και τις απαντήσεις, χαιρέτησε την κυρία και γύρισε στο σπίτι του.
Μετά από δέκα μέρες, λοιπόν, εμφανίστηκε και πάλι, για να «ρυθμίσουν» με την κυρία το ζήτημα των μαθημάτων οδήγησης. Εκείνη, χαμογελαστή κι ευγενική πάντα, αφού του έδωσε συγχαρητήρια για την επιτυχία του στα γραπτά, του ζήτησε να της αναφέρει τις ώρες και τις μέρες που θα μπορούσε να κάνει μάθημα οδήγησης. Του είπε για τα τρία αυτοκίνητα που διέθετε το γραφείο τους, όλα σχετικά καινούργια, και τους εκπαιδευτές που θ’ αναλάβουν να τους μάθουν να οδηγούν. Ένας θα ήταν ο εκπαιδευτής του και θα οδηγούσε πάντα το ίδιο αυτοκίνητο. Στη δική του περίπτωση θα ήταν ο Μίμης και την πρώτη φορά θα ξεκινούσαν από το γραφείο. Τα επόμενα ραντεβού θα τα ρύθμιζαν μεταξύ τους. Συμφώνησαν κι αναχώρησε για το σπίτι του. Θα έμπαινε στο αυτοκίνητο σε δυο μέρες και θα καθόταν στο τιμόνι!
Οι μέρες περνούν βασανιστικά αργά, όταν θέλεις κάτι πολύ και σύντομα, ή τουλάχιστον έτσι νομίζεις. Περίμενε, λοιπόν, ο Σωτήρης πώς και πώς να περάσουν οι ώρες και να πάρει στα χέρια του το τιμόνι. Συναντήθηκαν με το Μίμη, κάθισαν, επιτέλους, στις μπροστινές θέσεις του αυτοκινήτου! Στην αριστερή αυτός, κρατώντας το τιμόνι, στη δεξιά ο Μίμης που θα τον βοηθούσε να μπορεί να οδηγεί το όχημα. Σε δυο μόνο μέρες είχε μάθει να κινείται σε δρόμους ήπιας κυκλοφορίας της πόλης και να ελέγχει το πόδι του, ώστε το όχημα να πηγαίνει με μικρή ταχύτητα και να φρενάρει, όταν θα ήταν αναγκαίο. Δεν έλειπαν, ασφαλώς τα αιφνιδιαστικά σβησίματα της μηχανής και τ’ απότομα φρεναρίσματα λόγω της απειρίας του οδηγού και της αδυναμίας του να συντονίσει τα πόδια του.
Την τρίτη μέρα πήγαν σε κάποιο πιο πλατύ δρόμο για να δοκιμάσει ο Σωτήρης να παρκάρει το αυτοκίνητο.
- Θα ξεκινήσουμε σήμερα με δεξί παρκάρισμα, είπε ο Μίμης.
Επί μιάμιση ώρα ο Σωτήρης προσπαθούσε να παρκάρει! Ήταν ένας χώρος ανάμεσα σε δύο αυτοκίνητα, όπου θα μπορούσε να σταθμεύσει και φορτηγό! Στα δικά του μάτια όμως φαινόταν πολύ μικρός! Την ώρα της οδήγησης κουβέντιαζαν πού και πού με το Μίμη, έναν σχεδόν συνομήλικό του τύπο. Ήταν σχεδόν γείτονες. Έμενε στην κοντινή συνοικία, αλλά πήγαινε και στα δικά του μέρη κι έτσι γνώρισε τη γυναίκα του, τη Μαίρη.
- Τώρα όμως δουλεύεις εδώ, αλλά μένετε στην παλιά σου γειτονιά;
- Τώρα, φιλαράκο, είπε ο Μίμης, δουλεύω εδώ, αλλά μένουμε ο καθένας στη δική του γειτονιά.
- Δεν καταλαβαίνω.
- Άστο μην το ψάχνεις!
