Της Μαρίνας Πρεντουλή από την εφημερίδα Εποχή
Οι δεκαοκτώ μέρες απεργίας μέσα σε δυο μήνες που προκήρυξαν οι καθηγητές και οι εργαζόμενοι στο Πανεπιστήμιο της Ανατολικής Αγγλίας είναι πολλές, ειδικά αν πάρουμε υπόψη μας το ποσοστό που θα παρακρατηθεί από τους μισθούς τους.
Η απεργία του Συνδικάτου των Πανεπιστημίων και Κολεγίων (UCU) αποτελεί την απάντηση των εργαζομένων στο νέο κύμα περικοπών, μετά τις απεργίες που προηγήθηκαν της πανδημίας, διεκδικώντας τις αυξήσεις που είχαν παγώσει από τα χρόνια της προηγουμένης οικονομικής κρίσης, μαζί με το τέλος των επισφαλών συμβολαίων περιορισμένης διάρκειας, την ανάκληση των περικοπών των συντάξεων και τη συνεχιζόμενη εντατικοποίηση της εργασίας. Η απεργία των πανεπιστημιακών συμβάλλει στο γενικό κλίμα δυσαρέσκειας και θυμού στη χώρα.
Η επικράτηση της νεοφιλελεύθερης λογικής και η εμπορευματοποίηση των πάντων, συμπεριλαμβανομένης και της Παιδείας, δρομολογήθηκε και επιταχύνθηκε από την πρώτη επιβολή, χαμηλών αρχικά, διδάκτρων από την κυβέρνηση του Εργατικού Μπλερ, το 1998.
Σήμερα, τα κυβερνητικά κονδύλια έχουν μειωθεί σημαντικά και οι φοιτητές αποφοιτούν υπερχρεωμένοι, η σχέση φοιτητών–καθηγητών έχει γίνει πελατειακή και δεν είναι σπάνιο οι φοιτητές να απαιτούν υψηλές βαθμολογίες, γιατί, όπως λένε, πληρώνουν.
Το Πανεπιστήμιο της Ανατολικής Αγγλίας ανακοίνωσε ότι θα απολύσει εκατοντάδες εργαζομένους (πανεπιστημιακούς και μη) με τη δικαιολογία της πανδημίας, των τιμών της ενέργειας, της έλλειψης φοιτητών και των εισφορών στο συνταξιοδοτικό πρόγραμμα.
Οι απολύσεις θα πλήξουν κυρίως τις σχολές των Ανθρωπιστικών και Κοινωνικών Επιστημών, όπως ήταν αναμενόμενο, με στόχο να μειώσουν μέχρι και 30% το προσωπικό σε αυτές.
Οι εργαζόμενοι φαίνονται αποφασισμένοι να αγωνιστούν. Η Δεξιά, και όσοι έχουν ενστερνιστεί συνειδητά τη λογική της, ξέρουν ότι το μέλλον του νεοφιλελευθερισμού εξαρτάται από την «παραγωγή» λιγότερο ανεξάρτητα σκεπτόμενων ανθρώπων.