Δεν το έψαχνε ο Σωτήρης και συνέχιζε να παρκάρει δεξιά κι αριστερά, στο ίσιωμα ή στην ανηφόρα και την κατηφόρα, πήγαινε και μερικές βόλτες στους δρόμους της γειτονιάς και ξαναγυρνούσε και πάλι στο ίδιο μέρος για να παρκάρει. Όταν η ώρα περνούσε, πήγαιναν προς το σπίτι του, αφού πρώτα σταματούσαν καθ’ οδόν να παραλάβουν την κυρία που θα γύριζε το αυτοκίνητο στους ίδιους δρόμους, προφανώς!
Την επόμενη φορά ο Σωτήρης νόμιζε πως θα βγουν στη εθνική οδό να κινηθούν ανάμεσα σε άλλα, πολλά αυτοκίνητα, με πιο μεγάλες ταχύτητες, αλλά ο Μίμης είχε άλλη άποψη.
- Σήμερα θα κάνουμε πορεία με την όπισθεν!
- Ό,τι πεις! Έκανε πικαρισμένος ο Σωτήρης.
- Ξέρω τι σου λέω και τι κάνω. Οι πιο πολλοί κόβονται σ’ αυτά.
- Εντάξει!
Ένα οικόπεδο γωνιακό, που είχε ακόμη μείνει άχτιστο θα τους βοηθούσε σ’ αυτό το σημαντικό μάθημα! Κι επειδή ήταν κατηφορικό, ήταν «ό,τι πρέπει» και για παρκάρισμα στην ανηφόρα και πορεία με την όπισθεν και για οπισθογωνία, που θα κάνανε την άλλη φορά.
Όταν πέρασε ένα περίπου μισάωρο σε πορεία με την όπισθεν, ο Μίμης τον οδήγησε σ’ ένα τμήμα της εθνικής οδού, όπου δεν υπήρχε μεγάλη κίνηση και κινήθηκαν προς την έξοδο της πόλης. Πήγαν σχετικά καλά. Βέβαια, κάθε τόσο ο δάσκαλος έκανε παρατήρηση στο μαθητή του, να προσέχει πολύ, γιατί στην εθνική ένα λάθος μπορεί να κοστίσει ζωές, να υπολογίζει τη δύναμη του ποδιού του, για να μη μαρσάρει άσκοπα και να μην τρέχει πολύ, ώστε να ελέγχει το αυτοκίνητο.
Ο Σωτήρης το άκουγε με προσοχή και ταυτόχρονα κοιτούσε το δρόμο, τα αυτοκίνητα που έρχονταν από την αντίθετη κατεύθυνση, στο άλλο ρεύμα, και τον καθρέφτη του δικού του οχήματος, για να βλέπει ποιοι έρχονται πίσω του. Ήταν διαρκώς σε υπερδιέγερση κι αυτό τον κούραζε και περίμενε πώς και πώς να βγει σε δρόμους πιο ήπιας κυκλοφορίας. Έτσι, όταν ο Μίμης του είπε να βγάλει φλας δεξιά, ανάσανε βαθιά. Θα ηρεμούσε κάπως.
- Η γυναίκα σου πού μένει στη γειτονιά μας; Τον ρώτησε μόλις βγήκε από την εθνική οδό και βρήκε κάπως την ηρεμία του, για να πουν κάτι άλλο, πέρα από τις οδηγίες της οδήγησης.
Ο άλλος αιφνιδιάστηκε.
- Δε σου το είπα; Εκεί που κάνουμε το παρκάρισμα και την οπισθογωνία. Όχι, βέβαια, από τη μεριά που είμαστε εμείς, αλλά στο σπίτι που είναι ακριβώς απέναντι από το οικόπεδο που κάνουμε εμείς μάθημα. Φαντάζομαι πως θα κατάλαβες πως είμαστε σε διάσταση.
- Δεν το είχα σκεφτεί. Συγγνώμη για την αδιακρισία.
Φοβήθηκε μην καταλάβει πως έλεγε συνειδητά ψέματα. Του είχε φανεί απ’ την αρχή περίεργο το να κάθεται σ’ ένα μέρος μόνο αυτός με τους μαθητευόμενούς του και να κάνει τα ίδια και τα ίδια! Τον είχε εκνευρίσει και είχε σκεφτεί να παραπονεθεί στη διεύθυνση της επιχείρησης. Όμως φοβήθηκε μην τον απολύσουν και δεν ήθελε να είναι αυτός η αιτία αυτής της απόλυσης. Από την άλλη όμως θεωρούσε ότι, έχοντας το δικό του πόνο, τον αγνόησε εντελώς και δεν τον σεβάστηκε! Πώς να πεις όμως σε κάποιον που του διαλύεται το σπίτι να σεβαστεί τους γύρω του;
Τελείωσε, τέλος πάντων, εκείνο το μάθημα. Ο Μίμης συνέχισε, με τον επόμενο πια μαθητή του, την παρακολούθηση της καλής του κι ο Σωτήρης γύρισε στο σπίτι του για να ηρεμίσει κάπως, ν’ ασχοληθεί για λίγο με τα της δουλειάς του και να δει κι αυτός τη δική του κοπέλα.
Την άλλη μέρα επαναλήφθηκε το ίδιο σκηνικό· οπισθοπορία, οπισθογωνία, βόλτα στους δρόμους της πόλης κι έξοδος στην εθνική. Ακολούθησε, όπως ήταν φυσικό, τη δεξιά λουρίδα, αφού δεν ήθελε και δε μπορούσε να τρέχει πάρα πολύ ούτε να κάνει ελιγμούς. Ήξερε πως ακόμη δεν είχε τη δυνατότητα και την άνεση να κινηθεί ανάμεσα σε τόσα αυτοκίνητα. Γεγονός πάντως ήταν πως βρέθηκε στο τιμόνι αγχωμένος και φοβισμένος.
Ξαφνικά από δεξιά πετάχτηκε μπροστά του ένα αυτοκίνητο, που κινούνταν στη λουρίδα έκτακτης ανάγκης. Πρόσεξε! Του είπε ο Μίμης και προσπάθησε να τον βοηθήσει να στρίψει πιο αριστερά το δικό τους αυτοκίνητο. Την ώρα εκείνη ένα άλλο προσπαθούσε να τους προσπεράσει από τ’ αριστερά τους με μεγάλη ταχύτητα. Ο εκπαιδευτής δεν το είδε και, πάνω στον πανικό του, έστειλε το δικό τους αυτοκίνητο για λίγο μπροστά του. Το γρήγορο αυτοκίνητο έστριψε αριστερά, για να τους αποφύγει, κι αμέσως μετά δεξιά, για να μην πέσει πάνω στο διαχωριστικό στηθαίο που χώριζε τα δυο ρεύματα της εθνικής. Έτσι, όπως είχε πολύ μεγάλη ταχύτητα το αυτοκίνητο, κινήθηκε για λίγο στους δυο αριστερούς τροχούς για να τους προσπεράσει. Ευτυχώς για όλους τους δε μείωσε ταχύτητα και συνέχισε το δρόμο του απρόσκοπτα.
Ο Μίμης πανικοβλήθηκε κι αυτός, αλλά τον βοήθησε η εμπειρία κι η ικανότητά του.
- Κράτα γερά το τιμόνι! Είπε και ταυτόχρονα το κρατούσε κι αυτός.
- Βγάλε φλας να πάμε σιγά-σιγά δεξιά και να φτάσουμε στη γέφυρα.
Βγήκαν, επιτέλους απ’ την εθνική. Άναψε τα ανάλογα φώτα και σταμάτησε στην άκρη του δρόμου. Ήταν κατακίτρινος κι έτρεμε. Ανάσανε βαθιά προσπαθώντας να ηρεμήσει και για λίγο παρέμενε στο κάθισμα του οδηγού. Καλά αυτός δεν ήξερε και ήταν λογικό να μην προσέξει. Ο άλλος όμως; Πού είχε το μυαλό του; Δε μιλούσε κανείς από τους δυο τους. Ύστερα
- Έλα! Παρ’ το! Είπε και κατέβηκε.
Ο Μίμης πήρε τ’ αυτοκίνητο και συνέχισε αμίλητος ως το σπίτι του υποψήφιου οδηγού και συνέχισε, για να πάρει τον επόμενο μαθητευόμενο.
Την άλλη μέρα ο Σωτήρης ενημέρωσε την ευγενική κυρία πως προς το παρόν δε θα δώσει εξετάσεις.
